ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 23

มู่ซิ่วโหรวรู้ว่าเซี่ยเฮ่าเซียนกำลังนึกถึงหรงลี่และมันไม่มีเหตุผลที่จะทำเช่นนั้น นางจึงรีบขัดจังหวะเขา เขาชอบหรงลี่จริงหรือ?

หลังอาหาร เซี่ยเฮ่าเซียนส่งมู่ซิ่วโหรวกลับไปที่ลานบ้านของนางเพื่อพักผ่อน มู่ซิ่วโหรวรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย อย่างไรก็ตาม หรงลี่กลายเป็นหนามยอกอกของนาง นางจึงต้องหาทางดึงมันออกมาให้เร็วที่สุด

มู่ซิ่วโหรวคิดไปว่าวันนี้นางมีช่วงเวลาที่ยากลำบาก แต่นางไม่คาดคิดว่าในวันถัดไปจะมีสิ่งที่น่ารำคาญกว่านี้

วันต่อมา เซี่ยเฮ่าเซียนไปที่ท้องพระโรง ขณะที่นางกำลังแต่งตัวอยู่ มีสาวใช้อยู่ข้างนอกประตูเข้ามารายงานว่าพวกคนงานกำลังตามหานางอยู่ มู่ซิ่วโหรว พยักหน้าและส่งสาวใช้ออกไป หลังจากแต่งตัวแล้ว นางก็ไปที่ห้องโถงด้านหน้าด้วยความช่วยเหลือจากไป๋อี้

พวกคนงานเป็นคนของนาง โดยทั่วไปแล้ว พวกเขาจะมอบเงินของหรงลี่เป็นของขวัญแก่นาง นางมีเงินไม่มากนัก แต่นางก็มีความสุขที่ได้รับมา เบี้ยเลี้ยงรายเดือนที่ได้รับจากจวนขององค์ชายของหรงลี่นั้นมากกว่าของนาง ดังนั้นมู่ซิ่วโหรวจึงไม่มีความสุขโดยธรรมชาติ นางไม่อาจรอให้ผู้อื่นจากไปเองได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อวานแม่บ้านหลินเพิ่งถูกจับได้ แล้วตอนนี้คนเหล่านี้จึงมาหานาง ช่างไม่รู้เวล่ำเวลาเสียจริง หากนางอยากให้พวกเขาแสดงความภักดี นางคงไม่รออีกสองสามวันดอก โชคดีที่องค์ชายไปท้องพระโรง หากนางพบเขา ภาพลักษณ์ของนางคงถูกทำลาย

มู่ซิ่วโหรวนั่งอยู่ในที่นั่งหลักด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ถือถ้วยชาร้อนที่ไป๋อี้เตรียมให้ นางปิดจอกชาด้วยฝาถ้วย ปัดเอาฟองบนผิวหน้าออก ไม่พูดอะไร

คนงานหลายคนขยิบตาให้กันและกำลังจะพูดเมื่อมีคนผู้หนึ่งเดินโซเซเข้ามาจากนอกประตู นางคุกเข่าลงบนพื้นและโค้งคำนับซ้ำๆ “นายหญิง นายหญิง ท่านต้องช่วยข้า!”

นั่นคือแม่บ้านหลิน

มู่ซิ่วโหรวเลิกคิ้วและทุบโต๊ะอย่างแรง “เจ้าโหวกเหวกอะไรแต่เช้า?

แม่บ้านหลินกลัวมากจนหยุดร้องไห้ นางไม่กล้ารบกวนเจ้านายของนาง หากนางไม่สนใจใยดีนาง นางก็คงทำอะไรไม่ได้ "เจ้าค่ะ เจ้าค่ะ ข้าผิดไปแล้วนายหญิง พระชายาขอให้ข้าคืนเงินให้ ข้าไม่อยากคืนให้นางจริงๆ"

ปรากฎว่าเกี่ยวกับเรื่องนี้ มู่ซิ่วโหรวก็เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อคืนนี้เช่นกัน นางเพียงต้องการหักเงินส่วนของนางและไม่สนว่าพวกคนใช้จะหาเงินอย่างไร นางดูไม่สมเป็นพระชายาแม้แต่น้อย “นั่นมันเงินเล็กน้อยไม่ใช่หรือ ดูสิว่าเจ้ากลัวถึงเพียงใด? บอกข้ามาว่าเจ้าต้องการเท่าไหร่”

มู่ซิ่วโหรวต้องการช่วยแม่บ้านหลินจัดการเรื่องนี้ก่อน ท้ายที่สุดนางก็เข้าข้างตัวเอง มันคงแย่ถ้านางสร้างเรื่องให้ทางการ แม่บ้านหลินดูแลนางด้วยเงินสิบสองก้วนทุกเดือน มันไม่มีค่าอะไรสำหรับนางแม้แต่น้อย แต่ครั้งนี้ นางจะปล่อยผ่านไป

เมื่อหัวหน้าคนใช้ได้ยินเช่นนี้ ใจของเขาก็โล่งขึ้น นายหญิงก็ยังคงเป็นห่วงพวกเขา

ดูเถิด แม่บ้านหลินบอกว่านางมีเงินไม่พอแล้วนายหญิงก็พร้อมที่จะชดเชยให้โดยไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขามีเจ้านายที่ดี

“ข้ายังขาดอยู่สองร้อยแปดสิบตำลึง...” แม่บ้านหลินถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางไม่คิดว่าเจ้านายของนางจะถามว่านางขาดเงินเท่าใด ดูเหมือนนางพร้อมที่จะชดเชยให้

"อะไรนะ?!" มู่ซิ่วโหรวขึ้นเสียงแปดหลอด นางวางชาลงบนโต๊ะอย่างแรงและชี้ไปที่แม่บ้านหลิน “เจ้าคลั่งไคล้เงินทองหรืออย่างไร?”

"ข้าไม่กล้า ข้าไม่กล้า เมื่อวานพระชายาขอให้ข้าจ่ายเงินสามร้อยตำลึง ข้ากลับบ้านและหยิบเงินออกมาทั้งหมด มีเพียงเงินยี่สิบตำลึง ข้า...ข้าไม่มีทางเลือกจริงๆ!"

“สามร้อยตำลึง? มันจะมากขนาดนั้นได้อย่างไร?” มู่ซิ่วโหรวขมวดคิ้ว หรงลี่นับอย่างไร?

แม่บ้านหลินเล่าให้มู่ซิ่วโหรวฟังว่านางออกไปจากครัวอย่างไรและจะจัดการเรื่องบัญชีกับนางอย่างไร มู่ซิ่วโหรวกัดฟันด้วยความโกรธและคิดว่า "เจ้าทำเรื่องไว้ให้ข้าเช่นนี้ได้อย่างไร?"

มู่ซิ่วโหรวนั่งอยู่ในที่นั่งประธาน ยิ่งฟังนางก็ยิ่งโกรธ หลังจากที่คนงานรายงานบัญชีของแต่ละคนให้ทราบแล้ว เขาพบว่ามู่ซิ่วโหรวไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขาไม่เข้าใจว่ามู่ซิ่วโหรวจะทำอะไร

หลังจากรออยู่พักหนึ่งก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ พวกเขารู้สึกว่านายหญิงของพวกเขาไม่คิดใส่ใจพวกเขาอีกต่อไป ดังนั้นพวกเขาจึงรวบรวมความกล้าและพูดว่า "นายหญิง พวกเราไม่อยากรบกวนท่านจริงๆ หากท่านกังวลใจ พวกเราก็คงต้องไปพึ่งองค์ชายแล้ว"

"หา" มู่ซิ่วโหรวเยาะเย้ยและจับมุมโต๊ะอย่างแรง ข้อนิ้วของนางเปลี่ยนเป็นสีขาว "เจ้าขู่ข้า?"

"ข้าไม่กล้า" พวกเขาบอกว่าพวกเขาไม่กล้า แต่ความจริงแล้ว พวกเขากำลังขู่มู่ซิ่วโหรว นางต้องการเก็บภาพที่สมบูรณ์แบบต่อหน้าองค์ชาย ดังนั้นนางจึงไม่กล้าปล่อยให้พวกเขาไปหาองค์ชาย หากพวกเขาพูดถึงเรื่องนี้ ภาพลักษณ์ที่มู่ซิ่วโหรวเคยรักษาไว้ก่อนหน้านี้จะหายไป

มู่ซิ่วโหรวหายใจเข้าลึกและระงับความโกรธของนาง พวกเขาบังเอิญกุมชีวิตของนางไว้ ดังนั้นนางจึงไม่สามารถเก็บเงินไว้ได้ในวันนี้

“เหตุใดพวกเจ้าทั้งหมดจึงคุกเข่าลงบนพื้น โปรดลุกขึ้นเถิด” มู่ซิ่วโหรวหายใจเข้าลึกแล้วเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ช้าๆ "ถ้าพวกเจ้ามีปัญหา ข้าจะช่วยพวกเจ้าเอง ไป๋อี้ ให้คนมารินชาให้พวกคนงาน"

"เจ้าค่ะ" ไป๋อี้ได้รับคำสั่งและออกไปทำตามนั้น เมื่อคนงานมาถึง คนรับใช้ทั้งหมดในห้องโถงก็ต้องออกไป เหลือเพียงไป๋อี้ที่คอยรับใช้อยู่ข้างนาง

“ลุกขึ้นเถิดแม่บ้านหลิน ข้าไม่ได้บอกว่าข้าจะไม่ช่วยเจ้า เหตุใดเจ้าถึงร้องไห้เช่นนี้” มู่ซิ่วโหรวช่วยแม่บ้านหลินด้วยรอยยิ้ม ลำพังแค่นางคนเดียวนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่เมื่อเหล่าคนงานมาหานางด้วยเรื่องนี้ หากนางไม่สนใจ นางก็ไม่อาจรักษาภาพลักษณ์ต่อหน้าเซี่ยเฮ่าเซียน 

สาวใช้หลายคนนำชามาให้ หลังจากที่พวกนางออกไป มู่ซิ่วโหรวขอให้หัวหน้าคนงานทุกคนแสดงบัญชีที่พวกเขากำลังจะส่งคืนให้นาง หลังจากอ่านอย่างละเอียดแล้ว นางก็ขอให้ไป๋อี้ไปหยิบเงินเงินและจ่ายให้ทีละคน