ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 156

“พวกเจ้าสองคน อย่าจ้องมองข้าแบบนี้สิ ทำให้รู้สึกหวาดหวั่นอย่างประหลาด”

เฉียนเพ่ยอิงไม่มีอาการแปลกใจเลยแม้แต่น้อย บางครั้งดีใจมากจนเกินไปก็ทำให้ตกใจ โดยเฉพาะเมื่อนางออกมายืนบนพื้นดินที่เคยชินได้สักพัก นางถึงจะเพิ่งรู้สึกดีใจ

“ท่านแม่ ท่านมองผิดไปหรือเปล่า?”

“ข้ามองไม่ผิดหรอก”

ซ่งฝูเซิงกลืนน้ำลายลงคอ เขาจับแขนภรรยาและคอยมองบริเวณโดยรอบ ก่อนจะถามขึ้นด้วยเสียงเบา “นอกจากลูกพลับกับน้ำแล้ว เจ้ายังเห็นอะไรอีกไหม?”

“ข้า ข้าออกมาเลย ตอนนั้นสมองของข้าว่างเปล่า เริ่มรู้สึกหวาดกลัว”

“เจ้ากลัวอะไร บ้านของตัวเอง น่าจะสำรวจให้ละเอียดหน่อย ข้าจะเข้าไปดูเอง เจ้ากับลูกเข้าไปก็ไม่มีประโยชน์ เอาสิ่งของออกอะไรมาก็ไม่ได้” ซ่งฝูเซิงไม่รอให้สองแม่ลูกพูดอะไร เขาก็ทำตาขาวแล้วเข้าไปในพื้นที่พิเศษทันที

ซ่งฝูเซิงรีบเข้าพื้นที่พิเศษเพื่อไปสำรวจดู เขาไม่ได้รังเกียจเห็ดและกางเกงขาสั้นที่สกปรกซึ่งวางขวางทางเดินประตูห้องน้ำอยู่ เขาเดินอ้อมออกไปแล้วรีบมุ่งตรงไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างตื่นเต้น

มีเขาเพียงคนเดียว จึงสามารถแสดงออกถึงธาตุแท้ของตนเองได้

แสร้งแอ๊บทำเป็นคนสุขุมมาตลอดก็ทำให้เขาเหนื่อยเหมือนกัน

ซ่งฝูเซิงรีบวิ่งไปที่โต๊ะน้ำชา เขาหยิบแอปเปิ้ลลูกใหญ่ขึ้นมาหนึ่งลูกและสังเกตดู เขามองดูแอปเปิ้ลลูกใหญ่สีแดงแล้วหัวเราะออกมา “โอ้ ภรรยาของข้า สุดยอดไปเลย พวกผู้หญิงนี่รู้จักใช้ชีวิตจริงๆ!”

ในถาดผลไม้บนโต๊ะน้ำชา ก่อนที่จะทะลุมิติมาเคยมีแอปเปิ้ลลูกใหญ่วางไว้สี่ลูก เหมือนกับที่มีสี่ลูกที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้

ซ่งฝูเซิงดีใจจนสีหน้าแดงก่ำ เขาวางแอปเปิ้ลก่อนจะวิ่งไปทางระเบียงเหนือ แค่เพียงชั่วครู่ เขาก็ยังนึกถึงภรรยากับเด็กอีกสองคนเสมอ เขาตั้งใจจะนำแอปเปิ้ลลูกใหญ่หลายลูก ลูกพลับ ลูกองุ่น เชอร์รี่ ออกไปกินเพื่อเสริมวิตามินซีเพราะภรรยากับเด็กทั้งสองคนต้องทนลำบากมามาก

เมื่อมาถึงระเบียงทางด้านเหนือ ซ่งฝูเซิงก็รีบตรงไปยังกล่องลังเครื่องดื่มที่วางอยู่เพราะเขาหยิบน้ำจากตรงนี้ไป ตอนนั้นลูกสาวของเขายังเข้ามาในพื้นที่พิเศษไม่ได้ มีเพียงเขาที่รู้จำนวนน้ำพวกนี้ดี

เมื่อเปิดสำรวจดูกล่องลังแต่ละใบ เขาก็อดยิ้มไม่ได้ มีหลายขวดที่กลับมาแล้วจริงๆ

เอ๊ะ?

มือของซ่งฝูเซิงที่กำลังรื้อกล่องลังดูก็ถึงกับชะงัก ใบหน้ายิ้มแย้มก็ถึงกับแน่นิ่งไป

เขาคิดในใจ ไม่ ไม่ถูกต้อง

มีหลายขวดก็จริง แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ กลับมาแค่ส่วนหนึ่ง

เช่น เครื่องดื่มบำรุงร่างกาย ครั้งแรกที่เขานำออกไป ตอนนั้นยังไม่ได้เปิดกล่องลัง ข้างในกล่องมีสิบหกขวด ตอนนี้มี สาม..หก..แปด..สิบ…”

หายไปสามขวดครึ่ง

ซ่งฝูเซิงขมวดคิ้ว เขานำขวดที่เหลืออยู่ครึ่งขวดขึ้นมาดูด้วยความงุนงง กลับมาครึ่งขวดเพราะอะไร?

ที่เห็นได้อย่างชัดเจนคือน้ำแร่ธรรมชาติ

น้ำแร่ธรรมชาติเดิมมีกี่ขวดเขาก็จำไม่ค่อยได้ เพราะก่อนหน้าจะทะลุมิติเวลามา ลูกสาวของเขานำออกมาดื่มหลายขวด หลังจากนั้นเกิดการขาดแคลนน้ำ เขาก็นำมันออกไป แต่ก็จำจำนวนที่ชัดเจนไม่ได้ รู้สึกว่าจะมีมากกว่าครึ่งลังอยู่นิดหน่อย แต่น้ำเหล่านี้ กลับมาแค่ครึ่งหนึ่งของส่วนน้อย

เพราะอะไร?

ซ่งฝูเซิงออกมาจากแถวระเบียงด้านเหนือ เขาก็เดินสำรวจรอบห้อง ในสมองของเขาก็มีแต่คำถาม

เข้ารื้อชั้นวางของในครัว ดูสิ เกลือดีๆ เขานำเกลือถุงหนึ่งของที่บ้านออกไปใช้ ตอนนี้กลับมาแค่ก้นถุง

ซอสพริกถั่ว เขานำออกไปหนึ่งถุง กลับมาแค่ก้นถุง

น้ำมันถั่วเหลือง ก่อนเริ่มอพยพลี้ภัยเขานำออกมาถังหนึ่ง

น้ำมันถั่วเหลืองยังดีหน่อย กลับมาสี่ถึงห้าส่วน

ซ่งฝูเซิงพึมพำอยู่คนเดียว “ของมีมากมาย หลายชนิดมากเป็นเพราะอะไร?”

เมื่อห้องน้ำเขาก็กดปุ่มชักโครก แต่ก็ไม่มีน้ำ บ่งบอกว่าเมื่อเอาน้ำออกไปแล้ว แต่น้ำนั้นจะไม่ได้กลับมาที่นี่

เมื่อก่อนเคยวางอ่างล้างหน้ากับน้ำผงซักฟอกไว้ด้านล่าง สิ่งนั้นก็ไม่กลับมา

ซ่งฝูเซิงกลับเข้าไปในห้องรับแขกอีกครั้ง เขาพบว่าหน้าต่างของระเบียงด้านใต้ที่เคยมีถังน้ำไว้รดน้ำต้นไม้ขนาดห้าลิตรนั้น มันได้กลับมาพร้อมกับน้ำแล้ว แต่น้ำกลับไม่เต็มถัง เหลือเพียงหนึ่งในห้าส่วนเท่านั้น

ที่เห็นได้อย่างชัดเจนที่สุดก็คือกระป๋องนมผงแพะที่วางอยู่บนโต๊ะอาหาร ผงนมในกระป๋องไม่มีแล้ว แสดงว่ามันไม่ได้กลับมา

เมื่อเปิดดูตู้เย็น สำรวจไอศกรีม พวกเขาสามคนแอบกินไอศกรีมมาสองครั้ง พวกมันต่างก็กลับมาอยู่ในนี้แล้ว แต่ไอศกรีมเยียจือฮุยของลูกสาวล่ะ อยู่ที่ไหนกัน