ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 2

หรงลี่เดินออกจากประตูไปอย่างแช่มช้า สาวใช้เสี่ยวเถาสะดุ้งเมื่อเห็นว่าหรงลี่ถูกฝุ่นปกคลุม ปิ่นปักผมเอียงและใบหน้ามีรอยฟกช้ำ

“นายหญิง เกิดอะไรขึ้น?” เสี่ยวเถารีบเข้าไปพยุงหรงลี่

หรงลี่ส่ายหัวและไม่ตอบคำถามของนาง นางพูดเบา ๆ แทน "กลับไปที่ลานบ้านก่อน"

“เจ้าค่ะ” เสี่ยวเถาตอบรับแต่ไม่กล้าพูดอะไรอีก นางช่วยหรงลี่กลับไปที่ลานมู่ฝู จนกระทั่งนางนั่งลงบนเก้าอี้ หรงลี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ระหว่างทางนางกลั้นหายใจด้วยความกลัวว่านางจะล้มลงกลางคันและพ่ายแพ้ แม้ว่าตอนนี้นางจะดูน่ากลัว แต่ก็ไม่สามารถปลดปล่อยพละกำลังของนางได้

เมื่อมองไปรอบๆ ลานบ้าน นางพบว่าที่นี่รกร้างจริงๆ มีเพียงเสี่ยวเถาผู้เป็นสาวใช้ ไม่มีใครอยู่รอบๆ หรงลี่ลูบหน้าผากของนางและสงสัยว่าเหตุใดเจ้าของร่างเดิมจึงต้องการแต่งงานกับองค์ชาย

“ไปหาเสื้อผ้ามาให้ข้า” หรงลี่สั่ง เวลานี้นางไม่อาจสวมชุดที่นางใส่อยู่ได้ ทั้งสีของชุดยังเป็นสีแดงและเขียว ซึ่งฉูดฉาดเสียจนไม่มีผู้ใดชอบ แม้แต่นางเองก็ยังทนแทบไม่ได้

เสี่ยวเถารีบไปดูหีบผ้าแล้วหยิบชุดที่หรงลี่โปรดปรานออกมา "นายหญิง ข้าจะช่วยท่านสวมชุดนี้"

หรงลี่มองไปที่มันพร้อมขมับกระตุก "เปลี่ยนเป็นตัวอื่น"

ชุดที่มีสีแดงเข้มและสีม่วงแดง ถ้านางสวมมัน นางจะทำให้ตัวเองเสื่อมเสียต่อหน้าทุกคน

“เอ่อ ตัวนี้เล่าเจ้าคะ?”

หรงลี่ลุกขึ้นและเดินไปค้นหีบผ้าเพื่อหาชุดด้วยตัวเอง เจ้าของเดิมมีรสนิยมอะไรกันเนี่ย? ไม่มีเสื้อผ้าที่มีสีปกติในหีบผ้าหลากสีพวกนี้เลยหรือ?

เสี่ยวเถาไม่เข้าใจ เจ้านายของนางเคยชอบเสื้อผ้าเหล่านี้ยิ่ง แต่เหตุใดวันนี้นางจึงไม่ชอบมันมากถึงเพียงนี้?

ในที่สุด เมื่อพบเสื้อคลุมสีน้ำเงิน หรงลี่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยังพอมีชุดที่สวมได้อยู่