ทะลุมิติมาเลี้ยงลูกกับระบบฟาร์ม นิยาย บท 7

"เจ้าพูดอย่างนี้ได้อย่างไร ของที่ให้พวกเรามายังจะขอคืนอีก? เด็กไม่รักดีอยากโดนตีใช่ไหม เดี๋ยวจะให้พี่ชายคนโตเจ้าตีเจ้าสักที" ได้ยินคำพูดของหลี่อวิ้น นางหลี่เปลี่ยนสีหน้าในทันที

“เขากล้าตีข้า พี่หย่วนเป็นกังฟู ยังไม่แน่ว่าใครตีใครเลย รีบเอาเหยื่อที่ล่าออกมาให้ข้า คืนให้ข้าอย่าเก็บแม้แต่ชิ้นเดียว หลายปีนี้ ข้าให้ของพวกเจ้าไปมากพอแล้ว ตอนนี้ข้าไม่มีอาหารเติมท้องเกือบอดตายอยู่บนเขา พวกท่านไม่เพียงไม่ช่วย ตอนนี้ยังจะตีข้าอีก” หลี่อวิ้นก็เริ่มอารมณ์เสียพุ่งตรงไปทางห้องครัว

นางถือว่าเห็นแจ้งแล้ว ครอบครัวแม่นางไม่เห็นนางเป็นคน ขูดรีดแบบนี้ นางยังสงสัยตัวเองเป็นลูกที่เกิดจากนางหลี่จริงใช่ไหม?

นางหลี่รู้ว่าในบ้านต้มเนื้ออยู่ แน่นอนว่าไม่อยากให้หลี่อวิ้นเข้าไป นางโหดร้ายพอจะป้องกันลูกสาวตัวเอง "ซินเอ๋อร์ ขว้างนางเอาไว้ เด็กไม่รักดีบ้าไปแล้วจริง ๆ ตอนแรกไม่ควรอุ้มท้องนาง เป็นสินค้าขาดทุนจริง ๆ"

“ลูกสาวเหมือนกัน มีแม่อย่างท่านที่ไหน รักพี่หญิงคนโตพี่หญิงรองและพี่ชายทั้งสอง แต่พอถึงข้ากลายเป็นสินค้าขาดทุน ท่านแม่พูดคำนี้ไม่เสียใจบ้างหรือ” หลี่อวิ้นหน้าตาคลอเบ้า ปวดใจเล็กน้อยถูกแม่ตัวเองป้องกันและด่าแบบนี้ นางเพิ่มเจอเป็นครั้งแรก

“พี่สาวสองคนและพี่ชายสองคนของเจ้าไม่ทรยศข้าเหมือนเจ้า รีบออกไปไม่งั้นข้าจะไล่พวกเจ้าออกไปเอง” นางหลี่และหลี่ซินก้างแขนขว้างไม่ยอมให้พวกเขาเข้าไป

หลี่อวิ้นถึงตายก็จะเข้าไปข้างใน เริ่มแรกซวีชิงหย่วนยังยืนดูเฉย ๆ ได้ เห็นหลี่อวิ้นมีปัญหากับพวกนาง และหลี่ซินกับนางหลี่ไม่ใช่คนรับมือได้ง่ายอะไร เขาเป็นห่วงหลี่อวิ้นจะบาดเจ็บจึงประคองอยู่ข้างหลังนาง

"พี่หย่วน ผลักพวกนางออกไป วันนี้ข้าจะเอาของของพวกเรากลับ" หลี่อวิ้นโกรธแล้ว ผลักหลี่ซินออก หันหน้ากลับไปเรียกซวีชิงหย่วน

“แกกล้าแตะข้าแม้แต่เส้นขน กล้าลงมือกับแม่แกก็ลองดู ข้าจะฉีกนังแพศยาอย่างเจ้าทิ้ง ไม่มีใครสอนแกแล้วใช่ไหม ข้าจะตีนังแพศยาอย่างเจ้าให้ตาย” นางหลี่ถูกหลี่อวิ้นผลักครั้งหนึ่ง อ้าปากพ่นคำด่า เอาแต่พูดว่านังแพศยาไม่น่าฟังจริง ๆ

หลี่อวิ้นนิ่งอึ้งอยู่กับที่ มองนางหลี่ด้วยดวงตาที่น้อยใจ "ท่านด่าลูกสาวตัวเองแบบนี้หรือ?"

“มีลูกสาวอย่างแก ข้ายอมไม่มี สินค้าขาดทุน เงินที่ให้น้อยกว่าที่ใช้เลี้ยงแกเยอะ ข้าตาบอดจริง ๆ ถึงได้ไม่เห็นของเน่าอย่างแกกินข้างใน ช่วยข้างนอก” แววตานางหลี่สั่นไหว ไม่กล้ามองหลี่อวิ้น ร้อนตัวอย่างพูดไม่ออก

หลี่อวิ้นหันไปมองซวีชิงหย่วนแวบหนึ่ง เก็บน้ำตาและความน้อยใจในดวงตา พูดกระแทกเสียงว่า "พี่หย่วน เข้าห้องครัวไปหยิบของของเราถึงต้องแย่งก็ต้องเอามา"

"อาอวิ้น?" นี่เป็นครั้งแรกที่ซวีชิงหย่วนเรียกนาง ในน้ำเสียงแฝงความเป็นห่วงอย่างที่คนทั้งบ้านนางหลี่ให้ไม่ได้

"พี่หย่วน ท่านแม่ข้าปฏิบัติกับข้าเช่นนี้ ขะ ข้ายังทำอะไรได้?" หลี่อวิ้นเรียกพี่หย่วน ๆ ทุกคำ เรียกจนซวีชิงหย่วนใจอบอุ่นมาก

ซวีชิงหย่วนมีรูปร่างสูงใหญ่ สูงกว่าพี่ชายทั้งสองของหลี่อวิ้นเยอะมาก ซวีชิงหย่วนยืนอยู่หน้าประตูห้องครัว คนข้างในก็ไม่กล้าเคือง

“อาอวิ้น นี่เจ้าทะเลาะกับแม่และพี่หญิงรองเจ้าทำไม รีบพาสามีเจ้ากลับบ้าน ก็แค่เรื่องเนื้อชิ้นเดียว ดูเจ้าโกรธจนตาแดง ไม่เคยเห็นโลกจริง ๆ” หลี่จ่างเกินพี่ชายคนโตของหลี่อวิ้นถึงยอมโผล่หน้ามา ทำท่าเป็นพี่ใหญ่ พูดเตือนและก็ตำหนิหลี่อวิ้นด้วย

หลี่อวิ้นมองดูเขา "พี่ใหญ่ก็พูดแล้ว ก็แค่เรื่องเนื้อชิ้นเดียว ตอนพี่หย่วนนำเหยื่อที่ล่ามา พี่กับพี่รองเอาของเขาไปทำไม พวกพี่ไม่รู้พวกเราอยู่บ้านเขาไม่มีอะไรกินจนใกล้ตายไหม? ก็คือเนื้อหนึ่งชิ้น นั่นก็เป็นเนื้อช่วยชีวิตคน วันนี้ไม่ว่าอย่างไรข้าจะเอากลับไป"

หลี่อวิ้นตาไวเห็นบนเขียงยังมีขาแกะข้างหนึ่งอยู่ ดูท่าพวกเขาไม่ได้เอาลงตุ๋นทั้งหมด