ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 13

ระหว่างทางกลับไปที่ลานบ้าน มีคนรับใช้มารายงานว่ามู่ซิ่วโหรวถูกส่งตัวเข้าไปในจวน เซี่ยเฮ่าเซียน ขอให้มู่ซิ่วโหรวกลับไปที่ลานบ้านก่อนและจะไปอยู่เป็นเพื่อนนางเมื่อเสร็จธุระ

มู่ซิ่วโหรวตอบรับอย่างเชื่อฟัง หลังจากที่เซี่ยเฮ่าเซียนจากไป รอยยิ้มบนใบหน้าของนางก็หายไป นางกัดฟันและมองไปทางลานมู่ฝู จากนั้นนางก็สะบัดผ้าเช็ดหน้าและกลับไปที่ลานบ้านของนางเอง

นางปิดประตูและไล่คนใช้ออกไปนอกลานบ้าน มู่ซิ่วโหรวนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยแววตาเศร้าหมอง ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ หรงลี่จะมองเห็นสิ่งที่นางต้องการทำได้อย่างไร? นางล้มเหลวในการบรรลุเป้าหมาย ดังนั้นนางยอมรับว่านางต้องการหาที่ระบาย

"นายหญิง โปรดใจเย็น" ไป๋อี้ส่งชาซึ่งเพิ่งถูกต้มและมันกำลังเดือดด้วยไอน้ำสีขาว

มู่ซิ่วโหรวรู้สึกรำคาญ เมื่อนางเห็นไป๋อี้ยื่นชาร้อนให้ นางเหวี่ยงแขนเสื้อและชาหกลงบนมือของไป๋อี้โดยตรงซึ่งทำให้นางหอบหายใจในอากาศเย็น

“เจ้าจะลวกข้าให้ตายด้วยน้ำชาเดือดนั่นอย่างนั้นหรือ?” มู่ซิ่วโหรวกระแทกโต๊ะและจ้องไปที่ไป๋อี้

"ข้าไม่กล้า" ไป๋อี้คุกเข่าลงอย่างรวดเร็วและไม่สนใจรอยไหม้ที่มือของนาง “มันเป็นความผิดของข้สทั้งหมด ข้าสมควรตาย”

ความโกรธของมู่ซิ่วโหรวถูกระงับด้วยคำขอโทษของ ไป๋อี้ นางจ้องมองนางอีกครั้งและพูดอย่างไม่พอใจ "ออกไปให้พ้นหน้าข้า"

"เจ้าค่ะ" ไป๋อี้ยืนขึ้นและยืนอยู่ข้างหลังมู่ซิ่วโหรว ไม่กล้าส่งเสียงใดๆ อีก

หรงลี่กลับไปที่ลานบ้านและอาบน้ำอย่างสบายใจ จากนั้นนางก็พาเสี่ยวเถาไปยืดตัวที่ลานเล็กๆ ใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว

"เจ้าค่ะ" เสี่ยวเถาพยักหน้าอย่างหนักแน่น นางเพิ่งตีสาวใช้ชุดเขียวเมื่อตอนบ่าย นางมีประสบการณ์และเอาชนะผู้คนรอบ ๆ พระชายารองมู่ซิ่วโหรวได้ มีอะไรให้นางกลัว? “แต่นายหญิง พวกเราจะสู้กับใคร?”

ดวงตาของเสี่ยวเถาเป็นประกาย และนางก็ตื่นเต้นมาก “นายหญิงยังไม่ได้บอกว่าจะไปไหน”

หรงลี่หันกลับมาและยิ้มอย่างน่ากลัว "ครัวหลัก"

ตอนนี้หรงลี่หายดีแล้ว นางบอกให้เสี่ยวเถาซื้ออาหารราคาแพงเป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนโดยไม่ประหยัดเงิน ทั้งสองคนจึงกินอย่างสบายใจ ตอนนี้พวกเขาได้รับสารอาหารเพียงพอแล้ว ร่างกายของพวกเขาก็ดีขึ้นตามธรรมชาติ ยกตัวอย่างเช่น เสี่ยวเถาที่เป็นเด็กสาวตัวเล็ก ๆ นั้นอ้วนกว่าเดิมสองเท่าของตอนที่พวกเขาพบกันครั้งแรก

สิ้นเดือนก็ถึงเวลาชำระจำนวนเงินที่ครัวใหญ่เรียกเก็บนาง นอกจากนี้นางยังต้องค้นหาว่าเงินหายไปไหน นางไม่สามารถทิ้งมันไปโดยเปล่าประโยชน์