ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 1

ด้วยความเจ็บแปลบรุนแรงบริเวณท้องทำให้หรงลี่ขดตัวเป็นกุ้ง

นางขมวดคิ้วและรู้สึกถึงไฟโทสะลุกโชนในใจ ใครมันกล้าทำร้ายนาง?

นางอยากจะลืมตาแต่แล้วก็พบว่าเปลือกตาหนักอึ้งจนนางลืมตาไม่ขึ้น ในหัวของนางยุ่งเหยิงไปหมด

"เยี่ยม ดูเหมือนพวกสารเลวนั่นยังไม่หยุดมือและเริ่มจะสำเร็จแล้วสินะ?"

ลูกถีบอีกระลอกตรงเข้ามาที่อก หรงลี่รู้สึกถึงรสหวานขื่นในลำคอก่อนจะกระอักเลือดออกมาจำนวนมาก

หรงลี่ลืมตาขึ้นได้ด้วยความตั้งใจอันแรงกล้า นางเห็นได้อย่างเลือนรางว่ารองเท้าผ้าของชายคนหนึ่งเหยียบอยู่บนในหน้าของนาง นางดิ้นรนจะยกมือขึ้นผลักมันออกไป เพียงเพื่อจะพบว่านางแทบไม่มีเรี่ยวแรง สิ่งที่นางทำได้มีเพียงเอามือกั้นระหว่างรองเท้าและใบหน้าไม่ให้มันสัมผัสผิวของนางได้

"หืม เจ้าไม่แกล้งตายแล้วหรือไร? ตัวข้า องค์ชายผู้นี้ขอเตือนเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย การแต่งกับเจ้าถือว่าเป็นที่สุดแล้ว อย่าได้หวังลมๆ แล้งๆ หากเจ้ากล้าขึ้นเตียงข้าอีกครั้ง ข้าจะหย่ากับเจ้า เจ้าเข้าใจหรือไม่?"

เขาเอารองเท้าดันฝ่ามือนางออกอย่างข่มขู่

องค์ชาย?

หรงลี่ค่อย ๆ ฟื้นคืนสติและตระหนักว่านางไม่ได้อยู่ในกองทัพ!

โต๊ะแปดเซียน เก้าอี้รับรอง ตะแกรงหน้าต่างที่ทำจากกระดาษ และสีเหลืองอำพันเล็กน้อยที่ปลายจมูกของนางบ่งบอกว่านางไม่ได้อยู่ในสังคมสมัยใหม่

นางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองไปที่เจ้าของรองเท้า เขาสวมเสื้อคลุมสีแดงเข้มขลิบทอง พร้อมมงกุฎสีม่วงเหลือบทองบนศีรษะ

เป็นที่แน่ชัดว่านางได้เดินทางข้ามเวลา

คนรับใช้ข้างนอกได้ยินเสียงดังก็รีบเข้ามาด้านในพลางก้มหน้าไม่กล้าเงยหน้าขึ้น "นายท่าน"

องค์ชายต้วนมองหรงลี่อย่างเจ้าเล่ห์ "จงไปจัดโต๊ะที่ลานเสวี่ยอวี้และเตรียมสมบัติทั้งสี่ไว้ที่ห้องหนังสือดด้วยเล่า พระชายาของเจ้ากำลังจากไปด้วยตัวเอง" เมื่อเขาเอ่ยคำเหล่านี้ออกมา เขาก็ยังนึกไปด้วยว่านางจะกลับคำพูดตนเองอย่างไรบ้าง

หรงลี่ไม่มีคำพูดได้แต่กลอกตาของนาง คิดในใจว่าเขาช่างเป็นเด็กน้อยนัก

นางหันหลังกลับและจากไป

เซี่ยเฮ่าเซียนเอ่ยเสียงดังไล่หลังนาง "นั่นเจ้าจะไปที่ใด?"

หรงลี่หันกลับ มองเขาราวกับมองคนโง่เขลา "ไปลานเสวี่ยอวี้"