ทะลุมิติมาเลี้ยงลูกกับระบบฟาร์ม นิยาย บท 9

ซวีชิงหย่วนเคาะประตู เป็นผู้หญิงอายุราวสิบสามสิบสี่ปีเปิดประตูออกมา หน้าตาจิ้มลิ้ม ก็แค่แววตาดูมึนงง นางเป็นน้องสาวของซวีชิงหย่วน ชื่อชิงเหมย

ซวีชิงเหมยเห็นซวีชิงหย่วน ปากสั่นเรียกเหมือนไม่มีแรงว่า "พี่ใหญ่ พะ... พวกพี่มาบ้านมีธุระอะไรหรือ?"

“กลับมาเยี่ยม ท่านพ่อท่านแม่สบายดีไหม? ชิงเฟิง ชิงอวี่เป็นไงบ้าง?” ซวีชิงหย่วนพยายามพูดอย่างนุ่มนวลที่สุด เพราะเขาไม่ยิ้มใบหน้าแข็งกลายเป็น เท่าที่จะทำได้ เพราะตลอดทั้งปีเขาไม่ได้ยิ้ม ใบหน้าไม้ของเขากลายเป็นสัญชาตญาณ ใบหน้าเย็นชาเช่นนี้ ถึงจะหน้าตาดีแค่ไหน ในสายตาคนอื่นก็ทำให้คนกลัวได้

"ยังเหมือนเดิม ในบ้านไม่มีอาหารแล้ว พ่อแม่พวกเราหิวมาสามวันแล้ว" ซวีชิงเหมยว่า

หลี่อวิ้นยืนอยู่หน้าประตู ทำตัวไม่ถูก ทั้งตื่นเต้นและกังวลนิด ๆ เจอพ่อแม่สามีและยังมีน้องสาวสามี ได้ยินคำถามของซวีชิงหย่วน ในบ้านยังมีน้องชายสามีอีกสองคน

"สวัสดี ชิงเหมย" หลี่อวิ้นยิ้มและชิงเหมยอย่างไม่เป็นธรรมชาติ แต่ไม่เกลียด อีกทั้งน้องสาวคนนี้ดูอ่อนแอ เป็นคนที่ใครเห็นก็อยากรังแกแบบนั้น ดูไม่เหมือนคนร้ายที่รังแกคนอื่นเป็น

"พี่... พี่รังเกียจครอบครัวพวกเรามากไม่ใช่หรือ ยังมาอีกทำไม? เป็นครั้งที่สองที่พี่มาในรอบสามปีนี้" ซวีชิงเหมยเป็นคนซื่อสัตย์ คำพูดตรงไปตรงมา

รอยยิ้มบนใบหน้าหลี่อวิ้น แข็งในชั่วพริบตา

ซวีชิงหย่วนมองซวีชิงเหมยแล้วพูดว่า "เข้าบ้านก่อนค่อยคุย ก่อนหน้านี้พี่สะใภ้เจ้าล้มป่วย จำเรื่องอะไรไม่ได้เลย"

“ใช่ ข้าลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปหมดแล้ว” หลี่อวิ้นพูดสอดคล้องกับซวีชิงหย่วน

ซวีชิงเหมยมองหลี่อวิ้น "เสี่ยวหนานเสี่ยวเป่ยพี่ก็ลืมด้วยหรือ?" นางยังอยากถามต่อ

ซวีชิงหย่วนขัดจังหวะนางทันที "พี่สะใภ้เจ้าเข้ากับพวกเขาสองคนได้ดี ชิงเหมยอย่าถามเหลวไหล"

ซวีชิงเหมยรับคำเสียงเบา วิ่งไปในบ้านตะโกนบอกคนข้างในว่า "พี่ใหญ่และพี่สะใภ้กลับมาแล้ว"

“หา พี่ใหญ่เจ้าและนางกลับมาแล้ว รีบให้น้องชายเจ้าสองคนกลับห้อง อย่าออกมารบกวน พ่อเจ้าล่ะ ไปเรียกพ่อเจ้าเปลี่ยนชุดสะอาด หลีกเลี่ยงอีกเดี๋ยวรังเกียจพวกเขาสกปรก”

แม่ซวีแก่แล้ว ลูกชายคนโตปีนี้อายุยี่สิบแปดยี่สิบเก้า นางก็ไม่สาวแล้ว ใบหน้าสี่สิบกว่าเพราะออกไปทำงานประจำ ดำและเหลือง ขาดสารอาหาร เส้นผมหวีดูสะอาด ใช้ตาข่ายสีดำสวมตรึงไว้ เสื้อสีขาวอมเทา ดูกึ่งใหม่ วางมือเป็นระเบียบ

ดูลักษณะเหมือนเจอลูกสะใภ้ที่ไหน บอกว่ามาเจอองค์จักรพรรดิก็ไม่เกินจริง

*

หลี่อวิ้นมาถึงในบ้าน ถึงพบว่าบ้านที่พ่อแม่ซวีชิงหย่วนอาศัย ผนังหยาบ ดำชื้นไม่ว่ายิ่งดูเล็กและมืดมาก

ในบ้านมีเพียงเตาไฟกลางบ้านนั้น ไฟด้านในแกว่งจะดับไม่ดับอยู่ ซวีชิงหย่วนเห็นใบหน้าหลี่อวิ้นแดงก่ำ ดันนางไปหน้าเตาไฟ "เจ้าผิงไฟไปก่อน"

"ข้าไม่เป็นไร กลับเป็นเจ้า รอเท้าและเสื้อผ้าเปียกหมดแล้วรีบมานั่งตรงนี่ ให้ข้าดูแผลบนตัวเจ้าหน่อย" หลี่อวิ้นพูดอยู่ให้ซวีชิงหย่วนนั่งลง นางขยับมือจะช่วยเขาดูแผล

“บาดแผลติดอยู่ด้วยกัน เจ้าไม่ต้องสนใจ รอตอนกลางคืนค่อยวันกัน” ซวีชิงหย่วนยื่นมือห้าม บาดแผลเล็กน้อยบนตัว เขายังอดทนไหวอยู่

"คงเจ็บมากแน่ ๆ เมื่อครู่ต้องขอบคุณเจ้าที่ขวางไว้ ไม่งั้นแผลนี้ก็อยู่บนตัวข้าแล้ว" แววตาหลี่อวิ้นสลด นางคิดไม่ถึงจริง ๆ สกุลหลี่จะทำกับนางบบนี้ ยังมีหลานชายจอมดื้อนั้น เกรงว่าหากไม่อบรมสั่งสอนเพิ่ม อนาคตต้องเป็นคนหาเหาใส่หัว

ซวีชิงหย่วนจ้องนาง แววตาดูอ่อนโยนลงไม่รู้ตัว "สมควรแล้ว ข้าเป็นสามีเจ้า ต้องปกป้องเจ้าเป็นธรรมดา"

หลี่อวิ้นได้ยินคำพูดเขา มุมปากโค้งที่จริงในใจดีใจมาก มาถึงต่างโลกพ่อแม่พี่ชายพี่สะใภ้ไม่รัก อย่างน้อย ยังมีผู้ชายคนหนึ่งดีต่อนาง อีกทั้งคนนี้ดูแล้วไว้ใจพึ่งพาได้