ทะลุมิติมาเลี้ยงลูกกับระบบฟาร์ม นิยาย บท 4

นางไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม จะรู้จักผู้ชายคนนี้ได้อย่างไร แต่ว่านั่นนางก็พูดไม่ได้ตัวเองไม่ใช่เจ้าของร่างเดิม ต้องแสร้งเป็นรู้จัก

หากเสแสร้งละก็ ก็คือนางกำลังพูดโกหก

ดวงตาหลี่อวิ้นสั่นไหวไม่นิ่ง นางไม่ชอบโกหก เพราะเมื่อโกหกจะหน้าแดงหัวใจเต้น สายตาจดจ่อไม่ได้

“รู้จักสิ เจ้าคือพ่อของลูกไง พ่อของลูกสองคน” ชายหนุ่มเหมือนจับช่องโหว่ได้ทันที ยื่นมือจับแขนของนาง พร้อมจ้องหน้าตรง ๆ “ข้าชื่ออะไร?”

หลี่อวิ้นถูกบีบจนใกล้จะบ้าแล้ว บนตัวชายคนนี้ทรงพลังมาก ทำให้นางไม่ก้มหน้าไม่ได้

"ขอโทษ ข้า..."

หลี่อวิ้นเพิ่งพูดไปครึ่งหนึ่ง ชายหนุ่มเงยหน้ามองเด็กสองคนที่กำลังจ้องพวกเขาอยู่

“พวกเจ้าสองคนไปรออยู่ที่ห้องครัวก่อน”

ลูกทั้งสองเชื่อฟังคำของชายหนุ่มมาก ผลักประตูเดินออกไปแล้วยังปิดประตูให้ด้วย การกระทำนี้ทำให้หลี่อวิ้นหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้อยู่ในใจ

เด็กออกไปแล้ว ชายหนุ่มยื่นมือกดหลี่อวิ้นอยู่บนเตียง ก้มหน้ามองนางจากที่สูง “เจ้าเป็นใครกันแน่? ทำไมถึงแต่งตัวเหมือนนาง”

แค่มองแวบเดียวเขาก็มองออกแล้ว นี่ไม่ใช่ผู้หญิงคนเดิม ผู้หญิงคนเดิมอยู่ต่อหน้าเขามีแต่ท่าทางรังเกียจและเย็นชา

ถึงแม้หลี่อวิ้นจะกระวนกระวายสุด ๆ กลับกัดฟันยืนกรานว่า "ข้าไม่ใช่ใคร ข้าเป็นแม่ของลูก เป็นภรรยาของเจ้า เจ้าไปล่าสัตว์กลับมา แม้แต่ภรรยาตัวเองก็ลืม"

นางคิดตัวเองคงไม่ได้พูดผิด! เด็กเรียกนางว่าท่านแม่ แน่นอนว่านางเป็นแม่ของเด็ก เด็กเรียกชายคนนี้ว่าท่านพ่อ เขาก็คือพ่อของเด็ก แน่นอนว่าเป็นสามีของตัวเอง ไม่มีทางผิดแน่นอน

“พวกเราแต่งงานกันมาสามปี เจ้าไม่เคยถูกข้าสัมผัส หลังพวกเราแต่งงานวันแรก เจ้าทำข้อตกลง จะเป็นสามีภรรยากับข้าแค่ในนาม รอเลี้ยงเด็กจนโต เจ้าจะหย่ากับข้า ข้าพาเด็กจากไปตัวเปล่า ยังต้องให้ค่าเหนื่อยกับเจ้าร้อยตำลึง คำพูดเหล่านี้ เจ้าลืมหมดแล้วหรือ?” ชายหนุ่มถามและจ้องนางเขม็ง

ผู้หญิงที่เคยพูดจะหย่ากับเขาคนนี้ ถึงกับพูดว่านางคือภรรยาของเขา เขาคือสามีของนาง เป็นไปได้อย่างไร?

หลี่อวิ้นรู้สึกเพียงลมหายใจอุ่น ๆ รดแก้มนางอยู่ ถูกกลิ่นอายเพศชายรุนแรงของเขาทำหัวหมุน ไม่ได้ตั้งใจฟังว่าเขาพูดอะไรอยู่เลยจริง ๆ