ทะลุมิติมาเลี้ยงลูกกับระบบฟาร์ม นิยาย บท 3

“ฉี่รดที่นอนหรือ น่าอายจริง ๆ! หยุดร้องได้แล้ว ข้าไม่ได้ตีเจ้าเลย มา ถอนกางเกงออกก่อน อีกเดี๋ยวข้าเอาไปซักให้ ยังมีกางเกงใส่อยู่ไหม?" หลี่อวิ้นพูดเสียงอ่อนโยน

ในเวลานี้จิตใจของสาวน้อยต้องอ่อนไหวมาก นางไม่ได้ดุ แน่นอนว่าเด็ก ดื่มน้ำมาก ๆ บวกกับอากาศหนาวเย็น เรื่องฉี่รดที่นอนมันหลีกเลี่ยงไม่ได้ เรื่องนี้ต้องใช้เวลา เพราะเรื่องนี้ก็ตีเด็กมันไม่ถูกต้อง

“ท่านแม่ไม่โกรธและจะไม่ตีข้าหรือ?” เสี่ยวเป่ยหดคอ กลัวหลี่อวิ้นตีนางมาก

“ไม่โกรธและไม่ตีเจ้า เปลี่ยนกางเกงใหม่ก็พอแล้ว”

เสี่ยวเป่ยถึงเผยรอยยิ้มออกมา ชี้ไปบนเตียงเล็กริมหน้าต่างว่า "เสื้อผ้าของข้าและพี่ชายวางอยู่ใต้หัวเตียง"

หลี่อวิ้นเปิดผ้าห่ม เดินเร็วไปถึงข้างเตียงเล็กหยิบเสื้อผ้าของเสี่ยวเป่ย แล้วมุดเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง

“ข้างนอกหนาวมาก เอาเสื้อผ้าไว้ในผ้าห่มให้อุ่นก่อนค่อยสวมให้เจ้า” นางพูดอยู่ก็เอาเสื้อผ้าของเสี่ยวเป่ยวางในผ้าห่ม รออุ่นหน่อยค่อยเอาไปสวมให้เสี่ยวเป่ย สาวน้อยเขินคว้ากางเกงตัวเองสวม หันหลังให้หลี่อวิ้นไม่ให้นางมอง

หลี่อวิ้นรีบสวมเสื้อผ้า ที่จริงเสื้อผ้าบนตัวนางก็ไม่หนา แต่ลูบเนื้อผ้าดีกว่าที่สวมบนตัวเด็กทั้งสองมาก เจ้าของร่างเดิมคิดเล็กคิดน้อยกับเด็กทำไม ถึงตอนนี้ หลี่อวิ้นก็ยังไม่เข้าใจ เจ้าของร่างเดิมจากไปอย่างไร และนางบังเอิญข้ามมิติมาถึงที่นี่ได้อย่างไร

เสี่ยวหนานสวมเสื้อผ้าเสร็จเติมท่อนไม้ในเตาไฟสองสามไม้ คิดอยู่ว่าเพราะครอบครัวยากจนไม่มีเงินซื้อถ่าน ทำได้แต่เผ่าท่อนไม้แล้ว หลังจากเสี่ยวเป่ยลงจากเตียง หลี่อวิ้นช่วยนางสวมรองเท้าถึงพบว่า รองเท้าของสาวน้อยเสี่ยวเป่ยเป็นรูนิ้วเท้าโผล่แล้ว

“รองเท้าพังหมดแล้ว เจ้ารอเดี๋ยวค่อยลงจากเตียง ข้าช่วยเจ้าเย็บก่อน” หลี่อวิ้นขมวดคิ้ว เจ้าของเดิมปฏิบัติต่อเด็กสองคนนี้อย่างไร ถุงเท้าที่ขาดยังสวมได้ รองเท้าพังแล้วเดินอยู่ข้างนอกขาจะเปียกได้

“ของพี่ชายก็พังแล้ว พื้นรองเท้าของพี่ชายก็พังจนสวมไม่ได้แล้ว ท่านพ่อบอกว่า รอต้นฤดูใบไม้ผลิพวกเราไปซื้อที่ตลาดในเมือง”

“แม่เจ้าทำรองเท้าไม่เป็นหรือ?” หลี่หยุนถามเสียงอู้อี้ เด็กโชคร้ายสองคน ช่างลำบากจริง ๆ

“ท่านแม่ทำแค่รองเท้าของตัวเอง” เสี่ยวเป่ยพูดเสียงค่อยจนจบ จ้องหลี่อวิ้นกลัวนางโกรธ

หลี่อวิ้นคนนี้ไม่ใช่เจ้าของร่างคนนั้นนานแล้ว แน่นอนว่าไม่โกรธกลับสงสารเด็กสองคนที่เป็นผู้ใหญ่ก่อนวัยและระมัดระวังตัว กลัวพวกเขาแค่พูดผิดหนึ่งคำก็จะถูกเจ้าของร่างเดิมตีมั้ง!

"วันหลังข้าก็จะทำรองเท้าให้พวกเจ้า วางใจเถอะ ข้ารับประกันวันหลังจะไม่ตีพวกเจ้าแล้ว" หลี่อวิ้นถอนหายใจเศร้า ๆ

ในเมื่อมาถึงที่นี่ ก็ต้องรับผิดชอบดูแลเด็กให้ได้ บางทีเพราะสวรรค์สงสารเด็กสองคนนี้ ถึงยอมให้เจ้าของร่างเดิมเสียชีวิตเงียบ ๆ เพียงแต่นางมาที่นี่ หรือว่าจะมาเป็นแม่ให้คนเขาจริง ๆ?

ถึงแม้ไม่อยากจะเชื่อ แต่ว่าหลี่อวิ้นก็ไม่ได้ต่อต้านมากนัก!

เย็บรองเท้าที่แตกแล้ว หลี่อวิ้นก็ค้นถุงเท้าคู่หนึ่งของตัวเองจากในตู้ หลังจากตัดออก เย็บเป็นถุงเท้าหนา ๆ สองคู่ให้เสี่ยวเป่ย และเสี่ยวหนานสวมคนละคู่

"สวมถุงเท้าซะ ไม่อย่างนั้นเท้าของเจ้าจะเจ็บเพราะน้ำแข็งกัดใส่" หลี่อวิ้นจ้องแล้วบอกกับเสี่ยวหนาน

เสี่ยวหนานรับถุงเท้ามา ยังรู้สึกไม่ค่อยอยากเชื่อ แม่จะตัดถุงเท้าของนางให้พวกเขาสวม

"มองอะไรอยู่ รีบสวมซะ ดูน้องสาวอยู่ในบ้านห้ามออกไปข้างนอก ด้านนอกหิมะกำลังตกหนัก ข้าไปห้องครัวค้นดูว่ามีอะไรกินได้บ้าง"หลี่อวิ้นผลักประตูไม้และเดินออกไป!

หิมะด้านนอกสูงเกือบเท่าหัวเข่า ตอนนางเพิ่งเดินถึงห้องครัว ชายกระโปรงเต็มไปด้วยหิมะขาว

ตอนนางยืนอยู่หน้าห้องครัว มองเห็นผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่นอกประตู ทั้งตัวบนลงล่างเต็มไปด้วยหิมะ สีหน้าซีดขาวอมเขียว เส้นผมสกปรกดูแล้ว มอมแมมมาก

หลี่อวิ้นขมวดคิ้วมองเขา นางเงียบไม่พูด กลับเป็นชายคนนั้นเห็นหลี่อวิ้น พูดเสียงต่ำว่า "ล่าละมั่งป่าได้ตัวหนึ่ง บังเอิญตอนมาถูกน้องเมียเอาไปแล้ว"

ในอากาศที่มีพายุหิมะเดิมก็ล่าสัตว์ได้ยาก เขาก็เดินอยู่หลายวัน สุดท้ายถึงหาละมั่งได้ตัวหนึ่งลากมาไกลถึงลากกลับมา คิดไม่ถึงเพิ่งถึงเชิงเขาก็เจอน้องเมียสกุลหลี่สองคน ไม่พูดว่าแบ่ง แต่แย่งไปเลย

"อะไรนะ?"

เสียงของชายหนุ่มต่ำมาก หากอยู่ในยุคปัจจุบันละก็ เสียงต่ำบวกเสียงแหบเล็ก ๆ เป็นคนแบบที่แค่ฟังเสียงก็ชอบมาก ๆ หลี่อวิ้นที่เป็นคนชอบเสียงจึงชอบนิด ๆ อย่างไร้เหตุผล

เพียงแต่คำพูดของเขา ทำให้นางไม่เข้าใจ แต่ว่านางกลับรู้แล้ว ผู้ชายคนนี้คงจะเป็นผู้ชายนางที่ออกบ้านไปล่าสัตว์คนนั้น

“หาของกินมาไม่ได้” ชายหนุ่มอธิบายเสียงแหบ หลัก ๆ คือกลัวผู้หญิงตรงหน้าจะโกรธ จะทุบหม้อเขวี้ยงชาม ก่อเรื่องวุ่นวาย

หลี่อวิ้นมองผู้ชายตรงหน้า ไม่พูดไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้หน้าตาใช้ได้ ร่างกายกำยำมีทรง คิ้วเข้มตาโต แววตาเป็นประกาย ส่วนสูงแปดฉื่อ*ถือว่าสูงแล้ว ผู้ชายคนนี้น่าจะสูงถึงเก้าฉื่อ* ง่าย ๆ ก็คือฮอร์โมนเดินได้ หลี่อวิ้นไม่ยอมรับไม่ได้ว่า นางประทับใจต่อการเจอกันครั้งแรกต่อผู้ชายคนนี้ (แปดฉื่อ ประมาณเท่ากับ 184 ซม. เก้าฉื่อ ประมาณ 190 ซม.ขึ้นไป)