ทะลุมิติมาเป็นพระชายา นิยาย บท 31

สัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากทำให้ร่างกายแข็งทื่อขึ้นทันที อุณหภูมิของริมฝีปากของนางร้อนจนหัวใจของเขาสั่นสะท้าน เขาซึ่งมักจะสงบนิ่ง รู้สึกว่าหัวใจเต้นผิดจังหวะและเริ่มเต้นแรงในอก

สตรีที่อยู่ตรงหน้าเขาดูเหมือนจะไม่พอใจกับการสำรวจตื้นๆ นางต้องการที่จะจูบให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น ทว่านางไม่สามารถทำอะไรได้เพราะความอึดอัดและความเงอะงะ

เขาไม่เคยชอบให้สตรีเข้าใกล้เขา เขาคิดว่าระยะห่างระหว่างพวกเขาสองคนที่หน้าหน้าต่างถึงขีดจำกัดของเขาแล้ว ใครจะคิดว่าสตรีนางนี้จะทะลุขีดจำกัดของเขาได้สำเร็จอีกครั้งในไม่ช้านี้?

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ตราบใดที่สตรีเข้าใกล้เขา เขาจะสลัดนางออกจากจิตใต้สำนึกของเขาราวกับว่ามันไร้ประโยชน์ ทว่าเขาจะปล่อยให้สตรีนางนี้ซึ่งเขาไม่เคยรู้จักมาก่อนเข้าใกล้เขา ที่น่าแปลกใจกว่านั้นคือเขาไม่ได้รังเกียจนางเลย ตรงกันข้าม เขารู้สึกถึงแรงดึงดูดด้วยซ้ำ

นัยน์ตาของเขาเข้มขึ้นและมีแวววาวโรจน์ในนั้น ใบหน้าของสตรีตรงหน้าเขาเรียบราวกับไข่ที่ปอกเปลือก ปุยละเอียดบนใบหน้าของนางนุ่มนวลอย่างไม่น่าเชื่อและมีมิติภายใต้แสงจันทร์

ดวงตาที่ก่อนหน้านี้ชาญฉลาดถูกปกคลุมด้วยเปลือกตา ทั้งสองกอดกันราวกับหยกเกี่ยวกระหวัด แสงจันทร์นวลส่องเข้ามาในห้องเพิ่มความนุ่มนวลให้กับเรือนพักโทรมๆ

กลิ่นเลือดที่เขาได้กลิ่นก่อนหน้านี้ได้รับการอธิบายแล้ว และกลิ่นจางๆ ก็กระจายอยู่ในปากของเขา ชายหนุ่มที่อยากจูบให้ดูดดื่มยิ่งกว่าเดิมระงับตัวเองชั่วคราว พยายามช้าลงให้มากที่สุด เพราะกลัวว่าจะสัมผัสบาดแผลของนาง

ตอนนี้เขารู้แล้วว่ากลิ่นเลือดมาจากที่ใดเมื่อหรงลี่เดินเข้าประตูมา เห็นได้ชัดว่านางกัดแผลที่ริมฝีปากของเนาง

เขาไม่รู้ว่าเหตุใดนางจึงจู่โจมเขา แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาทำได้แค่ระวังไม่ให้นางเจ็บตัวอีก

อย่างไรก็ตาม สิ่งต่าง ๆ ไม่เป็นไปตามที่เขาต้องการ ไม่ว่าเขาจะระมัดระวังแค่ไหน เขาก็ยังสัมผัสบาดแผลของนาง

หรงลี่หายใจเข้าลึกและฟื้นความรู้สึกของนาง บาดแผลที่ริมฝีปากของนางทำให้นางกลับมามีสติสัมปชัญญะ

ทันใดนั้นนางก็เบิกตากว้างและมองไปที่ใบหน้าของบุรุษที่ขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้านาง เขาจูบริมฝีปากของนางอย่างระมัดระวังโดยหลับตา เส้นกั้นในใจของหรงลี่ขาดผึง นางอึ้งจนไม่รู้จะตอบโต้อย่างไร

คำพูดสามบรรทัดยังคงวนเวียนอยู่ในใจของนาง "ข้าเป็นใคร ข้าอยู่ที่ไหน ข้ากำลังทำอะไร"

บางทีปัญหาปรัชญาเหล่านี้อาจลึกซึ้งเกินไป ทำให้หรงลี่รู้สึกว่าสมองของนางยังไม่เพียงพอจริงๆ นาง... นางทำอะไรลงไป!

ตอนที่นางไร้สติ สิ่งที่นางทำได้ย้อนกลับมาฉายในหัว หรงลี่อยากจะยกมือปิดหน้า นางบังคับจูบชายอื่น!!!

นางตะลึง ผู้ชายที่จูบนางไม่ได้รับการตอบสนอง ดังนั้นเขาจึงไม่พอใจเล็กน้อย เขากระชับวงแขนรอบตัวนาง

หรงลี่หายใจไม่ทัน ไม่ว่าเขาจะรัดแขนแน่นแค่ไหนนางก็รู้สึกเหมือนกำลังจะขาดอากาศหายใจ เมื่อก่อนหรงลี่ชอบยืนเขย่งเพื่อให้ดูสมเป็นนักเลงหัวไม้ แต่เวลานี้เขากำลังอ้อยอิ่งอยู่เหนือตัวนาง

นางวางมือไว้ด้านหลังคอของชายผู้นั้นและดึงเขาออก นางปล่อยมือออกพลางก้าวไปด้านหน้าและผลักหน้าอกของเขาอย่างแรง นางพูดอู้อี้ว่า "เอาล่ะ ปล่อยเถิด"

เขาเข้าใจว่านางหมายถึงอะไรจากเสียงที่ไม่ชัดเจนของนาง เขาผ่อนคลายแขนของเขาและกอดนางไว้ในอ้อมแขน เขาอดไม่ได้ที่จะจูบริมฝีปากของนางอีกสองสามครั้งก่อนที่จะละริมฝีปากและมองลึกเข้าไปในดวงตาของนางโดยที่ศีรษะของเขากดเข้ากับของหรงลี่

หรงลี่พูดไม่ออก "ชายคนนี้รู้วิธีสนทนาหรือไม่? เหตุใดรู้สึกเหมือนเขาจงใจ"

หรงลี่ตอบ "อืม ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของท่าน"

เหยื่อพูดว่า "ตกลง เจ้าจะมอบกายให้ข้าหรือไม่?"

หรงลี่ตอบ "ข้าแต่งงานแล้ว!"

เหยื่อพูดว่า "จะหย่าแล้วมิใช่หรือ?"

หรงลี่ "..."

เขาเป็นคนแบบใดกัน? เขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับนาง นางรู้ว่าเขาชอบเรื่องซุบซิบ เขาซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้เพื่อแอบฟังที่มุมกำแพง แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่านางกำลังจะหย่าร้าง ดูเหมือนนางจะปิดบังอะไรไม่ได้

หรงลี่หายใจเข้าลึก “ใครให้ข้าทำตัวเป็นนักเลงก่อนเล่า? ข้าคงจะมากเรื่องมิได้ วันนี้ข้ามีแต่เรื่องเสียจริง”

แม้ว่าหรงลี่จะไม่รู้ว่าชายผู้นี้อาศัยอยู่ที่ใด แต่เขาก็มาที่สนามหลังบ้านของจวนองค์ชายต้วนอย่างเงียบ ๆ ในตอนกลางคืน เขายังสามารถทำได้ก่อนที่นางจะตกอยู่ในอันตราย จะเห็นได้ว่าทั้งเจ้าสองคนนั้นว่องไวยิ่งและมีทักษะศิลปะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม