ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 123

ครอบครัวเกษตรกร มีเงินร้อยกว่าตำลึงก็กล้าพอที่จะพูดกับคนอื่นว่าบ้านของตนมีฐานะมั่นคง

ลองคิดดู ถ้าไม่นับรวมทองคำสองก้อนนั้น มีเพียงธนบัตรแลกเงินหนึ่งพันตำลึงความสามารถในการซื้อมีมากขนาดไหน

ในตอนนี้ซ่งฝูหลิงเข้าใจดีแล้ว หากเป็นเมื่อก่อนนางอาจจะไม่เข้าใจนัก

มิน่า ในตอนนั้นมีโจรมาขโมยกระบอกน้ำของนาง หมี่โซ่วมีอาการตื่นตระหนกอย่างมาก ร้องไห้อย่างหนักเหมือนถูกผีเข้าก็ไม่ปาน พร่ำบอกแต่ว่าคนพวกนั้นต้องการขโมยก้อนข้าวเหนียวของเขาไป พออีกวันหนึ่งก็ไข้ขึ้นสูง

เฮ้อ ทำไมจิตใจเขาต้องมาแบกรับภาระหนักขนาดนี้

มิน่า ยามที่นางนอนหนุนก้อนข้าวเหนียวนี้ ถ้านางตื่นสาย หมี่โซ่วจะยอมกลั้นฉี่นั่งเฝ้านางอยู่ข้างๆ จนกว่านางจะตื่น หลังจากนั้นเขาจะเก็บก้อนข้าวเหนียวแล้วสะพายไว้ด้านหลัง ก่อนเดินออกไปฉี่

มีอยู่ครั้งหนึ่งที่นางโกรธและพูดว่า “ถ้าข้าหิวแล้วเผลอกัดไปสองคำจะทำยังไง เจ้าต้องคอยเฝ้าดูขนาดนี้เลยหรือ? ข้าเป็นพี่สาวของเจ้านะ”

หมี่โซ่วเห็นสีหน้าของนางก็กลัวว่านางจะโกรธ เขานิ่งไปสักพักใหญ่ถึงเอาก้อนข้าวเหนียวก้อนหนึ่งยื่นออกมาให้ “พี่สาว ท่านจะกินก็ได้ไม่มีปัญหา ถ้าท่านอยากกินก็กัดไปคำ สองคำเถอะ ข้าแค่กลัวว่าท่านกินแล้วจะโยนทิ้งไว้ข้างทางจนลืม”

ตอนนั้นนางยังพูดว่า “ใครจะไปกัดกินก้อนข้าวเหนียวนั่นของเจ้า”

ตอนนี้เฉียนเพ่ยอิงวิ่งออกไปทางทิศที่บ้านเกิดของนางอยู่แล้วก็คุกเข่าลงกับพื้น

โขกหัวในตอนนั้น น้ำตากับน้ำมูกก็ไหลลงมาพร้อมกัน หัวนางสัมผัสกับพื้นดินก็ร้องไห้สะอึกสะอื้น

“ตั้งแต่รู้เรื่องมา ก็ยุ่งวุ่นวายมาตลอด ข้าไม่ได้มีโอกาสโขกหัวให้ท่านเลย ตอนนี้ข้าจะโขกหัวให้ท่าน”

ซ่งฝูเซิงนั่งอยู่บนพื้น ขอบตาแดงก่ำ

เขากวักมือเรียกเฉียนหมี่โซ่ว เขากอดเฉียนหมี่โซ่ว สายตาก็จ้องมองเด็กน้อย “เจ้าทำไมถึงไม่บอกกับพวกข้าก่อน?”

“ท่านปู่บอกไว้ว่า ให้หิวจนทนไม่ไหวก่อนค่อยพูดออกมา แต่ตลอดทางก็ไม่ได้หิวจนถึงขั้นทนไม่ไหว”

“ปู่ของเจ้ายังพูดอะไรอีกไหม?”

“บอก บอก…” เฉียนหมี่โซ่วรู้สึกลำบากใจ เขาจับนิ้วมือไปมา กลัวที่จะบอกว่า ท่านปู่รังเกียจท่านลุง เพราะกลัวท่านลุงจะเสียใจ

ซ่งฝูเซิงเห็นท่าทีลังเลของเฉียนหมี่โซ่วแล้ว เขาก็ยิ้มทั้งน้ำตา

ข้างหูเสมือนมีคำพูดของท่านเฉียนที่เขียนด่าเขาในจดหมาย

“เมื่อปีก่อนเจ้าสอบได้อั้นโส่ว ข้าถึงได้ยกลูกสาวที่มีคนอยากจะขอแต่งงานมากมายด้วยให้แต่งงานกับเจ้า…

…แต่เมื่อวันเวลาผ่านไปหลายปี เป็นเพราะความโชคร้ายของเจ้าหรือเพราะสมองเจ้าที่โง่เง่าก็ไม่รู้ เจ้าจึงสอบไม่ผ่าน ข้าเสียใจนัก…

…ถึงแม้ข้าจะผิดหวัง แต่ก็ปฏิบัติกับเจ้าและคนในครอบครัวตระกูลซ่งอย่างดีตลอดมา เพราะอะไรหรือ?…

…เพราะหวังว่าสักวันหนึ่งเจ้าจะมีจิตสํานึกที่ดีขึ้นบ้าง…

…หนุ่มน้อย ช่วงนี้ถึงเวลาที่เจ้าจะมีจิตสำนึกที่ดีแล้ว…”

จดหมายฉบับนั้นท่านเฉียนใช้คำพูดค่อนข้างแข็งกร้าว แต่เขียนออกมาเป็นคำพูดที่อ่อนโยน

หนึ่ง ขอร้องให้ดูแลลูกสาวของเขาให้ดี สอง เลี้ยงหมี่โซ่วจนถึงอายุสิบสองปี

นี่เป็นคำสั่งเสียสุดท้ายที่เขาเขียนไว้

เอ่ยตั้งแต่เรื่องที่ซ่งฝูเซิงสอบไม่ผ่าน เขาก็ไม่เคยเชื่อมั่นลูกเขยคนนี้อีกเลย สามารถสอบอั้นโส่วหลายรอบได้ แต่สอบไม่ได้ซิ่วไฉ นี่โง่ขนาดไหนกัน

แต่ครั้งนี้เขาคิดที่จะเชื่อใจลูกเขยอีกสักครั้ง พ่อตาขอร้องเจ้าอยู่สองเรื่อง ถ้าทำไม่ได้อย่างที่ขอร้องไว้ คนอย่างข้า ต่อให้เป็นผีก็จะไม่ยอมปล่อยเจ้าไป

ซ่งฝูเซิงใช้ฝ่ามือปาดเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมา เมื่อเห็นท่าทางของหมี่โซ่วเขาก็สามารถเดาได้ ท่านพ่อตาของเขาอยู่ต่อหน้าหมี่โซ่วก็ยังรังเกียจเขา

จะรังเกียจก็ถูกต้องแล้ว เป็นความสนิทสนมที่คุ้นเคยกัน นี่ถึงเป็นบุคลิกของท่านพ่อตา

ซ่งฝูเซิงโอบกอดหมี่โซ่วแน่น เขาตบที่ท้องของเด็กน้อยเบาๆ “มีคนกล่าวว่า เป็นคนต้องมีจิตใจกว้างขวาง ทำสิ่งใดต้องมีน้ำใจและเมตตาต่อผู้อื่น เจ้าเพิ่งจะอายุห้าขวบ เจ้าก็สามารถทนเก็บเรื่องพวกนี้ได้ ต่อไปต้องมีอนาคตที่ดีแน่ ลุงจะบอกเจ้าว่าลุงไม่ต้องใช้ของพวกนี้ ของพวกนี้เจ้าเก็บไว้เถอะ ต่อไปจะได้มีเงินส่งเจ้าไปเรียนหนังสือ สอบจอหงวน ปลูกเรือนหลังใหญ่ให้เจ้า ไปสู่ขอสาวให้กับเจ้า”

เมื่อพูดถึงอนาคต ท่านลุงก็สามารถพูดไปเรื่อยเปื่อย เฉียนหมี่โซ่วถลึงตาใส่ท่านลุงของเขา “ข้าเพิ่งจะห้าขวบเอง ห้าขวบจะแต่งงานมีภรรยาไปทำไมกัน”

ซ่งฝูหลิงที่อยู่ด้านข้างก็หัวเราะขึ้นมา

เฉียนเพ่ยอิงก็หัวเราะทั้งน้ำตา นางไม่มีโอกาสตอบแทนคุณท่านพ่อเฉียน ได้แต่คอยดูแลหมี่โซ่วแทนท่านพ่อ ให้หมี่โซ่วเติบใหญ่สร้างชื่อเสียงให้กับวงศ์ตระกูลเฉียน นางพูดต่อ “เจ้าเก็บไว้เถอะ”

ความคิดเห็นของทั้งสามคนเหมือนกัน ถึงแม้จะรู้ว่ามีเงินจำนวนมากอยู่ แต่ก็ไม่อยากแตะต้อง ไม่อยากใช้ ยังคงจะทำตามแผนการเดิมที่หารือกันไว้

ซ่งฝูเซิงหันไปถามซื่อจ้วง เจ้าก็รู้?

ซื่อจ้วงส่ายหน้า เขาไม่รู้จริงๆ เขาเป็นคนซื่อ เขาไม่เคยคิดเอะใจว่าก้อนข้าวเหนียวนั่นจะเป็นก้อนทองคำหรือเป็นเพียงก้อนข้าวเหนียวธรรมดา นั่นเป็นสิ่งของสุดท้ายที่นายท่านมอบให้ไว้กับหลานชาย ต้องดูแลรักษามันอย่างดี

ซ่งฝูเซิงไม่คาดคิดว่า เขาที่เพิ่งจะเช็ดน้ำตาไปแล้ว ตอนนี้กลับรู้สึกตื้นตันใจขึ้นมาอีก

หลังจากซ่งหลี่เจิ้งจับชีพจรเสร็จแล้ว เขาก็นำไม้แท่งเล็กให้กับเถียนสี่ฟาไปช่วยเขาต่อแถวรับข้าว จากนั้นเดินมาหาซ่งฝูเซิง

เขาคลำเงินที่ซุกอยู่ในอก กัดฟันควักถุงเงินออกมา “ฝูเซิง เอานี่ไป”

ซ่งฝูเซิงเปิดออกมาดูก็ถึงกับนิ่งไป

ข้างในมีเศษเงินเล็กๆ น้อยๆ มีทั้งที่เป็นเหรียญแล้วใช้ด้ายแดงร้อยรวมกันไว้ “ท่านลุง นี่หมายความว่าอย่างไร?”

“นี่เป็นเงินที่พวกเรารวบรวมกันจำนวนสี่สิบกว่าตำลึง เจ้าถือไว้ซะ ฟังข้า ไปหาลู่ทาง ถ้าสามารถพูดคุยกันได้ก็ยื่นเงินนี่ให้พวกเขาไป…

…สี่สิบกว่าตำลึงอาจจะเป็นเงินไม่เยอะ เขาอาจจะไม่อยากได้และไม่สามารถทำให้พวกเราสองร้อยกว่าคนกลายเป็นชาวนาได้ทั้งหมด…

…แต่ทุกคนตกลงกันแล้วว่า อย่างน้อยก็ต้องให้ครอบครัวเจ้าได้เป็นชาวนา…

…เจ้าเป็นบัณฑิต เมื่อเป็นทหารกองหนุนแล้วก็ไม่สามารถจะไปสอบเพื่อรับราชการได้อีก นั่นเป็นการตัดอนาคต ส่วนพวกเราจะอยู่ที่ไหนก็ทำไร่ไถ่นาเหมือนกัน”

“ท่านลุง นี่? นี่คงไม่เหมาะสม”

“ฝูเซิง เจ้าจงฟังที่ลุงบอก ทุกคนต่างก็มีความเห็นแก่ตัว พูดตามตรงนะ พวกเราเชื่อใจเจ้าเพียงคนเดียว…

…ในบรรดาครอบครัวพวกเราทั้งหมด ขอเพียงปกป้องเจ้าให้ได้ก่อน มีเพียงเจ้าที่มีความสามารถ หรือสามารถอยู่ข้างนอกคอยใช้เส้นสายช่วยพวกเด็กๆ ในอนาคต…

…ยังไม่ต้องพูดถึงการยกเว้นพวกเด็กๆ จากสถานะทหารกองหนุน อย่างน้อยเจ้าก็สามารถเรียกพวกเขามาพบพวกข้าได้ และถ้ามีโอกาสสามารถหาเจ้าหน้าที่มาคุยกันได้ ส่งพวกเขาไปอยู่พื้นที่อันรกร้างและในบ้านที่อยู่อาศัย ที่ไม่ทรุดโทรมจนเกินไป…

…คนอื่น? ใช้เงินพวกนี้ช่วยคนอื่น? ไม่มีประโยชน์! พวกเราแทบจะไม่มีความหวังเลย เจ้ารีบถือไว้เถอะ รีบไปตรวจชีพจร ถ้าไม่ตรวจชีพจร ไม่มีไม้แท่งเล็กนี้ ข้าสืบข่าวมาแล้วว่าใครก็เข้าไปในเมืองไม่ได้ หลังจากเจ้าตรวจชีพจรเสร็จแล้วก็นำเงินไปหาดูลู่ทาง พวกเราก็ไปเข้าแถวรอรับข้าว”

ซ่งฝูเซิงปฏิเสธบอกว่า ท่านลุง ข้ามีเงิน ท่านรีบนำเงินพวกนี้กลับไปคืนทุกคนเถอะ