ตอนแรกที่อพยพลี้ภัยมา บาดแผลของซื่อจ้วงก็ไม่หายดี ปากซีด ใบหน้าเขียวคล้ำ ไม่มีชีวิตชีวา ชอบหลบมุม เรี่ยวแรงในการทำงานมีเท่ากับหนิวจั่งกุ้ย
โดยเฉพาะช่วงหยุดอยู่บนภูเขาลูกนั้นหลายวัน อ่อนเพลียไร้เรี่ยวแรง ยามกางเต็นท์หรือช่วงเวลาทำงานอะไรที่ต้องใช้แรงก็มักจะไม่เห็นเขาแม้แต่เงา
เขาเหมือนสัตว์น้อยตัวหนึ่งที่หลบไปเลียแผลรักษาตนเองอยู่เงียบๆ
หลังจากนั้นก็ไม่รู้เป็นอย่างไร กินยาแก้อักเสบหลายเม็ดของซ่งฝูเซิงแล้วเข้าไปซุกอยู่ในท้องวัว เมื่อเขาปรากฏกายออกมาพร้อมกับเลือดที่เปื้อนทั้งตัว เขาก็เปลี่ยนไปมีเรี่ยวแรงมากขึ้น
ดูสิ ในสภาพอากาศหนาวเย็น คนอื่นสวมใส่เสื้อกันหนาวทำงาน ซื่อจ้วงสวมเสื้อแขนสั้นยี่ห้ออาร์มานีที่ซ่งฝูเซิงมอบให้ เขาผ่าฟืนเสียงดัง ปั๊ก ปั๊ก ปั๊ก
ซื่อจ้วงได้ยินทุกคนพูดถึงความสามารถในการทำงานของเขา สองประโยคหลังเริ่มพูดเยินยอเกินจริง พวกเขาคาดเดาว่าไม่เพียงแค่จับไก่ด้วยมือเปล่าได้และยังสามารถล้มหมาป่าได้ด้วย ซื่อจ้วงรีบหยุดขวานของตน เขาหันมาสบตากับซ่งฝูเซิง ในแววตาสื่อความหมายชัดเจนมาก นายท่าน อย่าให้ข้าไปสู้กับหมาป่า ข้าสู้หมาป่าไม่ได้
เมื่อซ่งฝูเซิงกลับมาถึงบ้านของตัวเอง หัวใจที่กระวนกระวายก็สงบลง เขาอุ้มหมี่โซ่วและมองซื่อจ้วง ได้ยินว่าช่วงกลางวันทุกคนไม่ได้รอจนหิวโหย ยังได้กินเนื้อสัตว์อีกด้วย สายตาของเขาก็ฉายแววดีใจ
แม้บ้านจะผุพัง แต่ก็ยังเป็นบ้าน
บ้านก็คือบ้าน หลังจากยุ่งมาทั้งวัน ก็รู้ว่าจะกลับไปที่ไหน
ไม่เหมือนตอนอพยพลี้ภัย ที่มองไม่เห็นปลายทาง
เมื่อทุกคนเห็นซ่งฝูเซิงที่เป็นหัวหน้าหลักกลับมาแล้ว พวกเขาต่างก็รายงานการทำงานให้ซ่งฝูเซิงฟัง
กัวคนโตบอกว่า “ฝูเซิง เย็นนี้สองตั่งนั้นร้อนได้ดีกว่าเมื่อคืนวานมาก พวกข้าดับไฟไปครึ่งชั่วยามและควักขี้เถ้าออกจากสองตั่งนั้น ตอนนี้เผาได้ดีกว่าเมื่อคืนเยอะเลย ใช้มือลูบบนตั่งก็ร้อนอบอุ่นขึ้นมามากแล้ว”
หวังจงอวี้รายงาน “พี่สาม พวกข้าขึ้นเขาไปตัดต้นไม้ยี่สิบแปดต้นแล้วแบกลงจากเขา กองไว้ตรงนั้น ท่านดูสิ พี่รองบอกพอแค่นี้ก่อน เขาไม่มีเวลาพอ ต้นไม้พวกนี้ก็พอใช้ พวกข้าเลยไม่ได้ขนกลับมาอีก ท่านดูว่าพอใช้หรือไม่ ถ้าไม่พอพรุ่งนี้พวกข้าจะขึ้นเขาอีกครั้ง”
ซ่งฝูไฉรีบพูดต่อ หวังจงอวี้กล่าวถึงพี่รองก็คือตัวเขา
เขาต้องอธิบายเพิ่ม ไม่ใช่เพราะความขี้เกียจ แต่เป็นเพราะเหนื่อยแทบจะขาดใจตายแล้ว
“น้องสาม ข้าพาคนพวกนี้มาเปลี่ยนมือกันเพื่อเลื่อยไม้กระดาน…
…ไม่ใช่เพราะพี่รองอู้งาน แต่อุปกรณ์เครื่องมือของพวกเรามีไม่พอใช้ มีแค่เลื่อยยาวสองอัน แต่ถึงแม้จะผลัดเปลี่ยนมือกัน มันก็ต้องมีเครื่องมือสิ…
…ของข้านี่ เจ้าลองดูสิ ข้าทำอย่างสุดความสามารถแล้ว ไม้กระดานหลายสิบแผ่น แม้จะเพียงพอเกินจำนวนคนครึ่งหนึ่งของพวกเรา แต่ก็ยังไม่พอใช้สำหรับทุกคน ข้าไม่พูดต่อแล้ว คืนนี้ข้าจะไม่นอน ข้าจะทำงานต่อไป”
ซ่งฝูสี่รู้สึกน้อยใจมาก
เขาไม่ได้มีความสามารถถึงขั้นเรียกว่าเป็น “ช่างไม้” ได้ แม้กระทั่งคนช่วยงานที่มีความชำนาญก็ไม่มีเลยสักคน เขาต้องสอนทุกคนตั้งแต่เริ่มแรก การทำงานจึงค่อนข้างเชื่องช้า
หลังจากทำไม้กระดานสำหรับนอนเสร็จก็มาลุยงานซ่อมประตูกันต่อ ซ่อมประตูเสร็จแล้วก็ยังต้องหาเวลาไปทำบันไดเพราะห้องใต้ดินจำเป็นต้องใช้บันได ขึ้นไปทำหลังคามุงจากก็ต้องใช้บันไดเหมือนกัน และยังมีเสียงของท่านแม่เรียกอยู่ตลอดเวลา “ลูกสอง ช่วยซ่อมขอบหน้าต่างด้วย เจ้าไม่ซ่อม ข้าจะติดกระดาษสาตรงหน้าต่างได้อย่างไร”
ไม่ต้องให้ซ่งฝูสี่น้อยใจ ซ่งฝูเซิงก็เห็นบ้านหลายหลังมีสภาพที่เปลี่ยนแปลงไปมาก
เมื่อเปรียบเทียบกับเมื่อคืนวานที่เพิ่งมาถึง บ้านไม่มีประตูและไม่มีหน้าต่าง ลมพัดผ่านเข้ามาได้ ดูน่าเวทนา ใครเห็นก็ยากที่จะลืม
ในตอนนี้กระท่อมหลายหลังถูกใส่บานประตูใหม่และสามารถปิดประตูได้อย่างสนิท
ก่อนหน้านี้ที่ให้ต้าหลังนำกระดาษสากลับมาพร้อมรถเข็นชุดแรก ได้นำกระดาษมาติดบ้างแล้ว
ส่วนห้องที่เหลือที่ยังไม่ได้ติดกระดาษ คาดว่าแม่ของเขาคงคิดว่าติดไปก็เปล่าประโยชน์ บางห้องผุพังมากจำเป็นต้องซ่อมแซมขนาดใหญ่ ถ้าจะซ่อมแซมก็ต้องใช้เวลาไม่น้อย
“ท่านแม่ อย่าสิ้นเปลืองอาหาร เมื่อวานก็ไม่ได้หลับนอนมาทั้งคืน วันนี้ก็ยังทำงานหนักอีก ต้องให้ทุกคนได้กินอิ่ม โดยเฉพาะพี่รองของข้าต้องกินให้อิ่มหนำสำราญ”
เขาก็เรียกเกาถูฮู่มา ให้ซ่งฝูสี่บอกกับเกาถูฮู่ว่าจำเป็นต้องใช้เครื่องมือช่างอะไรบ้าง พรุ่งนี้เกาถูฮู่ไปซื้อผักที่อำเภอก็ให้เขาแวะดูเครื่องมือช่างด้วย มีราคาไม่แพงมากก็ให้ซื้อกลับมามากหน่อย ถ้ามัวแต่คาดหวังพี่รองที่มีเครื่องมืออยู่คนเดียวก็ทำให้เขาเหนื่อยแทบตาย อีกอย่างเครื่อง มือก็สามารถไปใช้งานอย่างอื่นได้อีก
ท่านย่าหม่าอยู่ในบ้าน นางได้ยินลูกสามบอกให้ทำอาหารเยอะๆ นางจึงตอบเสียงดังกลับไป “รู้แล้ว”
นางกำลังยุ่งวุ่นวายจนไม่มีเวลาออกจากห้องมาดูลูกสาม
ไม่ใช่แค่นางเพียงเท่านั้น หญิงวัยกลางคนที่ชอบซุบซิบนินทาในยามปกติ ตอนนี้ก็ไม่ได้ออกไปสอดรู้เรื่องของชาวบ้านและก็ไม่มีเวลาว่างถามนู่นถามนี่
ในบ้านกระท่อมหลายหลังเริ่มเป็นระเบียบเรียบร้อยขึ้น สมกับคำพูดนั้น ผู้หญิงมีความสามารถเท่าเทียมกับผู้ชาย
พวกนางผสมดินคลุกให้เข้ากันเพื่อทำอิฐดิน และช่วยกันนำหญ้าไปผสมกับดินเหนียว หรือแม้กระทั่งก่อไฟเผาอิฐดินและทำอาหารเลี้ยงคนกว่าสองร้อยคน ทุกคนยุ่งจนไม่มีเวลาเงยหน้ามองคนอื่น
ก่อไฟทั้งสองเตาจนไฟแรง ข้างบนวางอิฐดินเต็มไปหมด
ใครเป็นคนช่วยพลิกอิฐดินน่ะหรือ? เตาแรกเป็นเด็กชายซ่งจินเป่า อีกเตาในห้องหนึ่งเป็น เด็กชายอายุแปดขวบ เขาเป็นลูกชายคนสุดท้องของซ่งฝูกุ้ย มีชื่อเล่นเสี่ยวเนียนปา เขามีพี่ชายหลายคนเรียกตามลำดับว่า ต้าเนียน เอ้อร์เนียน ซานเนียน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทะลุมิติทั้งครอบครัว
น่าสนุกจัง...