ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 156

“พวกเจ้าสองคน อย่าจ้องมองข้าแบบนี้สิ ทำให้รู้สึกหวาดหวั่นอย่างประหลาด”

เฉียนเพ่ยอิงไม่มีอาการแปลกใจเลยแม้แต่น้อย บางครั้งดีใจมากจนเกินไปก็ทำให้ตกใจ โดยเฉพาะเมื่อนางออกมายืนบนพื้นดินที่เคยชินได้สักพัก นางถึงจะเพิ่งรู้สึกดีใจ

“ท่านแม่ ท่านมองผิดไปหรือเปล่า?”

“ข้ามองไม่ผิดหรอก”

ซ่งฝูเซิงกลืนน้ำลายลงคอ เขาจับแขนภรรยาและคอยมองบริเวณโดยรอบ ก่อนจะถามขึ้นด้วยเสียงเบา “นอกจากลูกพลับกับน้ำแล้ว เจ้ายังเห็นอะไรอีกไหม?”

“ข้า ข้าออกมาเลย ตอนนั้นสมองของข้าว่างเปล่า เริ่มรู้สึกหวาดกลัว”

“เจ้ากลัวอะไร บ้านของตัวเอง น่าจะสำรวจให้ละเอียดหน่อย ข้าจะเข้าไปดูเอง เจ้ากับลูกเข้าไปก็ไม่มีประโยชน์ เอาสิ่งของออกอะไรมาก็ไม่ได้” ซ่งฝูเซิงไม่รอให้สองแม่ลูกพูดอะไร เขาก็ทำตาขาวแล้วเข้าไปในพื้นที่พิเศษทันที

ซ่งฝูเซิงรีบเข้าพื้นที่พิเศษเพื่อไปสำรวจดู เขาไม่ได้รังเกียจเห็ดและกางเกงขาสั้นที่สกปรกซึ่งวางขวางทางเดินประตูห้องน้ำอยู่ เขาเดินอ้อมออกไปแล้วรีบมุ่งตรงไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างตื่นเต้น

มีเขาเพียงคนเดียว จึงสามารถแสดงออกถึงธาตุแท้ของตนเองได้

แสร้งแอ๊บทำเป็นคนสุขุมมาตลอดก็ทำให้เขาเหนื่อยเหมือนกัน

ซ่งฝูเซิงรีบวิ่งไปที่โต๊ะน้ำชา เขาหยิบแอปเปิ้ลลูกใหญ่ขึ้นมาหนึ่งลูกและสังเกตดู เขามองดูแอปเปิ้ลลูกใหญ่สีแดงแล้วหัวเราะออกมา “โอ้ ภรรยาของข้า สุดยอดไปเลย พวกผู้หญิงนี่รู้จักใช้ชีวิตจริงๆ!”

ในถาดผลไม้บนโต๊ะน้ำชา ก่อนที่จะทะลุมิติมาเคยมีแอปเปิ้ลลูกใหญ่วางไว้สี่ลูก เหมือนกับที่มีสี่ลูกที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้

ซ่งฝูเซิงดีใจจนสีหน้าแดงก่ำ เขาวางแอปเปิ้ลก่อนจะวิ่งไปทางระเบียงเหนือ แค่เพียงชั่วครู่ เขาก็ยังนึกถึงภรรยากับเด็กอีกสองคนเสมอ เขาตั้งใจจะนำแอปเปิ้ลลูกใหญ่หลายลูก ลูกพลับ ลูกองุ่น เชอร์รี่ ออกไปกินเพื่อเสริมวิตามินซีเพราะภรรยากับเด็กทั้งสองคนต้องทนลำบากมามาก

เมื่อมาถึงระเบียงทางด้านเหนือ ซ่งฝูเซิงก็รีบตรงไปยังกล่องลังเครื่องดื่มที่วางอยู่เพราะเขาหยิบน้ำจากตรงนี้ไป ตอนนั้นลูกสาวของเขายังเข้ามาในพื้นที่พิเศษไม่ได้ มีเพียงเขาที่รู้จำนวนน้ำพวกนี้ดี

เมื่อเปิดสำรวจดูกล่องลังแต่ละใบ เขาก็อดยิ้มไม่ได้ มีหลายขวดที่กลับมาแล้วจริงๆ

เอ๊ะ?

มือของซ่งฝูเซิงที่กำลังรื้อกล่องลังดูก็ถึงกับชะงัก ใบหน้ายิ้มแย้มก็ถึงกับแน่นิ่งไป

เขาคิดในใจ ไม่ ไม่ถูกต้อง

มีหลายขวดก็จริง แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ กลับมาแค่ส่วนหนึ่ง

เช่น เครื่องดื่มบำรุงร่างกาย ครั้งแรกที่เขานำออกไป ตอนนั้นยังไม่ได้เปิดกล่องลัง ข้างในกล่องมีสิบหกขวด ตอนนี้มี สาม..หก..แปด..สิบ…”

หายไปสามขวดครึ่ง

ซ่งฝูเซิงขมวดคิ้ว เขานำขวดที่เหลืออยู่ครึ่งขวดขึ้นมาดูด้วยความงุนงง กลับมาครึ่งขวดเพราะอะไร?

ที่เห็นได้อย่างชัดเจนคือน้ำแร่ธรรมชาติ

น้ำแร่ธรรมชาติเดิมมีกี่ขวดเขาก็จำไม่ค่อยได้ เพราะก่อนหน้าจะทะลุมิติเวลามา ลูกสาวของเขานำออกมาดื่มหลายขวด หลังจากนั้นเกิดการขาดแคลนน้ำ เขาก็นำมันออกไป แต่ก็จำจำนวนที่ชัดเจนไม่ได้ รู้สึกว่าจะมีมากกว่าครึ่งลังอยู่นิดหน่อย แต่น้ำเหล่านี้ กลับมาแค่ครึ่งหนึ่งของส่วนน้อย

เพราะอะไร?

ซ่งฝูเซิงออกมาจากแถวระเบียงด้านเหนือ เขาก็เดินสำรวจรอบห้อง ในสมองของเขาก็มีแต่คำถาม

เข้ารื้อชั้นวางของในครัว ดูสิ เกลือดีๆ เขานำเกลือถุงหนึ่งของที่บ้านออกไปใช้ ตอนนี้กลับมาแค่ก้นถุง

ซอสพริกถั่ว เขานำออกไปหนึ่งถุง กลับมาแค่ก้นถุง

น้ำมันถั่วเหลือง ก่อนเริ่มอพยพลี้ภัยเขานำออกมาถังหนึ่ง

น้ำมันถั่วเหลืองยังดีหน่อย กลับมาสี่ถึงห้าส่วน

ซ่งฝูเซิงพึมพำอยู่คนเดียว “ของมีมากมาย หลายชนิดมากเป็นเพราะอะไร?”

เมื่อห้องน้ำเขาก็กดปุ่มชักโครก แต่ก็ไม่มีน้ำ บ่งบอกว่าเมื่อเอาน้ำออกไปแล้ว แต่น้ำนั้นจะไม่ได้กลับมาที่นี่

เมื่อก่อนเคยวางอ่างล้างหน้ากับน้ำผงซักฟอกไว้ด้านล่าง สิ่งนั้นก็ไม่กลับมา

ซ่งฝูเซิงกลับเข้าไปในห้องรับแขกอีกครั้ง เขาพบว่าหน้าต่างของระเบียงด้านใต้ที่เคยมีถังน้ำไว้รดน้ำต้นไม้ขนาดห้าลิตรนั้น มันได้กลับมาพร้อมกับน้ำแล้ว แต่น้ำกลับไม่เต็มถัง เหลือเพียงหนึ่งในห้าส่วนเท่านั้น

ที่เห็นได้อย่างชัดเจนที่สุดก็คือกระป๋องนมผงแพะที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร ผงนมในกระป๋องไม่มีแล้ว แสดงว่ามันไม่ได้กลับมา

เมื่อเปิดดูตู้เย็น สำรวจไอศกรีม พวกเขาสามคนแอบกินไอศกรีมมาสองครั้ง พวกมันต่างก็กลับมาอยู่ในนี้แล้ว แต่ไอศกรีมเยียจือฮุยของลูกสาวล่ะ อยู่ที่ไหนกัน

ซ่งฝูเซิงรู้สึกว่าตนเองเริ่มจะรู้สาเหตุของเหตุการณ์เหล่านี้บ้างแล้ว แต่เขาก็ไม่ค่อยมั่นใจนัก

ไม่ได้แล้ว ต้องออกไปทดสอบดูสักหน่อย

“ท่านพ่อ เป็นอย่างไรบ้าง เป็นเหมือนที่ท่านแม่พูดไว้ไหม?”

ซ่งฝูเซิงนำลูกพลับหลายลูกที่อยู่ในมือวางบนมือของลูกสาว “กินซะ” ให้ลูกพลับเสร็จแล้ว เขาถึงพูดขึ้น “แม่ของเจ้าสำรวจไม่ละเอียด แต่ข้าถามเจ้าหน่อย เจ้าแอบเอาเครื่องดื่มบำรุงร่างกายให้หมี่โซ่วกับคนอื่นดื่มไปบ้างไหม?”

“อ๊าห์ ไม่ได้ให้คนอื่น ให้เพียงหมี่โซ่วคนเดียว เขาบอกว่าเหมือนน้ำบ๊วย ทำไมหรือ?”

“ในระหว่างทางเจ้ายังให้ย่าของเจ้าดื่มน้ำแร่ธรรมชาติใช่ไหม?”

“ใช่ ตอนนั้นข้าเทจากกระบอกน้ำ บางทีก็ให้นางดื่มจากกระบอกน้ำของข้า ยังมีพี่ต้ายา พี่เอ้อร์ยา พี่เถาฮวาต่างก็เคยดื่มน้ำในกระบอกน้ำของข้า ท่านพ่อ คงไม่มีปัญหาเรื่องรสชาติของน้ำดื่มหรอกนะ?”

“ไม่ใช่ปัญหาเรื่องนี้”

เฉียนเพ่ยอิงพูดอย่างร้อนใจ “ถ้าเช่นนั้นเป็นเพราะอะไร?”

ซ่งฝูเซิงมองภรรยากับลูก

“ข้าสงสัยว่าสิ่งของที่พวกเราเอาออกมา มีเพียงพวกเราสามคนที่เคยกินเคยดื่มเท่านั้นจึงจะกลับมามีปริมาณเท่าเดิม ไม่ใช่สิ่งของทุกอย่างที่พวกเราใช้สอยไปแล้วจะกลับคืนมา แต่อยู่ที่พวกเราสามคนใช้ไปเท่าไร มันถึงจะกลับคืนมาเท่านั้น…

…เหมือนกับที่ข้าชงนมผงแพะให้กับหมี่โซ่วช่วงระหว่างการเดินทาง กระป๋องนั้นมีเพียงแค่เด็กกิน พวกเราไม่ได้แตะต้อง นมผงในกระป๋องนั้นก็เลยไม่กลับมาเติมตามจำนวนเดิม…

…ถังน้ำที่เก็บไว้รดน้ำต้นไม้ ทุกคนนำไปใช้ ในส่วนที่ทุกคนใช้ไปไม่สามารถเติมกลับมาได้ ในส่วนของพวกเรากินข้าวและใช้น้ำไปเท่าไร ก็สามารถเติมกลับมาได้เท่านั้น”

“อ๊าห์?” เฉียนเพ่ยอิงมีใบหน้ามึนงง สามารถคำนวณแบบนี้ก็ได้?

ซ่งฝูหลิงที่กินลูกพลับ “อ๊าห์?” นี่คิดละเอียดขนาดนี้เลย

ซ่งฝูเซิงกระแอมเบาๆ เขาส่ายตามองบริเวณโดยรอบครั้งหนึ่ง ก่อนจะกำชับกับแม่ลูกคู่นี้

“เดี๋ยวข้าไปอุ้มหมี่โซ่วมา พวกเจ้าดูสิ ข้าเอาแอปเปิ้ลลูกใหญ่มาด้วย…

…เดี๋ยวให้หมี่โซ่วกินแอปเปิ้ลลูกนี้…

…ที่นี่มีแอปเปิ้ล ไม่ใช่สิ่งของประหลาดอะไร ถ้าเติมกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้ก็ไม่เป็นไร…

…รอจนหมี่โซ่วกินเสร็จ ข้าค่อยอุ้มเขากลับไป เจ้าสองคนก็เข้าไปในพื้นที่พิเศษอีกรอบ ดูแอปเปิ้ลที่หมี่โซ่วกินไป ว่ามันเติมกลับมาหรือไม่…

…นอกจากนี้ ลูกสาวกินลูกพลับไปเท่าไหร่ ข้าก็นับไว้หมดแล้ว ลูกพลับที่บ้านมีห้าสิบหกลูก ข้าเอาออกมาหกลูก เจ้ากลับเข้าไปนับดู ถ้าในนั้นมีห้าสิบลูก ก็แสดงว่าข้าคาดเดาผิดพลาดแล้ว ถ้าเป็นเช่นนั้นพวกเราค่อยมาหาวิธีทดสอบกันใหม่…

…แต่ถ้ากินไปแล้วหกลูก เจ้ากลับไปดู แล้วมันเติมกลับมาเป็นห้าสิบหกลูกเท่าเดิม นั่นแสดงว่าข้าคาดเดาได้ถูกต้อง…

…เข้าใจกันแล้วหรือไม่?”

เฉียนเพ่ยอิงกับซ่งฝูหลิงอ้าปากค้างก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ

สักครู่หนึ่ง ซ่งฝูเซิงก็พาเฉียนหมี่โซ่วมา

“ท่านป้า พวกท่านไปไหนกัน? ทำไมถึงทิ้งข้าไว้อีกแล้ว”

เฉียนเพ่ยอิงพูดอย่างตะขิดตะขวงใจ “ไม่ได้ตั้งใจ”

ซ่งฝูเซิงบอกกับหมี่โซ่วว่าไม่ได้ทิ้งเขา และให้ดูว่าพวกเขาสามคนไปทำอะไรกันมา

“ทำอะไรกัน?”

ซ่งฝูหลิงนำแอปเปิ้ลลูกใหญ่ออกมา

เฉียนหมี่โซ่วตาเป็นประกาย เขารีบเอามือปิดปากก่อนที่จะเผลออุทานออกมา

ซ่งฝูเซิงหลอกเด็ก “ห้ามบอกใครนะ ข้าเชื่อว่าเจ้าทำได้ ไม่ใช่ว่าลุงเป็นคนตระหนี่ พวกเรามีกันสองร้อยกว่าคน ซื้อมาให้ทุกคนทั้งหมดไม่ได้ นี่ลุงซื้อมาในราคาแพง ยิ่งในฤดูกาลนี้ขายแพงมาก เมื่อครู่ไปตลาดเลยซื้อมาสองลูก ให้พี่สาวเจ้าลูกหนึ่ง ของเจ้าลูกหนึ่ง รีบกินซะ”

“ท่านป้า ข้าให้ท่านกินก่อน แพงขนาดนี้ ท่านกินเถอะ”

เฉียนเพ่ยอิงมองเด็กน้อยที่ถือแอปเปิ้ลยื่นส่งให้นาง นางก็รู้สึกผิดในใจ

หากเป็นเหมือนอย่างที่เหล่าซ่งคาดเดา ถ้าในอนาคตพวกเขาทั้งสามคนแอบกินอะไร ก็มีเพียงพวกเขาสามคนที่กินแล้วถึงสามารถเติมสิ่งนั้นกลับไปคืนสภาพเดิมได้ แล้วหมี่โซ่วล่ะจะทำอย่างไร?

ซ่งฝูเซิงเร่งเร้าให้รีบกิน โดยบอกว่าพี่สาวของเจ้ากินไปแล้ว อย่ามัวแต่ให้คนอื่นกินเลยและอย่าให้ใครเห็น

เฉียนหมี่โซ่วนั่งอยู่ในอ้อมแขนของลุง เขาเริ่มกัดกินแอปเปิ้ลอย่างเอร็ดอร่อย เด็กน้อยไม่ได้กินผลไม้มาเป็นเวลานานแล้ว