ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 25

น้ำเสียงของชายคนนั้นภาคภูมิใจ "แน่นอน นี่คือยาพิเศษของหอจุ่ยหง ข้าใช้ความพยายามอย่างมากเพื่อให้ได้มันมา ข้าใช้ฝึกสตรีที่ไม่เชื่อฟังเป็นพิเศษ ยาเม็ดเดียวก็ได้ผล ไม่ว่าสตรีนางนั้นจะบริสุทธิ์เพียงใด สิ่งที่เกิดในหอจุ่ยหงก็ไม่ผิดแผกไปสำหรับนาง ยิ่งกว่านั้นที่ข้าป้อนให้เจ้าโง่นี่สองเม็ดเพราะกลัวว่าเขาจะไม่โง่ ตอนนี้ ยายังสามารถช่วยให้เขาทำมันได้ "

"ฮ่าฮ่า พี่ใหญ่ ท่านช่างเป็นคนจริง กระเป๋าเงินของท่านก็มาจากหอจุ่ยหงเหมือนกันไม่ใช่หรือ?"

"ไป ไป ไป เจ้าเป็นคนเดียวที่พูดมากเกินไป ไปกันได้แล้ว"

“พี่ใหญ่ ท่านไม่ต้องจัดฉากให้พวกเขาหรือ?”

“ไม่จำเป็น ยาออกฤทธิ์แล้ว สองคนนี้ไม่ยุ่งยาก ไม่จำเป็นต้องทำงานหนัก ปลดเชือกให้เขากันเถิด”

"ตกลง"

พวกเขาแก้เชือกและคลุมทั้งสองด้วยผ้าห่ม จากนั้นพวกเขาก็ลบร่องรอยการเข้ามา พลิกหน้าต่างปิดแล้ววิ่งออกจากห้องไป

เมื่อพวกเขาออกจากลานบ้าน หรงลี่ซึ่งนอนอยู่บนเตียงก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น นางหยิบยาออกมาจากใต้ลิ้นด้วยมือข้างหนึ่งและสับไปที่ชายอ้วนข้างๆ นางด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

หรงลี่ขมวดคิ้วอย่างน่ากลัว นางหลีกเลี่ยงกองร่างที่สลบไสลบนเตียงและลุกจากเตียงอย่างระมัดระวัง

เมื่อชายผู้รับผิดชอบใส่ยาเข้าไปในปากของหรงลี่ นางรีบกดยาไว้ใต้ลิ้นเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองกลืนเข้าไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

ในเวลานี้ เมื่อมองไปที่ยาในมือของนาง ดวงตาของหรงลี่ก็เย็นชาเล็กน้อย สตรีในลานบ้านเก่าแก่นั่นเก่งกาจเรื่องการวางยาผู้อื่นหรือ? นางต้องการออกจากจวนขององค์ชายต้วน แต่นางต้องออกไปอย่างยุติธรรม หากนางถูกตั้งข้อหาล่วงประเวณี นางกลัวว่าจะถูกส่งตัวให้ทางการทันทีที่ออกมาจากจวนขององค์ชาย

หรงลี่มองไปรอบ ๆ และไม่พบสิ่งที่เป็นประโยชน์ เชือกที่มัดคนบนเตียงถูกดึงออกไปแล้ว นางเปิดตู้เสื้อผ้า โชคดีที่มีผ้าเหลือจากสินเดิมอยู่ผืนหนึ่ง ดังนั้นนางจึงใช้ได้ในตอนนี้

หรงลี่พับผ้าแล้วจับปลายด้านหนึ่ง นางคว้าเสื้อผ้าของชายร่างอ้วนบนเตียงมาห่อตัวเขาด้วยเสื้อผ้าหลายชั้นหลังจากที่เขาลงจากเตียง หลังจากผ่านไปสองสามรอบ นางก็แน่ใจว่าชายอ้วนจะไม่หลุดเป็นอิสระ ดังนั้นนางจึงมัดเขาไว้และทิ้งชายผ้ายาวไว้ข้างหลังเขา

แล้วก็หาผ้ามาปิดปากไว้ แล้วหรงลี่จึงสับมือใส่เขาอีกรอบเพื่อป้องกันไม่ให้เขาตื่น

หรงลี่รู้สึกเหมือนกำลังชักธงขึ้น ชายร่างอ้วนถูกดึงขึ้นทีละน้อย ต้องขอบคุณความแข็งแกร่งในการฝึกฝนล่าสุดของนาง นางแข็งแกร่งขึ้นมาก มิฉะนั้นนางคงไม่มีพลังใจและความแข็งแกร่งอย่างที่ผ่านมา มันเป็นการใช้พลังกายล้วน นางกลั้นลมหายใจและไม่กล้าหยุดพักแม้แต่น้อย เมื่อนางเห็นเหงื่อในแสงสว่าง นางก็ไม่มีเวลาเช็ดมันเสียด้วยซ้ำ

"อะแฮ่ม"

ในขณะนี้ เสียงไอเบา ๆ ดังขึ้นข้างหลังนาง

หรงลี่ตกตะลึงแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก ชายอ้วนล้มลงกับพื้นทันที โชคดีที่นางตอบสนองอย่างรวดเร็วและออกแรงเพียงเล็กน้อยเพื่อไม่ให้ชายอ้วนล้มลงกับพื้นอย่างแรง

หรงลี่หันไปมองที่มาของเสียงและขมวดคิ้ว "เป็นท่าน?"

ข้างหน้าต่างที่เคยงับปิดไว้บางส่วน มีคนยืนอยู่ด้านนอก เป็นคนที่นางเคยพบที่สวนซินสวีในเวลานั้นตอนนี้เขายืนอยู่นอกหน้าต่างที่เปิดครึ่งหนึ่งแล้วมองนางด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยในดวงตาของเขา "เจ้าต้องการความช่วยเหลือหรือไม่?"