ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 162

พื้นที่กว้างใหญ่ สถานที่แห่งนี้เจริญรุ่งเรืองมาก

ซ่งฝูเซิงนำมาเปรียบเทียบกับเมืองที่เขาเคยไปมา

ทั้งที่เป็นพื้นที่ที่มีท่านอ๋องปกครองและพัฒนาเหมือนกัน แต่เห็นได้ชัดว่าเมืองเฟิ่งเทียนที่ท่านอ๋องเยี่ยนปกครองอยู่ดูยิ่งใหญ่มากกว่า

เมื่อพวกเขาเดินเข้าเมืองก็ถูกพาเดินเลียบไปทางหอคอย เพื่อเดินไปยังเส้นทางถนนที่มุ่งสู่ตำบลถงเหยา โดยใช้เวลาเดินนานกว่าหนึ่งชั่วยาม

ในช่วงเวลาที่เดินบนถนนด้านนอก แม้จะไม่เห็นภายในตัวเมืองเฟิ่งเทียนว่ามีความครึกครื้นสักเพียงใด แต่ช่วงเดินทางก็เห็นการแต่งกายของประชาชนที่เดินผ่านมาเป็นครั้งคราว เห็นได้ชัดว่าผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีมาก

ดูร่ำรวย ประชาชนที่อยู่ในสถานที่นี้ทำไมถึงดูร่ำรวย?

ซ่งหลี่เจิ้งไม่ได้สนใจเมืองเฟิ่งเทียนเพราะเขาก็ไม่เคยไปเมืองหลวงของถิ่นที่อยู่อาศัยเดิม ไม่เหมือนกับซ่งฝูเซิงที่สามารถเปรียบเทียบถึงความแตกต่างระหว่างเมืองที่ท่านอ๋องทั้งสองท่านปกครอง

แต่เขาเคยไปตำบลถิ่นบ้านเกิดของเขา

พวกเขาใช้เวลาในการเดินทางไม่ถึงสองชั่วยามก็เข้าเขตตำบลถงเหยา ซ่งหลี่เจิ้งรู้สึกได้ว่าผู้คนแถวนี้เป็นคนมั่งคั่งร่ำรวย

เขตตำบลมีพื้นที่กว้างขวาง ร้านค้าข้างทางมีสินค้าขายหลากหลายและมองดูเป็นระเบียบมาก มีตึกเล็กๆ หลายชั้น บนตึกเหล่านั้นแขวนโคมแดงส่องแสงสว่างไสว

มองบ้านเรือนแต่ละหลังไม่ชัดเจน แต่ส่วนใหญ่พอมองเห็นบ้านของประชาชนที่นี่ ที่ทำมาจากอิฐทั้งหมด

แม้ชั่วยามนี้ หากพวกเขาออกนอกเมือง จะต้องอาศัยเจ้าหน้าติดต่อสื่อสารกับทหารที่เฝ้าประตูเมืองถึงจะสามารถออกไปได้ ร้านค้าริมถนนก็พากันปิดร้านกันแล้ว ร้านขายสินค้าแผงลอยก็เก็บแผงไปแล้ว คนส่วนใหญ่ก็นอนหลับกันแล้ว แต่ก็สามารถมองเห็นได้ว่ามีความมั่งคั่งบริบูรณ์

พอจะสามารถนึกภาพในวันพรุ่งนี้เช้าได้ว่าจะเต็มไปด้วยผู้คนที่พลุกพล่านและคึกคักขนาดไหน

ได้ยินเจ้าหน้าที่ที่นำทางบอกไว้ ตำบลถงเหยาเป็นตำบลใหญ่ที่มีชื่อเสียงมากและเป็นตำบลที่อยู่ใกล้เมืองเฟิ่งเทียนมากที่สุด

เนื่องจากเมืองเฟิ่งเทียนมีการจัดระเบียบคุมเข้มภายในเมือง อยากเข้ามาทำการค้าขายในเมือง ก็สามารถทำการค้าขายเฉพาะพื้นที่ที่ระบุไว้เท่านั้น พื้นที่ที่ระบุไว้หรือร้านแผงลอย จำเป็นต้องจ่ายเงินภาษีแพงมาก

การจ่ายเงินภาษีเป็นปัญหาที่ใหญ่มาก ประชาชนธรรมดาขายไข่ไก่ ขายผัก จะไม่สามารถจ่ายเงินภาษีได้มากนัก เงินที่ขายของได้นอกจากจะไม่พอในการจ่ายภาษีแล้วยังต้องควักเงินตนเองจ่ายไปอีก

เมื่อพลเมืองด้านล่างอยากจะขายสิ่งของทางการเกษตรเพื่อหารายได้ พวกเขาจะไปที่ตำบลถงเหยาซึ่งอยู่ใกล้เมืองเฟิ่งเทียนมากที่สุด

เนื่องจากตำบลนี้เก็บภาษีน้อย เมื่อไปค้าขายที่ตำบลนี้จะไม่เหมือนเมืองเฟิ่งเทียนที่มีการตรวจสอบอย่างเข้มงวด

ตำบลถงเหยาก็จึงค่อยๆ พัฒนาขึ้นมา

มีหลายครอบครัวใหญ่ในเมืองเฟิ่งเทียนมาจับจ่ายซื้อของและตั้งใจนั่งรถออกมานอกเมือง เพื่อซื้อผลิตภัณฑ์ทางการเกษตรที่สดใหม่และราคาย่อมเยาว์

ซ่งฝูเซิงพยักหน้า ข้าเข้าใจแล้ว ถ้าตลาดใหญ่ในเมืองเฟิ่งเทียนเป็นอันดับหนึ่ง ตลาดในตำบลถงเหยานี้ก็จะเป็นอันดับสอง เสียภาษีน้อย ขายสินค้าราคาถูก มีสินค้าขายหลากหลายชนิด ตลาดแห่งนี้มีสินค้าขายในราคาย่อมเยา

ซ่งฝูหลิงก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเห็นด้วย นางคิดว่า เข้าใจแล้ว ตำบลถงเหยาเป็นตำบลที่อยู่ใกล้ตัวเมืองเฟิ่งเทียน มีการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจ มีสิ่งก่อสร้างเล็กๆ ในเขตตำบล มีกิจกรรมการค้าขายต่างๆ เป็นต้น โดยอาศัยว่าเป็นตำบลที่ใกล้กับเขตเมืองเฟิ่งเทียนถึงพลอยได้รับผลประโยชน์ไปด้วย

เมื่อทุกคนได้ฟังก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา

ต้องขอบคุณใต้เท้าเสิ่นย้อนไปแปดชั่วอายุคนจริงๆ ขอบคุณใต้เท้าและขอบคุณบรรพบุรุษของท่าน

ใต้เท้าไม่ได้แยกพวกเราออกจากกันและยังให้พวกเราได้มาอยู่ในสถานที่ที่ดี สามารถออกมาเขตตำบลเพื่อขายถั่วเมล็ดสนได้ ดีจริง ซื้อสิ่งของอะไรก็สะดวกสบาย

แต่ละคนดูมีเรี่ยวแรงในการเดินมากขึ้น

แม้เจ้าหน้าที่ที่นำทางจะไม่ค่อยใส่ใจพวกเขาเท่าไร แต่พวกเขาแต่ละคนก็เดินกันอย่างมาดมั่น

ซ่งฝูเซิงเดินอยู่บนถนนและคอยฟังข่าวสารไปด้วย เรื่องราคาในตลาดถือเป็นเรื่องใหญ่ที่ร้านค้าต่างๆ สามารถรับซื้อเห็ดจากพวกเขาในราคาสูงที่สุดได้ เจ้าหน้าที่นำทางเป็นคนในเมือง ครอบครัวของเขาอาศัยอยู่ในเมืองเฟิ่งเทียน เขารู้แต่เพียงว่าตลาดของตำบลถงเหยาเป็นตลาดใหญ่ เขาไม่ใช่พ่อค้า สิ่งของที่ซื้อเข้าบ้านมาก็เป็นหน้าที่ของพวกผู้หญิง เขาสามารถบอกรายละเอียดได้เพียงแค่นี้

ซ่งฝูเซิงลองสอบถามข้อมูล หมู่บ้านเหรินจยาเป็นอย่างไรบ้าง?

เจ้าหน้าที่นำทางก็พูดประโยคนี้อีก ข้าเป็นคนในเมืองและทะเบียนบ้านก็อยู่ในตัวเมืองเฟิ่งเทียน เจ้าถามข้าเกี่ยวกับเรื่องภายในหมู่บ้าน? เจ้าโง่หรือเปล่า? เดี๋ยวเจ้าก็ค่อยๆ รู้เอง ข้าไม่สามารถบอกอะไรได้มากไปกว่านี้แล้ว

ยังดีที่หมู่บ้านเหรินจยาอยู่ไม่ห่างไกลจากเขตตำบลถงเหยามากนัก มองดูหมู่บ้านเหรินจยาแล้วน่าจะไม่เลว

ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้ว มองเห็นไม่ชัดเจนนัก แต่ความรู้สึกบอกได้ว่าทุกครอบครัวค่อนข้างมีอันจะกิน อย่างน้อยก็ดีกว่าหมู่บ้านเก่าของพวกเขามาก

หมู่บ้านเหรินจยาอยู่ในทําเลที่ตั้งดีอย่างนี้ ตำบลถงเหยาสามารถพึ่งพาเมืองเฟิ่งเทียนในการพัฒนาเมืองต่อไปได้ หมู่บ้านเหรินจยาก็พึ่งพาตำบลถงเหยาแล้วจะยากจนได้อย่างไร?

ไม่ยากจนก็ดีแล้ว

ในที่สุดทุกคนก็มาถึงที่หมายแล้วและเป็นหมู่บ้านที่ดีเช่นนี้ ใบหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเต็มไปด้วยความอยากรู้และความหวังกับสถานแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยมาก่อน ซ่งฝูเซิงก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

แต่ยังไม่ทันที่ซ่งฝูเซิงจะถอนหายใจเสร็จ ใจเขาก็รู้สึกกังวลขึ้นมา