ทะลุมิติมาเลี้ยงลูกกับระบบฟาร์ม นิยาย บท 5

"ข้าใช้เงินสิบตำลึงสู่ขอเจ้ากลับมา ตอนแต่งงานสินเดิมของเจ้ามีเพียงกล่องนั้น" ตอนหลี่อวิ้นแต่งกับเขา ไม่มีอะไรนอกจากนั้น

ซวีชิงหย่วนไม่อยากพูด ภรรยาเขาคนนี้เหมือนถูกแม่ตัวเองขายให้เขา เพราะในมือเขามีเงินสิบตำลึง สิบตำลึงนี้สำหรับครอบครัวทั่วไปแล้ว สามารถใช้ได้ประมาณสิบปี

พวกเขาคิดว่าใช้ลูกสาวขาดทุนคนหนึ่งมาแลกเงินสิบตำลึง แม่ของหลี่อวิ้นคิดว่าคุ้มค่า

หลี่อวิ้นได้ยินคำอธิบายของซวีชิงหย่วน พอจับได้อยู่ในใจ ลูกคนสุดท้องอย่างนางคนนี้ไม่ได้ถูกรักขนาดนั้น ใบหน้าดีใจเมื่อครู่หดหู่ในทันที

“ข้ารู้แล้ว ข้าเป็นคนโง่ แม่ไม่สงสารพี่ชายพี่สะใภ้ไม่รัก” หลี่อวิ้นพูดอย่างหดหู่ น้ำเสียงเบากว่าเมื่อครู่มาก ฟังออกว่านางเสียใจอยู่บ้าง

ฝ่ามือหยาบหนาของซวีชิงหย่วนขยับเล็กน้อง ผู้ชายหยาบกระด้างคนหนึ่ง ไม่รู้จักจะปลอบโยนคนอย่างไรจึงเงียบไม่พูด

หลี่อวิ้นมองซวีชิงหย่วน ดวงตาสั่นไหว "ได้ยินเสี่ยวหนานเสี่ยวเป่ยบอกว่า เจ้าที่เป็นพ่อคนออกไปล่าสัตว์แล้ว ยังออกไปสามวันเต็ม ๆ สัตว์ที่เจ้าล่าเล่า? ทำไมข้าไม่เห็นอะไรเลย?" เจ้าไม่เห็นหรือ "

“ตอนข้าเข้าประตูก็บอกแล้ว ตอนมาเจอพี่ชายเจ้า เขาขอไปแล้วบอกว่าปีนี้ปีใหม่ ในบ้านยังไม่ได้ซื้อเนื้อก็เอาไปแล้ว"

อ้าปากพล่อยก็ขอของไปแบบนี้ ดูท่าพี่ชายสองคนก็ไม่ใช่คนดีอะไร หลี่อวิ้นแอบหงุดหงิดใจ พวกนางสองสามคนเกือบอดตายอยู่ที่นี่ ไม่ง่ายที่จะล่าสัตว์กลับมาได้ยังถูกขอไป

ความหงุดหงิดภายในใจของหลี่อวิ้น แสดงออกมาบนหน้าโดยตรง

ซวีชิงหย่วนลูบโสมขนาดเท่าเส้นหนวดที่เก็บไว้ตรงหน้าอก ถอนหายใจสุดท้ายก็หยิบออกมา ที่จริงเขากลัวหลี่อวิ้นไม่เข้าใจเอาของในบ้านไปส่งให้บ้านแม่

ถึงแม้หลี่อวิ้นแต่งงานกับเขาแล้ว แต่ในใจยังอยู่บนตัวญาติสกุลหลี่ ขอแค่สิ่งที่สกุลหลี่ต้องการ นางก็จะเอาจากในบ้านตัวเองไปให้สกุลหลี่ โสมต้นนี้ขายได้เงินอย่างน้อยสิบเหวิน ซวีชิงหย่วนไม่กล้าเสี่ยงหยิบออกมา

แต่ตอนนี้หลังจากเห็นความเปลี่ยนแปลงของหลี่อวิ้น เขาคิดอยู่ว่าตัวเองจะเชื่อใจนางดูอีกครั้งดีไหม?

“ที่ข้ามีแค่โสมต้นนี่ เจ้ารับไว้”

"โสม? โสมเป็นของดี แต่ตอนนี้ข้าต้องการกินข้าว กินเนื้อมากกว่า อีกทั้งโสมเล็ก ๆ จะมีคนซื้อหรือ?" หลี่อวิ้นชำเลืองมองโสมต้นนั้น และไม่ได้รับ มองมันเงียบ ๆ พูดไม่ได้ว่าดีใจ โสมเล็กเกินไปแลกเงินได้ไม่กี่เหรียญ อีกทั้งที่นางต้องการมากที่สุดคือของกิน ได้กินกับข้าวร้อน ๆ

คิดไม่ถึงนางจะมีมีปฏิกิริยาแบบนี้ กลับทำให้ซวีชิงหย่วนรู้สึกแปลกใจ

เมื่อก่อนทุกครั้งที่เขากลับมา นางมักถามก่อนว่าเขาหาอะไรได้ ขุดได้อะไร รีบเอามาให้นาง ครั้งนี้เขาหยิบออกมาให้เอง นางกลับไม่เอา

หลี่อวิ้นจ้องเขาอยู่พักหนึ่ง ถามหยังเชิงว่า "แผลที่แขนดีขึ้นหรือยัง? ตอนนี้ยังสว่างอยู่ เจ้าไปบ้านแม่เป็นเพื่อนข้าสักเที่ยว" นางอยากให้ซวีชิงหย่วนไปเป็นคู่ ที่จริงเป็นเพราะไม่รู้เส้นทางกลับบ้านแม่

"เจ้าไปสกุลหลี่ทำไม? ข้างนอกหิมะกองหนาเดินลำบาก รอหิมะหยุดค่อยไปเถอะ!" หรือว่าปากนางบอกไม่ชอบโสม แต่ก็ยังเอาไปให้สกุลหลี่

“รอหิมะหยุดตก พวกเราก็อดตายแล้ว ฟังจากคำพูดเจ้า คิดอยู่ก่อนหน้านี้ข้าหยิบของกลับไปบ้านแม่ไม่น้อย ตอนนี้พวกเราทั้งครอบครัวจะอดตายแล้ว ไปขอบ้านแม่หน่อยน่าจะไม่เป็นไรมั้ง?”

ที่แท้นางมีความคิดแบบนี้ ได้ยินคำพูดของหลี่อวิ้น ซวีชิงหย่วนตาเป็นประกาย ใบหน้าเย็นชาดูอ่อนลงเล็กน้อย

"ได้ ข้าพาเจ้าลงเขากลับบ้านแม่" ซวีชิงหย่วนพูดพร้อมหยิบเสื้อผ้าด้วยมือเดียวมาสวมบนตัว