ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 211

ซ่งฝูเซิงไปเจอลูกสาวก้มหน้ามองไปที่ปลายเท้า ในใจรู้สึกแปลกๆ

เรื่องนี้ยิ่งแปลกเข้าไปใหญ่

เขาโกหกต่อหน้าคนอื่น จะไม่โกหกได้อย่างไร การโกหกเรื่องที่ยิ่งใหญ่โดยปกติเขาไม่ได้รู้สึกแปลกแต่อย่างใด แต่ต่อหน้าลูกสาว เขาไม่รู้ว่าทำไมไม่มีความมั่นใจเหมือนกัน

เพื่อให้ทำให้ลูกสาวของเขามีความมั่นใจมากยิ่งขึ้น นอกจากคิดคำโกหกเล็กๆ ไปจนถึงเป็นร้อยคำโกหกแล้ว และไม่อยากให้ลูกสาวรู้สึกลำบากกับเขา

ซ่งฝูเซิงพาท่านย่าหม่าเดินออกไปนอกบ้าน

และยังเรียกท่านลุงซ่งกับพวก บอกว่ามีเรื่องจะปรึกษา พวกเราเดินไปด้วยคุยไปด้วย

ที่แรกที่ซ่งฝูเซิงไปก็คือ แปลงปลูกพริก

ตอนนี้เป็นระยะเวลาที่ต้นกล้ากำลังงอก ยังไม่โผล่จากดิน

ต้นอ่อนยังอยู่ในเมล็ด นั่นก็คืออยู่ในถาดไม้ ถาดไม้กินพื้นที่ไม่กว้างมาก จึงไม่ต้องกลัวคนอื่นจะมาพบเข้า ถ้าใครไม่สังเกตดีๆ ห้องนี้ก็จะเป็นห้องว่างเปล่า ถึงแม้ว่าลักษณะภายในจะดูแปลกไป กระดาษแก้วที่เอามาคลุมราคาค่อนข้างแพง ถ้าไม่รู้จักเขา คงต้องคิดว่าจะเลียนแบบฝูกุ้ยที่ปลูกดอกไม้ไปขายตลาดข้างนอก

แน่นอนว่าพื้นที่ตรงนี้ต้องระวังไม่ให้ใครมาเจอ ซึ่งไม่ใช่กลัวคนของพวกเรา แต่เขากลัวคนจากนอกหมู่บ้านมาพบเข้า

ซ่งฝูเซิงเดินเข้ามาในห้อง สิ่งแรกที่ดูคือเตาไฟ เขาเดาว่าเฉียนเพ่ยอิงเพิ่มฟืนแล้ว น่าจะเพียงพอที่จะเผาไหม้ไประยะเวลาหนึ่ง เขาจึงไม่เพิ่มฟืนเข้าไปอีก

และใช้มือจับไปที่กำแพงไฟ ความร้อนยังอยู่ในเกณฑ์ดี เขาจึงเปิดผ้าเก่าๆ ปิดประตูและเดินออกไป

ซ่งฝูเซิงบอกท่านลุงซ่งว่า ถ้ากลับไปครั้งนี้จะไปซื้อแม่กุญแจ รอให้เมล็ดพันธุ์โตสักหน่อยโดยเฉพาะถึงตอนที่ได้ผลผลิต คนที่เดินเข้าออกจะต้องมีลูกกุญแจเท่านั้น

ท่านลุงซ่งเห็นด้วยกับความคิดนี้

ใบหน้าของท่านลุงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม หน้าบานเหมือนดอกเก๊กฮวย ห้องใต้ดินต้องใส่กุญแจ ถึงจะใส่กุญแจได้ ทุกคนไม่ได้ขาดแคลนเงิน ถ้าใส่กุญแจทั้งหมดจะได้ไม่ต้องกลัวจนและตกใจกลัว ว่าพวกเขาจะมาแอบเรียนรู้เรื่องการปลูก

ในขณะเดียวกัน ท่านลุงรีบถือสมุดบัญชีกับปากกาที่ทำขึ้นเอง ถามซ่งฝูเซิงว่ากุญแจราคาเท่าไหร่ เงินจำนวนนี้ต้องจดลงในบัญชีท่านลุงซ่ง ในใจท่านลุงซ่งไม่ได้มองที่การค้าขายพริกที่ซ่งฝูเซิงมีส่วนแบ่งเจ็ดส่วนในสิบส่วน เขามีส่วนแบ่งส่วนมากกว่า แต่ความเป็นจริงแล้ว ซ่งฝูเซิงมีส่วนแบ่งห้าส่วนและอีกสองส่วนให้หมี่โซ่วเก็บไว้ เพราะตระกูลเฉียนเป็นคนให้เมล็ดพันธุ์พืชแปลกนี้มา ดังนั้นเงินเจ็ดส่วน จึงเป็นส่วนที่เขาขอร้องให้ซ่งฝูเซิงเก็บไว้

ต้องพูดถึงพริกพวกนี้ สุดท้ายจะขายได้เท่าไหร่ ท่านลุงซ่งคิดว่า เป็นคนต้องไม่ทุจริต ต้องไม่เสียความซื่อสัตย์

ซ่งฝูเซิงได้รับส่วนแบ่งเจ็ดส่วน ตอนนี้ยังไม่ประชุมชี้แจง

แต่ความจริงแล้ว ท่านลุงซ่งได้บอกกับทุกคนตั้งนานแล้ว เพื่อให้เข้าใจตรงกัน ซึ่งท่านลุงซ่งสร้างความเข้าใจโดยพูดออกไปอย่างชัดเจน

จะต้องไม่ให้ครอบครัวซ่งฝูเซิงเสียเปรียบ กระเทียมเหลืองแบ่งออกมาส่วนใหญ่ ทำไมต้องแบ่งให้เท่ากันน่ะหรือ ทุกคนไม่สามารถบอกกับพวกเราว่าจะแบ่งได้หรือไม่ คิดถึงตอนที่เข้ามาในเมืองสิ พวกเขาเคยปล่อยให้พวกเราทุกคนดำเนินชีวิตแบบอดอยากปากแห้งหรือ

ถ้าผลการเจรจาตอนนั้นไม่ได้ข้าวสารมา ท่านลุงคงหมดความหวัง

เพราะไม่มีใครคิดว่าซ่งฝูเซิงได้ส่วนแบ่งเยอะเกินไป ยังมีอีกสิบครอบครัวที่แสดงความคิดเห็นว่า อย่าพูดว่าแค่เจ็ดส่วน ซ่งฝูเซิงจะได้ส่วนแบ่งเก้าส่วนก็ย่อมทำได้ พวกเราแค่ออกแรงทำงาน ได้รับเงินส่วนแบ่งครึ่งหนึ่งของค่าแรงก็น่าจะพอ ในปีนี้ ชีวิตไร้ค่า ทำงานใช้แรงจะมาคิดมากอะไร พวกเราไม่เอาเงินสักเวิน แค่ช่วยงานซ่งฝูเซิง ถึงไม่มีค่าแรงก็สมควรแล้ว

คนที่พูดแบบนี้ได้ก็ต้องเป็นเกาถูฮู่ผู้ที่พูดมากและพูดเก่ง แต่ในวันปกติ เขาจะไม่ชอบพูดเรื่องไร้สาระ เขาชอบทำงาน เขาได้ยินแบบนั้นก็ยิ่งสนับสนุน คำพูดนั้นทำให้ลดปัญหาได้เยอะ ใช่ๆๆ ความหมายเป็นอย่างนั้น ไม่รู้จะพูดออกมาอย่างไร และความคิดทุกคนเหมือนกัน ถ้าให้ซ่งฝูเซิงทั้งหมดจะทำไม

หัวข้อสนทนาเดิมกลับมาอีกครั้ง สุดท้ายก็คือ ครอบครัวซ่งฝูเซิงหลังจากการซื้อขายพริกจะได้ส่วนแบ่งเจ็ดส่วน ทุกคนในหมู่บ้านนี้จะได้ส่วนแบ่งไปสามส่วน แต่สามส่วนนี้ก็เป็นส่วนที่ทุกคนได้เหมือนกัน เป็นการค้าขายแบบส่วนรวม ท่านลุงซ่งจึงเข้าใจว่าเงินที่เอาไปซื้อกุญแจจะไม่ใช้เงินของซ่งฝูเซิง ท่านลุงซ่งจะไม่ยอมให้เขาเสียเปรียบได้

ซ่งฝูเซิงบอกท่านลุงซ่ง ไม่ใช่กุญแจดอกเดียวแต่เป็นสามดอก เจ้าซื้อทำไมตั้งเยอะแยะ ซ่งฝูเซิงชี้ไปที่พี่สอง ซ่งฝูสี่ที่กำลังทำกำบังลม

กำบังลม ซ่งฝูเซิงเข้าไปตรวจสอบ ลักษณะคล้ายกับประตูเหล็กดึงขึ้นลงได้ ไม่เลว การสั่งงานพี่รอง

เงินที่เสียไปไม่ได้สูญเปล่าจริงๆ

แต่งานที่สั่งให้ซ่งฝูสี่ทำยิ่งมากขึ้น เขาเหนื่อยจนทนแทบไม่ไหว