ทะลุมิติมาเลี้ยงลูกกับระบบฟาร์ม นิยาย บท 8

“อาเล็กข้าเกลียดท่าน ท่านไสหัวไป ห้ามเอาเนื้อของข้าไป ห้ามมาบ้านข้าอีก” หลี่ซงตะโกนโวยวาย แทบอยากเดินหน้าไปฉีกหลี่อวิ้น

หลี่อวิ้นแค่ได้ยินคำพูดของหลี่ซง คิดไม่ถึงหลี่ซงแอบทำด้านหลังนาง อยากใช้ท่อนเหล็กเผานาง นางกำลังหันหน้าไป ซวีชิงหย่วนก้าวไปข้างหน้าสองก้าวอย่างรวดเร็ว ยื่นมือขว้างผ่านหน้าของนาง

ท่อนไฟดั่งเตารีดแนบลงบนแขนของซวีชิงหย่วน ตอนนั้นหลี่อวิ้นรู้สึกแค่ข้างหูมีเสียงเนื้อไหม้

"พี่หย่วน..." หลี่อวิ้นตกใจจ้องซวีชิงหย่วน แค่ฟังเสียงก็รู้แผลไหม้นี้รุนแรงมาก

"ไม่เป็นไร พวกเราไปเถอะ" เสียงต่ำของซวีชิงหย่วนแฝงความผิดปกติแวบหนึ่ง บริเวณที่ไหม้เป็นแขนที่เขาได้รับบาดเจ็บพอดี เจ็บจนทนไม่ไหวจริง ๆ

"ไป พวกเรากลับ" หลี่อวิ้นพูดอยู่เห็นของบนเขียง สุดท้ายก็หยิบมา ซ้ายขวามีเนื้อพร้อมน้ำแกงและเนื้อดิบหนักสิบกว่าจินหนึ่งชิ้น หลี่อวิ้นไม่กลัวหนักจึงยกไปแบบนั้น

ซวีชิงหย่วนมองนางพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยว่า "เอาของมาให้ข้า เอาหนังแผ่นข้าง ๆ กลับบ้านให้เจ้าทำเสื้อผ้าสักชุด" ในเมื่อมาหยิบของตัดสินใจหยิบไปให้หมด แม้แต่หนังแผ่นหนึ่งก็ห้ามเหลือ

หลี่อวิ้นเม้มริมฝีปาก ทั้งอยากร้องไห้และหัวเราะ คิดไม่ถึงซวีชิงหย่วนจะพูดแบบนั้น

หลี่ซงเห็นเนื้อที่บ้านพวกเขาต้มเสร็จถูกเอาไป ยังอยากไปตีหลี่อวิ้น ซวีชิงหย่วนจ้องหลี่จ่างเกิน พูดอย่างเย็นชาโหดเหี้ยมว่า "หากไม่อยากตายก็ดูเขาไว้ให้ดี ลองลงมืออีกครั้ง ตอนมือข้าเปื้อนเลือด พวกเจ้ายังไม่รู้อยู่ไหน"

ประโยคนี้ ทำให้สมาชิกของสกุลหลี่ยอมแพ้ แต่หลี่อวิ้นซาบซึ้ง

หลี่อวิ้นและซวีชิงหย่วนแบกเนื้อดิบและถือเนื้อยังต้มไม่สุกครึ่งถัง ยังมีหนังแกะที่ยังไม่ทันทำความสะอาด ไปแบบสง่าผ่าเผยแบบนี้

นางหลี่มองพวกเขาจากไป ในใจเต็มไปด้วยความเกลียด เคาะไม้ในมือ "เจ้าทำแบบไม่อายแบบนี้ วันหลังก็ไม่ต้องกลับบ้านข้าอีก พวกเราสกุลหลี่ไม่มีลูกสาวอย่างเจ้า สวรรค์ช่างตาบอดจริง ๆ ให้ข้าเลี้ยงเจ้าจนโต กินดื่มของข้า เลี้ยงโตแบบนี้กลายเป็นคนอกตัญญู ข้าสร้างเวรจริง ๆ"

"จริงด้วย ครั้งนี้อาอวิ้นทำเกินไปจริง ๆ ที่นี่คือบ้านของนาง นางถือของออกไป เข้าข้างคนนอก ยังอกตัญญูต่อแม่ ดูเจ้าทำแม่โกระ รีบวางของลง เอาใจแม่เรา” หลี่ซินปากตะโกนพูดเรื่องความยุติธรรมอยู่ข้าง ๆ

หลี่จ่างเกินและหลี่ฉางหลินเดินออกจากห้องครัวไม่กล้าว่าอะไร

กลับเป็นหลี่ซง อ้าปากด่าหลี่อวิ้น "ข้าไม่มีอาเล็กอย่างเจ้า หากเจ้าโดนหย่า ตายอยู่ข้างนอกก็ไม่ต้องเข้าประตูบ้านพวกเรา ครั้งหน้ามาอีก ข้ายังจะตีเจ้า ตีให้ตาย ใครใช้เจ้าเอาเนื้อของข้าไป แง ๆ นั่นเป็นเนื้อของข้า ท่านย่าและพ่อแม่ทุกคนบอกว่าเป็นเนื้อของข้า"

“ถูกต้อง เสี่ยวซงจำไว้ให้ดี เป็นนางที่เอาเนื้อของเจ้าไป ครั้งหน้าตอนเห็นนางตีแรง ๆ ตีให้ตายก็ไม่เกินไป” นางหลี่คนแก่คนนี้สอนหลานชายทำแบบนี้

หลี่อวิ้นถือของได้ยินคำพูดของพวกเขา ในใจทรมานมาก คนทั้งบ้านนี้ไม่ใช่คนดีจริง ๆ คนแก่และเด็กทั้งบ้าน ด่านางยังจะตีนางให้ตาย

"ข้าบอกพวกเจ้าไว้เลย หากว่าอาอวิ้นถูกพวกเจ้ารังแกแม้แต่นิด ข้าเอาคืนให้พวกเจ้าสิบเท่า" ซวีชิงหย่วนพูดจาโหดเหี้ยมแล้วจ้องนางหลี่ทั้งบ้าน

"พี่หย่วน พวกเราไปเถอะ เกรงว่าข้ามาบ้านหลังนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ก็คือครั้งหน้าอยากจะมาพวกเขาก็คงไม่ต้อนรับ" หลี่อวิ้นเพิ่งเข้าใจ ครั้งนี้นางแตกหักกับสกุลหลี่แล้ว

“ไม่ต้องห่วง เจ้ายังมีข้า” คำสัญญาที่เขาให้ได้มีเพียงเรื่องนี้

หลี่อวิ้นพยักหน้า เดินไปพร้อมซวีชิงหย่วน อย่างเงียบ ๆ ตลอดทาง

......