ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 199

ถึงวันนี้ สุดท้ายทุกอย่างก็สงบลง

คืนนี้เป็นคืนที่สามที่มาถึงหมู่บ้านเหรินจยา และแผนที่จะหาเงินของพวกเขาก็กำลังเป็นรูปเป็นร่าง

เริ่มต้นเดินทางอพยพจนถึงตอนนี้ ซ่งฝูเซิงก็ใจจดใจจ่ออยู่กับกลุ่มคนอพยพของเขา

โดยเฉพาะเมื่อมาถึงหมู่บ้านเหรินจยา สองวันครึ่งมานี้ ไม่ว่าเหตุการณ์เล็ก เหตุการณ์ใหญ่ คนพวกนี้มักจะถามเขาเพื่อให้ช่วยแก้ปัญหา เขายิ่งต้องคิดมากยิ่งขึ้น

ถ้าเป็นคนธรรมดา คงทำไม่ได้อย่างซ่งฝูเซิง

เวลาสองวันครึ่งที่จะต้องหาที่พัก ขายถั่วเมล็ดสน และเรื่องข้าวสารบรรเทาทุกข์ ทั้งยังพาภรรยาและลูกไปซื้อของที่เมืองเฟิ่งเทียนที่ใหญ่ที่สุด

สิ่งที่สำคัญที่สุดหลังจากขายถั่วเมล็ดสน พรุ่งนี้จะต้องเริ่มปลูกกระเทียมเหลือง หลังจากนั้นต้องทำกระโจมให้เสร็จเพื่อปลูกพริกต่อ เหตุการณ์ทุกเหตุการณ์ ทุกอย่างมีรายละเอียด ทุกนาทียิ่งมีค่ามาก

ดังนั้นเงินเดือนที่ซ่งฝูเซิงจะได้รับนั้น ต้องสูงกว่าทุกคน ซึ่งเหมาะสมแล้ว

น้ำร้อนสำหรับล้างเท้าถูกยกมาไว้ข้างหน้า เอ้อร์หลังยกมาให้ลุงสาม

ซ่งฝูเซิงกำลังเดินเข้าห้อง ต้ายารีบส่งผ้าเช็ดหน้าอันใหม่ให้เขาเช็ดหน้า เถาฮวายกน้ำอุ่นมาวางไว้ตรงหน้า เตรียมให้อาสามดื่ม

ท่านย่าหม่ายังให้ผู้หญิงวัยกลางคนช่วยกันจัดบ้าน “รีบจัดการภายในห้อง ช่วยกันขนอิฐดินไปไว้ตรงกำแพงอย่าให้ลูกข้าต้องเหนื่อยอีก ทำเสร็จแล้วทุกคนออกไปให้ลูกสามของข้ารีบขึ้นเตียงเตานอนหลับพักผ่อน เขาเพลียจนจะทนไม่ไหวแล้ว”

พอสิ้นเสียงท่านย่าหม่า ผู้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ในห้อง มือไม่ว่างเท้าไม่เว้นช่วยกันขนอิฐดินกับเสื่อหญ้าถัก ทั้งยังช่วยปูผ้าห่มฝ้ายเตรียมที่หลับที่นอน และยังกำชับให้ลูกๆ ของตัวเองนอนให้ดีๆ ห้ามไปรบกวนซ่งฝูเซิง

สุดท้ายก่อนที่ทุกคนจะออกไป ผู้หญิงเหล่านี้ยังช่วยกันเพิ่มถ่านในเตา ส่วนเตาที่อยู่ด้านนอกก็เพิ่มฟืนเพื่อทำให้ความร้อนมากขึ้น เสร็จทุกอย่างแล้วทุกคนจึงค่อยๆ ย่องออกไป แม้กระทั่งท่านย่าหม่าก็ย่องออกไป เหลือไว้ให้ซ่งฝูเซิงพักผ่อนในห้อง ไม่รบกวนเขา

แต่ว่าผู้ชายคนอื่นๆ ต้องนอนบนพื้นในห้องผุพัง บ้างก็นอนบนไม้กระดานหรือนอนบนเสื่อหญ้าถัก ใช้เพียงผ้าห่มฝ้ายเก่าๆ ห่อตัวไว้แล้วหลับไป

พวกเขาอย่าเพียงคิดว่าจะมีน้ำอุ่นแช่เท้าแล้ว ผู้ชายบางคนแม้แต่ผ้าห่มฝ้ายเก่าๆ ก็ยังไม่มี ต้องนอนขดตัว อาศัยความอบอุ่นจากเตาไฟหลับไป

ผู้ชายหลายคนในที่นี้ แม้กระทั่งท่านลุงของซ่งฝูเซิงก็ต้องนอนบนแผ่นกระดานรวม อีกทั้งหลานของซ่งฝูเซิงคือต้าหลัง กับเอ้อร์หลัง เพราะเตียงเตามีพื้นที่จำกัด ผู้ชายคนที่มีสิทธิ์ได้นอนบนเตียงเตาที่อบอุ่นมีแค่ซ่งฝูเซิงกับท่านลุงซ่งเท่านั้น

แต่ซ่งฝูเซิงในตอนนั้นในใจอยากพูดว่า ไม่ต้องคิดว่าพวกเขายกตำแหน่งหัวหน้าอันสูงส่งให้เขา มันไม่สามารถทดแทนบาดแผลในร่างกายของเขาได้

เหตุผลเพียงเพราะอยากให้ทุกคนร่ำรวย หาเงินได้เยอะขึ้น ดังนั้น เพื่อให้ลูกสาว ภรรยาและหมี่โซ่วมีชีวิตที่มีความสุข ตอนนี้เขาจึงกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก

ถ้ามองจากตรงนี้ เด็กที่อยู่บนเตียงเตานอนหลับสนิท หมี่โซ่วนอนเหมือนกับหมูน้อย มีแค่ซ่งฝูเซิง เฉียนเพ่ยอิงและซ่งฝูหลิงที่ยังไม่หลับ พวกเขาสามคนนั่งอยู่บนเตียงเตา แอบหยิบไฟฉายออกมาจากพื้นที่พิเศษ วางไว้ในผ้าห่มเพื่อให้แสงสว่าง

ในผ้าห่มมีถุงหนึ่งถุงวางอยู่ ในถุงมีเมล็ดพริกหลายเมล็ดอยู่ในนั้น

ซ่งฝูหลิงอ้าปากแลบลิ้นออกมาตลอด นางดื่มเป๊ปซี่ขวดใหญ่จนหมดจึงไม่สามารถหยุดอาการซ่าของเป๊ปซี่ได้ ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเผ็ดจนไม่กล้าที่จะหายใจเข้า-ออกแรงๆ นางถามเฉียนเพ่ยอิง “ท่านแม่ ทำไมต้องเป็นพริกแห้ง น่าจะใช้พริกแดงสดมากกว่า”

เฉียนเพ่ยอิงรู้ว่าลูกสาวไม่เข้าใจวิธีทำการเกษตร ลูกสาวยังไม่เคยเห็นทุ่งนา เมล็ดพันธุ์ก็ไม่รู้จัก จึงอธิบายอย่างละเอียด “จะมีเพียงแค่พริกแดงที่นำไปตากจนแห้งจึงจะใช้เมล็ดเป็นเมล็ดพันธุ์เพื่อนำไปปลูกได้ พริกเขียวพวกนั้นทั้งหมดปลูกไม่ได้ พริกเขียวคือพริกที่ยังโตไม่เต็มที่ เมล็ดของพริกเขียวที่ได้เจ้าจะปลูกได้อย่างไร มันไม่สามารถเติบโตเป็นต้นพริกได้”

ซ่งฝูหลิงพยักหน้าเข้าใจแล้ว จากนั้นก็ใช้มือเล็กๆ ชี้ไปที่ท่านพ่อของนาง “ท่านกินเถอะ ข้ากินไม่ไหวแล้ว ข้ากินพริกสองเมล็ดก็ถึงที่สุดแล้ว นอกจากท่านจะใช้น้ำมันผัดพริกจนกรอบเหมือนกับผัดเมล็ดถั่วดิน ข้าถึงจะกินได้”

ซ่งฝูเซิงคิดวิเคราะห์ “เด็กคนนี้ ทำไมเจ้าถึงกินได้”