ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 127

ครอบครัวที่ได้รับป้ายสีแดงสด โดยพื้นฐานแล้ว หนึ่งคือ ไม่เกิดการขัดแย้งกันกับบรรดาผู้ดีมีสกุล สองคือ เห็นโลกกว้างมาก่อน ไม่เป็นคนเห็นแก่ตัว ไม่ทำให้เกิดเหตุการณ์ประทะแย่งชิงกัน

ลองมองดูสิ สองฝ่ายที่ฝ่ายหนึ่งมีและอีกฝ่ายหนึ่งขาด ถูกนำมารวมไว้ด้วยกัน

คนที่ได้รับป้ายสีแดงสด เป็นเพราะต้องรีบเดินทางต่อไป และระหว่างทางที่ลี้ภัย อะไรๆ ก็ขาดแคลน บรรดาผู้ดีมีสกุลตั้งเพิงแจกข้าวต้มขึ้นมา ก็เพื่อต้องการจะแสดงให้เห็น

แสดงให้เห็นว่า ยามที่อีกฝ่ายทุกข์ยากลำบาก ทุกฝ่ายก็สามารถยื่นมือมาให้ความช่วยเหลือ ให้ผู้คนได้ชื่นชมว่าเป็นครอบครัวใจบุญสุนทาน อีกอย่าง คนในที่นี้ก็ใช่ว่าจะไม่มีคนใจบุญสุนทานจริง โดยเฉพาะคนที่มีความเชื่อทางศาสนา อย่างเช่น คนที่เชื่อในเรื่องพุทธศาสนา อยากมองเห็นกับตาของตนเองว่าประชาชนที่ลี้ภัยนั้นเป็นอย่างไรบ้าง? สถานการณ์ยังดีอยู่หรือไม่?

ไม่ใช่ว่าผู้อพยพลี้ภัยทุกคนจะถูกพามาที่นี่

ดังนั้นอย่ามองเพียงว่า แค่ได้รับป้ายสีแดงสด สีแดงสด คือ เข้าเมืองมาเป็นผู้ลี้ภัยชั้นพิเศษ จุดแรกที่จะต้องมาคือที่นี่ บ่งบอกว่าพวกเขาก็ยังต้องแบกภาระหน้าที่เช่นกัน

คนอื่นพอใจ ตัวเองก็พอใจ

มองดูผู้คุมเถิงก็รู้ว่าเขามีประสบการณ์มากมาย เขากำลังเกลี้ยกล่อมคหบดีท่านหนึ่งที่ลี้ภัยมา

“ท่านลุงรีบไปรับอาหารและน้ำมาดื่มกินเถอะ พวกเราไม่ได้เดินผ่านตลาด ไม่มีสถานที่ให้ซื้อของ ก่อนจะถึงถนนหลวงก็ผ่านร้านขายยาหนึ่งร้านกับโรงเลี้ยงสัตว์แห่งหนึ่งเท่านั้น โรงเลี้ยงสัตว์มีแค่ถ่านขายเพียงแค่นั้น ถ้าจะได้รับอาหารกับน้ำเพื่อดื่มกินก็จากตรงนี้เท่านั้น แม้ว่าบนถนนหลวงอีกสามสิบลี้จะมีที่พักริมทาง อีกห้าสิบลี้มีหอพัก แต่สามสิบ ห้าสิบลี้ ก็ต้องใช้เวลาเดินทางถึงครึ่งวัน ท่านไม่ทำเพื่อตนเองก็ต้องทำเพื่อลูกๆ บ้าง รีบเดินไปเอาเถอะ”

“แต่ข้าอับอาย อับอายจริงๆ!”

คู่ชีวิตของท่านลุงคนนั้นก็พูด ทำไมท่านถึงยังไม่ไปอีก ท่านกับพวกลูกชายรออยู่ตรงนี้ก็แล้วกัน พวกข้าผู้หญิง จะไปกันเอง

ส่วนอีกครอบครัวหนึ่ง น้องสะใภ้คนเล็กที่อาศัยพี่สาวคนนั้น นางก็กำลังเกลี้ยกล่อมสามีของนาง

“ท่านพี่ ระหว่างทางพวกเรายังแย่งกันกินแย่งกันดื่ม ที่ไม่ต้องรักษาหน้าตาก็เพราะความจำเป็น ถ้าไม่ทำเช่นนั้นก็รักษาชีวิตรอดไว้ไม่ได้…

…แต่ตอนนี้พวกเราเข้าเมืองมาแล้ว ท่านว่าผู้คุมเถิงคนนั้น ทำไมถึงไม่พาพวกเราไปซื้อสิ่งของที่ร้านสักหน่อย ทำไมต้องให้มาขอเขากิน พวกเราก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเงิน…

…ข้ารู้สึกว่า สำหรับผู้อพยพลี้ภัยมาตลอดทางพวกนั้น ทุกคนต่างก็เหมือนกันหมด ข้าต้องออกหน้าไปเอาของ เมื่อก่อนกินดีอยู่ดีเหมือนกัน พวกเรากลับต้องมายืนอยู่ตรงหน้า ข้าเอื้อมมือออกไปขอไม่ได้จริงๆ…

…ถ้าพี่สาวรับรู้ พวกเราจะทำให้พี่เขยเสียหน้าหรือเปล่า?”

ผู้คุมเถิงยืนฟังเนื้อหาที่พูดคุยอยู่ด้านข้าง

เขาคุ้นเคยกับปฏิกิริยาของผู้คนเหล่านี้แล้ว

ตอนหลบหนี จะทำอะไรก็ได้ ลำบากอย่างไรก็ทน คนเราเมื่อมีความมั่นคงในชีวิตแล้ว ไม่ว่าเรื่องหน้าตาหรือเงินที่มีในกระเป๋า จะมีหลายเรื่องให้เข้ามาครุ่นคิด

เมื่อมองดูอีกครอบครัวหนึ่ง ท่านแม่ยายบ้านนั้นก็กำลังยืนรออยู่อีกด้านหนึ่ง นางไม่ได้เข้าไปเอาของ นางกำลังรอลูกเขยกลับมาจากการขี่ม้าไปขอบคุณสหายที่ให้ความช่วยเหลือเพราะเขาจะเดินทางไปด้วยกัน อีกทั้งลูกเขยก็บอกให้ท่านแม่รอ เมื่อลูกเขยกลับมาแล้วจะนำอาหารร้อนๆ มาให้พวกท่านกิน และเขายังบอกอีกว่า เมื่อถึงโรงเลี้ยงสัตว์ที่ผู้คุมเถิงได้พูดถึงก่อนหน้า เขาจะซื้อรถม้าหรือรถลากที่มีตู้รถและซื้อถ่านบางส่วนให้ครอบครัวท่านแม่ จะได้ไม่ต้องทนเหน็บหนาวระหว่างการเดินทาง

อาจจะพูดได้ว่า เพื่อเป็นการกระตุ้นอารมณ์ของบรรดาผู้ดีมีสกุลที่มีความเมตตา ทั้งหมดต้องอาศัยพวกซ่งฝูเซิงที่มีจำนวนคนสองร้อยคนในกลุ่ม เพื่อให้การสนับสนุน พวกเขาปลุกอารมณ์ของพวกผู้ดีได้อย่างเต็มที่

พวกสาวใช้ที่ยืนอยู่ข้างกายผู้ดีเหล่านั้นแอบกุมปากหัวเราะ พร้อมกับเอ่ยเตือน “ช้าหน่อย ช้าๆ หน่อย ระวังลวกปาก”

พวกผู้หญิงซดข้าวต้มทีละชาม กินหมั่นโถวลูกใหญ่ มีของกินยัดอยู่เต็มปาก แต่ก็ยังไม่ลืมที่จะดึงลูกของตนเองมา เป่าพวกข้าวต้ม น้ำซุป เบาๆ สองทีให้คลายร้อน ก่อนจะป้อนพวกเด็กๆ

เมื่อความร้อนความเย็นมารวมตัวกัน ก็ทำให้น้ำมูกไหลออกมา เมื่อไม่มีเวลาเช็ดก็สูดเข้าไปใหม่แล้วตั้งหน้าตั้งตาดื่มข้าวต้มกันต่อไป

ท่านยายหวังกินจนเรอออกมา เศษขนมปังเกือบจะติดคอนาง ท่านยายกัวรีบนำน้ำซุปที่นางเพิ่งเป่าไล่ความร้อนยื่นออกไปให้ ใช้ชามใหญ่กรอกปากท่านยายหวัง “รีบดื่มซะ ถ้าไม่ไหวก็อ้วกออกมา”

“เอ่อ ไม่อ้วกๆ”

ส่วนพวกผู้ชายมีซ่งฝูเซิงนำขบวนนั่งยองๆ อยู่ด้านหน้าพวกผู้ดี กินขนมปังหนึ่งคำ กินหมั่นโถวหนึ่งคำ ทุกคนกินกันอย่างมูมมาม

มีทั้งสาวใช้และผู้ติดตามคอยเตือนพวกเขาให้กินช้าหน่อย ถ้าไม่พอยังมีอีก อย่ารีบร้อน มีให้พวกเจ้าได้กินอิ่มแน่นอน