ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 24

เมื่อพวกคนงานได้เงินมา พวกเขาก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย ถ้าพวกเขารู้เร็วกว่านี้ พวกเขาคงจะขอมากกว่านี้ อย่างไรก็ตาม พวกเขาต้องทำให้มู่ซิ่วโหรวมอบเงินแก่พวกเขาอย่างเชื่อฟังไม่ว่าพวกเขาจะต้องการมากเพียงใดก็ตาม ความเคารพของพวกเขาที่มีต่อมู่ซิ่วโหรวในอดีตได้จางหายไปมาก วันนี้พวกเขามีกันจำนวนมาก ท้ายที่สุดมันก็เกี่ยวข้องกับชีวิตของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเสี่ยงทุกอย่าง หากในอนาคตเหลือตัวคนเดียว ชะตากรรมของพวกเขาอาจจะเหมือนกับแม่บ้านหลินก่อนหน้านี้

ทุกคนต้องการที่จะปลอดภัย ดูเหมือนว่าพวกเขาต้องมีความยืดหยุ่น การวางทรัพย์สินทั้งหมดไว้ที่คนเดียว มันไม่ใช่ความคิดที่ฉลาดเลย

พวกเขาไม่กล้ารอช้าหลังจากรับเงินไปแล้ว หลังจากออกจากลานเสวี่ยอวี้ พวกเขาก็ตรงไปที่ลานมู่ฝู อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขามาถึงลานมู่ฝูแล้ว พวกเขากลับไม่พบพระชายาด้วยซ้ำ

เสี่ยวเถาพาพวกเขาเข้าไปในห้องโถงใหญ่ จากนั้นขอให้พวกเขาเขียนชื่อและจำนวนเงินที่คืนมา พวกเขาสามารถกลับออกไปโดยทิ้งเงินไว้ได้

เสี่ยวเถาที่อยู่ด้านข้างทวนคำพูดของหรงลี่ “พวกเจ้าควรรู้ว่าหากเงินไม่ครบ พระชายาจะจัดการพวกเจ้าเป็นการส่วนตัว”

เหล่าคนงานส่ายหัวซ้ำ ๆ หลิวเหลี่ยงถึงกับโค้งคำนับและพูดว่า "ข้าไม่กล้า ข้าไม่กล้า ข้าจะทำให้พระชายาโกรธได้อย่างไร แม่นางไม่ต้องกังวล ข้ารับประกันได้ว่าเงินครบแน่ โปรดตรวจสอบ"

ขณะที่เขาพูด เขาหยิบเงินออกมาและแสดงให้เสี่ยวเถาดู

เสี่ยวเถามองเขาด้วยความรังเกียจ นางเคยต้องต้องก้มศีรษะมาก่อน แต่ตอนนี้นางมองลงแล้วพูดว่า "ผู้จัดการหลิว แค่เขียนลงไป มันไม่มีประโยชน์ที่จะแสดงให้ข้าเห็น"

หลังจากนั้นนางยังคงส่งกระดาษและพู่กันออกไป หลังจากพวกเขาเขียนเสร็จ พวกเขาทั้งหมดก็มาหาเสี่ยวเถาและพูดว่า "เสี่ยวเถา ข้าเคยทำให้เจ้าขุ่นเคืองหลายครั้งในอดีต หากเจ้าจำพวกข้าได้ก็อย่าลดตัวลงมาเป็นเช่นพวกข้าในอดีต ในวันหน้าหากเจ้าต้องการสิ่งใดก็ให้มาหาข้า อย่าได้เกรงใจเป็นอันขาด" หลังจากนั้น พวกเขาก็หยิบเศษเงินออกมาและยัดใส่มือของเสี่ยวเถา “นี่เป็นการแสดงความจริงใจต่อเจ้า โปรดรับไว้”

โดยไม่รอการตอบสนองของเสี่ยวเถา พวกเขาต่างกระจัดกระจายตัวกันไปเหมือนนกแตกรังไม่ก็สัตว์ป่า เสี่ยวเถากำเงินไว้ในมือ ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี และยืนอยู่ตรงนั้น

“พวกเขาไปกันหมดแล้วหรือ?” หรงลี่มาที่ห้องโถงใหญ่และหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน

เมื่อเสี่ยวเถาได้ยินคำถามของหรงลี่ นางรีบหันกลับมาและพูดว่า "พวกมันไปหมดแล้วและให้สิ่งเหล่านี้กับข้าไว้"

นางยื่นเงินในมือให้หรงลี่ซึ่งเหลือบไปเห็นและไม่ได้เอาไป “จงเก็บไปเหมือนกับข้าให้เจ้า เงินเหล่านี้ได้มาเปล่าๆ เอาเถิดน่า สนแค่จำนวนก็พอ จริงหรือไม่?”

เสี่ยวเถาตอบรับ นางหยิบเงินหลายร้อยตำลึงจากในบัญชีและอีกสามร้อยตำลึงจากแม่บ้านหลิน ไม่ควรมีเงินเกินห้าร้อยตำลึง แต่เมื่อนับให้ถี่ถ้วน เสี่ยวเถาก็ตกตะลึง ในท้ายที่สุด นางถือเงินมากกว่าเก้าร้อยตำลึงอยู่ในมือ นางรู้สึกสับสนเล็กน้อย

"นายหญิง...นายหญิง...มีเงินมากกว่าเก้าร้อยตำลึง" เสี่ยวเถาถือเหรียญเงินไว้ข้างหน้าหรงลี่อย่างโง่งมและถามว่า "เหตุใดจึงมีเหรียญเงินมากมายเช่นนี้?"

เมื่อมองไปที่ท่าทางโง่งมของเสี่ยวเถา หรงลี่ก็รู้สึกขบขันและหัวเราะ นางบีบใบหน้าเล็กๆ ของนางและพูดว่า "เด็กโง่ ไม่ดีหรือที่จะมีมากเข้าไว้ แต่หัวหน้าคนงานเหล่านี้ค่อนข้างมีเหตุผล พวกเขามีเงินพอ ข้าไม่รู้ว่าซิ่วโหรวจะทุกข์ใจหรือไม่"

"ท่านบอกว่าเป็นพระชายารองมู่ซิ่วโหรวที่จ่ายเงินหรือเจ้าคะ?" เสี่ยวเถารู้สึกสับสนเล็กน้อย เกี่ยวอะไรกับพระชายารองมู่ซิ่วโหรว?

หรงลี่เลิกคิ้ว ไม่ได้อธิบายเพิ่มเติมให้หญิงสาวธรรมดาเช่นนางฟัง "ไปเก็บเหรียญเงินและเริ่มฝึกฝนได้แล้ว"

"ใเจ้าค่ะ นายหญิง" เพราะนางคิดไม่ออก นางจึงไม่อยากคิดถึงมันอีกต่อไป อย่างไรก็ตาม เมื่อนายหญิงของนางอยู่ใกล้ๆ เสี่ยวเถาก็นำเงินไปเก็บอย่างมีความสุข

ซิ่วโหรวตัวน้อยจากลานเสวี่ยอวี้อดไม่ได้ที่จะสงสารตัวเอง ภายในของนางร้อนรุ่ม ให้ตายเถิด หรงลี่จะโกงนางด้วยเงินมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร? ไม่ว่ายังไงก็ปล่อยนางไปไม่ได้!

มู่ซิ่วโหรวโกรธจนไอไม่หยุด ไป๋อี้เกลี้ยกล่อมให้นางสงบสติอารมณ์อย่างระมัดระวัง

หลังจากนั้นไม่นาน มู่ซิ่วโหรวก็หัวเราะอย่างน่ากลัว ก่อนหน้านี้นางต้องการขับไล่หรงลี่ออกจากจวน แต่ตอนนี้นางต้องการฆ่านางเสีย แผนการชั่วร้ายเกิดขึ้นในใจของนาง นางต้องการทำลายชื่อเสียงของหรงลี่!

"ไป๋อี้ มานี่" มู่ซิ่วโหรวเรียกนาง

ไป๋อี้ตัวสั่น เมื่อครู่เสียงหัวเราะของเจ้านายของนางน่ากลัวยิ่งนัก จู่ๆ ก็เรียกชื่อนาง ไป๋อี้รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

"นายหญิง" ไป๋อี้ไม่กล้ารีรอและมาที่ด้านข้างของมู่ซิ่วโหรวเพื่อรอคำสั่งของนาง

"เจ้าจงไป..." มู่ซิ่วโหรวให้ไป๋อี้เอียงหูมาหานางและพูดสองสามประโยค

"เจ้าค่ะ" หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ประกายดำมืดก็ฉายวาบผ่านดวงตาของไป๋อี้ นางคำนับแล้วออกไปเตรียมการตามคำสั่งของนาย

จากนั้นมู่ซิ่วโหรวก็นั่งอยู่ในห้องพร้อมกับรอยยิ้มอันน่ากลัวบนใบหน้าของนาง นางไม่เชื่อว่าคราวนี้นางจะปล่อยให้หรงลี่อยู่ในจวนได้!

กลางดึกเสี่ยวเถาช่วยหรงลี่อาบน้ำ นางเป่าเทียนแล้วเข้านอน เสี่ยวเถานอนในช่องเล็กๆ ข้างที่พัก ถ้ามีอะไรให้นางทำเพื่อนายหญิงได้ นางก็จะให้ทำการตามสะดวก