ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 24

เมื่อพวกคนงานได้เงินมา พวกเขาก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย ถ้าพวกเขารู้เร็วกว่านี้ พวกเขาคงจะขอมากกว่านี้ อย่างไรก็ตาม พวกเขาต้องทำให้มู่ซิ่วโหรวมอบเงินแก่พวกเขาอย่างเชื่อฟังไม่ว่าพวกเขาจะต้องการมากเพียงใดก็ตาม ความเคารพของพวกเขาที่มีต่อมู่ซิ่วโหรวในอดีตได้จางหายไปมาก วันนี้พวกเขามีกันจำนวนมาก ท้ายที่สุดมันก็เกี่ยวข้องกับชีวิตของพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเสี่ยงทุกอย่าง หากในอนาคตเหลือตัวคนเดียว ชะตากรรมของพวกเขาอาจจะเหมือนกับแม่บ้านหลินก่อนหน้านี้

ทุกคนต้องการที่จะปลอดภัย ดูเหมือนว่าพวกเขาต้องมีความยืดหยุ่น การวางทรัพย์สินทั้งหมดไว้ที่คนเดียว มันไม่ใช่ความคิดที่ฉลาดเลย

พวกเขาไม่กล้ารอช้าหลังจากรับเงินไปแล้ว หลังจากออกจากลานเสวี่ยอวี้ พวกเขาก็ตรงไปที่ลานมู่ฝู อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขามาถึงลานมู่ฝูแล้ว พวกเขากลับไม่พบพระชายาด้วยซ้ำ

เสี่ยวเถาพาพวกเขาเข้าไปในห้องโถงใหญ่ จากนั้นขอให้พวกเขาเขียนชื่อและจำนวนเงินที่คืนมา พวกเขาสามารถกลับออกไปโดยทิ้งเงินไว้ได้

เสี่ยวเถาที่อยู่ด้านข้างทวนคำพูดของหรงลี่ “พวกเจ้าควรรู้ว่าหากเงินไม่ครบ พระชายาจะจัดการพวกเจ้าเป็นการส่วนตัว”

เหล่าคนงานส่ายหัวซ้ำ ๆ หลิวเหลี่ยงถึงกับโค้งคำนับและพูดว่า "ข้าไม่กล้า ข้าไม่กล้า ข้าจะทำให้พระชายาโกรธได้อย่างไร แม่นางไม่ต้องกังวล ข้ารับประกันได้ว่าเงินครบแน่ โปรดตรวจสอบ"

ขณะที่เขาพูด เขาหยิบเงินออกมาและแสดงให้เสี่ยวเถาดู

เสี่ยวเถามองเขาด้วยความรังเกียจ นางเคยต้องต้องก้มศีรษะมาก่อน แต่ตอนนี้นางมองลงแล้วพูดว่า "ผู้จัดการหลิว แค่เขียนลงไป มันไม่มีประโยชน์ที่จะแสดงให้ข้าเห็น"

หลังจากนั้นนางยังคงส่งกระดาษและพู่กันออกไป หลังจากพวกเขาเขียนเสร็จ พวกเขาทั้งหมดก็มาหาเสี่ยวเถาและพูดว่า "เสี่ยวเถา ข้าเคยทำให้เจ้าขุ่นเคืองหลายครั้งในอดีต หากเจ้าจำพวกข้าได้ก็อย่าลดตัวลงมาเป็นเช่นพวกข้าในอดีต ในวันหน้าหากเจ้าต้องการสิ่งใดก็ให้มาหาข้า อย่าได้เกรงใจเป็นอันขาด" หลังจากนั้น พวกเขาก็หยิบเศษเงินออกมาและยัดใส่มือของเสี่ยวเถา “นี่เป็นการแสดงความจริงใจต่อเจ้า โปรดรับไว้”

โดยไม่รอการตอบสนองของเสี่ยวเถา พวกเขาต่างกระจัดกระจายตัวกันไปเหมือนนกแตกรังไม่ก็สัตว์ป่า เสี่ยวเถากำเงินไว้ในมือ ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี และยืนอยู่ตรงนั้น

“พวกเขาไปกันหมดแล้วหรือ?” หรงลี่มาที่ห้องโถงใหญ่และหยิบกระดาษขึ้นมาอ่าน

เมื่อเสี่ยวเถาได้ยินคำถามของหรงลี่ นางรีบหันกลับมาและพูดว่า "พวกมันไปหมดแล้วและให้สิ่งเหล่านี้กับข้าไว้"

นางยื่นเงินในมือให้หรงลี่ซึ่งเหลือบไปเห็นและไม่ได้เอาไป “จงเก็บไปเหมือนกับข้าให้เจ้า เงินเหล่านี้ได้มาเปล่าๆ เอาเถิดน่า สนแค่จำนวนก็พอ จริงหรือไม่?”

เสี่ยวเถาตอบรับ นางหยิบเงินหลายร้อยตำลึงจากในบัญชีและอีกสามร้อยตำลึงจากแม่บ้านหลิน ไม่ควรมีเงินเกินห้าร้อยตำลึง แต่เมื่อนับให้ถี่ถ้วน เสี่ยวเถาก็ตกตะลึง ในท้ายที่สุด นางถือเงินมากกว่าเก้าร้อยตำลึงอยู่ในมือ นางรู้สึกสับสนเล็กน้อย

"นายหญิง...นายหญิง...มีเงินมากกว่าเก้าร้อยตำลึง" เสี่ยวเถาถือเหรียญเงินไว้ข้างหน้าหรงลี่อย่างโง่งมและถามว่า "เหตุใดจึงมีเหรียญเงินมากมายเช่นนี้?"

เมื่อมองไปที่ท่าทางโง่งมของเสี่ยวเถา หรงลี่ก็รู้สึกขบขันและหัวเราะ นางบีบใบหน้าเล็กๆ ของนางและพูดว่า "เด็กโง่ ไม่ดีหรือที่จะมีมากเข้าไว้ แต่หัวหน้าคนงานเหล่านี้ค่อนข้างมีเหตุผล พวกเขามีเงินพอ ข้าไม่รู้ว่าซิ่วโหรวจะทุกข์ใจหรือไม่"

"ท่านบอกว่าเป็นพระชายารองมู่ซิ่วโหรวที่จ่ายเงินหรือเจ้าคะ?" เสี่ยวเถารู้สึกสับสนเล็กน้อย เกี่ยวอะไรกับพระชายารองมู่ซิ่วโหรว?

หรงลี่เลิกคิ้ว ไม่ได้อธิบายเพิ่มเติมให้หญิงสาวธรรมดาเช่นนางฟัง "ไปเก็บเหรียญเงินและเริ่มฝึกฝนได้แล้ว"

"ใเจ้าค่ะ นายหญิง" เพราะนางคิดไม่ออก นางจึงไม่อยากคิดถึงมันอีกต่อไป อย่างไรก็ตาม เมื่อนายหญิงของนางอยู่ใกล้ๆ เสี่ยวเถาก็นำเงินไปเก็บอย่างมีความสุข

ซิ่วโหรวตัวน้อยจากลานเสวี่ยอวี้อดไม่ได้ที่จะสงสารตัวเอง ภายในของนางร้อนรุ่ม ให้ตายเถิด หรงลี่จะโกงนางด้วยเงินมากมายขนาดนี้ได้อย่างไร? ไม่ว่ายังไงก็ปล่อยนางไปไม่ได้!

มู่ซิ่วโหรวโกรธจนไอไม่หยุด ไป๋อี้เกลี้ยกล่อมให้นางสงบสติอารมณ์อย่างระมัดระวัง

หลังจากนั้นไม่นาน มู่ซิ่วโหรวก็หัวเราะอย่างน่ากลัว ก่อนหน้านี้นางต้องการขับไล่หรงลี่ออกจากจวน แต่ตอนนี้นางต้องการฆ่านางเสีย แผนการชั่วร้ายเกิดขึ้นในใจของนาง นางต้องการทำลายชื่อเสียงของหรงลี่!

"ไป๋อี้ มานี่" มู่ซิ่วโหรวเรียกนาง

ไป๋อี้ตัวสั่น เมื่อครู่เสียงหัวเราะของเจ้านายของนางน่ากลัวยิ่งนัก จู่ๆ ก็เรียกชื่อนาง ไป๋อี้รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

"นายหญิง" ไป๋อี้ไม่กล้ารีรอและมาที่ด้านข้างของมู่ซิ่วโหรวเพื่อรอคำสั่งของนาง

"เจ้าจงไป..." มู่ซิ่วโหรวให้ไป๋อี้เอียงหูมาหานางและพูดสองสามประโยค

"เจ้าค่ะ" หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ประกายดำมืดก็ฉายวาบผ่านดวงตาของไป๋อี้ นางคำนับแล้วออกไปเตรียมการตามคำสั่งของนาย

จากนั้นมู่ซิ่วโหรวก็นั่งอยู่ในห้องพร้อมกับรอยยิ้มอันน่ากลัวบนใบหน้าของนาง นางไม่เชื่อว่าคราวนี้นางจะปล่อยให้หรงลี่อยู่ในจวนได้!

กลางดึกเสี่ยวเถาช่วยหรงลี่อาบน้ำ นางเป่าเทียนแล้วเข้านอน เสี่ยวเถานอนในช่องเล็กๆ ข้างที่พัก ถ้ามีอะไรให้นางทำเพื่อนายหญิงได้ นางก็จะให้ทำการตามสะดวก

คนที่สองที่กระโดดเข้ามามีกระเป๋าขนาดใหญ่ที่ด้านหลัง เสียงลงพื้นค่อนข้างหนัก คนที่อยู่ด้านในก่อนหน้านี้ดุว่า “ลดเสียงลง อย่ามารบกวน”

“อืม ไม่จำเป็นต้องระวังขนาดนั้น ถ้านางตื่นมาแล้วก็เจอแต่ภูติผี ควันนี้ไม่ใช่เพื่อเล่นสนุก”

สามหมื่น

“เจ้าพูดมากไปแล้ว เจ้ากำลังทำเสียเรื่อง รอให้โดนตัดหัวก่อนเถิด” ผู้นำระมัดระวังมาก กลัวว่าจะเกิดข้อผิดพลาด เขามาที่เตียงอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าคนบนเตียงหลับไปแล้วจริงๆ เขาก็โล่งใจ

เขาโบกมือไปด้านหลังเขาแล้วพูดว่า "เร็วเข้า อย่าเสียเวลา"

"เฮ้" คนที่อยู่ด้านหลังเขาวางกระเป๋าลงและพูดว่า "หนักจริง ไปกินอะไรมาเนี่ย"

ชายที่ถูกตีศีรษะหยิบถุงปักออกจากกระเป๋า หลังจากได้ยินเช่นนั้น เขาก็ยกมือขึ้นและตบหัวเขาเบาๆ "จะบ่นอะไรหนักหนา? เร็วเข้า กลับมารายงานข้าเมื่อภารกิจลุล่วงแล้ว"

ผู้ถูกทุบตีลูบหัวและพึมพำว่า "ข้าไม่ได้พูดอะไรผิด ข้าแบกมันไว้ตลอดทางและข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าบ่น"

“เอาล่ะ ตกลง เมื่อเรื่องนี้จบลง ข้าจะเลี้ยงเหล้าดอกท้อเจ้า” คนที่เป็นหัวหน้าโบกมืออย่างกระวนกระวาย เขาโชคร้ายจริงๆ เขาเคยทำงานกับผู้ชายคนนี้ ถ้าเขาทำเองได้ เขาคงทำเสร็จไปนานแล้ว

"ฮิฮิฮิ ข้าทำตัวเหลวไหลต่อหน้าพี่ใหญ่ไม่ได้" ชายคนนั้นหยุดบ่น มือและเท้าของเขาเร็วขึ้นมาก “ข้าเอาเปรียบชายคนนี้ก็จริง เขาเป็นคนโง่ ข้าไม่คาดหวังว่าเขาจะโชคดีขนาดนี้”

หลังจากดิ้นรนอยู่นาน ในที่สุดเขาก็เอาของในกระเป๋าออกมาจนได้ มันเป็นคน

ใบหน้าของชายผู้นั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่ดุดันและร่างกายของเขาถูกมัดด้วยเชือก ทิ้งร่องรอยไว้บนพื้น เขาบิดตัวอยู่บนพื้นโดยไม่รู้สึกตัว ใบหน้าของเขาแดงอย่างผิดปกติและเขากำลังหายใจหอบ

เขาเตะชายบนพื้นแล้วเหวี่ยงเขาลงบนเตียงด้วยความขยะแขยง เขาก่นด่าว่า "ทำบ้าอะไรเนี่ย พี่ชาย กินยาอะไรเข้าไป ยาปลุกกำหนัดหรือยาพิษ? ผลของมันแสดงออกมาเร็วนัก" 

ชายคนหัวหน้าหยิบยาออกมาจากกระเป๋าของเขา บีบคางของหรงลี่แล้วทำให้นางอ้าปากเพื่อใส่ยาเข้าไป