ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 12

"ไม่" หรงลี่ส่ายหัว “ไม่เป็นเรื่องยากที่จะลงนามในสิ่งนี้ที่อยู่ระหว่างเราไม่ใช่หรือ? อีกอย่าง ข้าก็ไม่ใช่ผู้เดียวที่เร่งรีบ มีคนเร่งรีบกว่าข้าอีก"

ด้วยเหตุนี้ หรงลี่จึงมองไปที่มู่ซิ่วโหรวอย่างมีความหมาย

ดวงตาของมู่ซิ่วโหรวเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที นางย่อตัวเข้าไปในอ้อมแขนของเซี่ยเฮ่าเซียนและพูดว่า "เหตุใดท่านคิดเช่นนั้น ข้าคงทำให้ท่านเข้าใจผิด ข้าแค่หวังว่าท่านและองค์ชายจะดีต่อกันและไม่ขออะไรอีก"

น้ำตาไหลอาบแก้มขณะที่นางพูด หรงลี่อยากจะปรบมือชื่นชมความเร็วในการร้องไห้ของนาง มันจะเป็นการสูญเสียทักษะการแสดงของนางถ้านางไม่ได้ใช้งาน

"ก็ดีที่ได้รู้ว่าเจ้าไม่ต้องการสิ่งใด แต่ถ้าไม่มีอย่างอื่นแล้ว เจ้าก็ช่วยข้าเกลี้ยกล่อมองค์ชายของเจ้าให้ลงนามจดหมายหย่าทีเถิด ข้าจะได้ไม่ต้องเฝ้าครุ่นคิดถึงมัน ช่างน่ารำคาญนัก"

มู่ซิ่วโหรวเอาแต่ร้องไห้ เซี่ยเฮ่าเซียนไม่ต้องการคุยกับหรงลี่เกี่ยวกับการหย่าร้าง ดังนั้นเขาจึงกลับไปพร้อมกับมู่ซิ่วโหรวในอ้อมแขนของเขา

หลังจากที่พวกเขาออกไป หรงลี่พูดกับเสี่ยวเถาว่า "กลับไปที่ลานบ้านและต้มน้ำร้อน ข้าจะกลับไปอาบน้ำในภายหลัง"

เสี่ยวเถาตอบัรบและออกไปก่อน

ตอนนี้ไม่มีใครอยู่ในสวนซินสวี มีเพียงกลีบของดอกไม้ที่ปลิวไปตามลม หรงลี่หันกลับมามองที่หนึ่งด้วยความสนใจในแววตาของนาง “ท่านดูละครมานาน ได้เวลาแสดงตัวแล้ว”

ไม่ไกลนัก กิ่งก้านไหวเบา ๆ ตามสายลม และดอกท้อก็ร่วงหล่นลงบนพื้นตามปกติดูราวไม่มีสิ่งใดผิดปกติ

หรงลี่หัวเราะเบา ๆ และสะบัดแขนเสื้อของนาง ดอกตูมร่วงหล่นบนมือนาง ด้วยการสะบัดครั้งหนึ่ง ดอกตูมก็ตรงไปที่ต้นท้อแล้วกลีบดอกก็ร่วงกราวลงบนพื้นดิน

ในเวลานั้นมีชายคนหนึ่งเดินออกมาจากหลังต้นไม้ เขาแต่งกายด้วยเสื้อคลุมเดินดิ้นทองสีดำปักลายเมฆและมังกร คาดเข็มขัดหยกขาวลายเมฆที่เอว ผมสีดำขลับรวบขึ้นด้วยรัดเกล้าทอง ร่างกายของเขาดูน่าเกรงขาม การปรกฏตัวของเขาดูสูงส่ง ดวงตาของเขามันวาวราวหยกดำ