ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 291

ที่ซ่งฝูหลิงบอกว่าจะทำเครื่องมือ ไม่ได้หลอกทุกคน

ในมือนางมีแบบร่างของเครื่องตีไข่กับเครื่องคั้นน้ำ ที่ไม่รู้ว่าทำออกมาแล้วจะมีสภาพไหนนานแล้ว

นางเป็นคนลองออกแบบด้วยตัวเอง

เพื่อออกแบบ

นางไม่กล้ารื้อเครื่องตีไข่ กลัวว่าถ้ารื้อพัง พื้นที่พิเศษงกมาก ไม่ทำให้กลับมาเป็นดังเดิม แบบนั้นจะยิ่งซวยเข้าไปใหญ่

ทว่าเครื่องคั้นน้ำของบ้านตัวเองที่อยู่ในพื้นที่พิเศษ นางได้รื้อออกหมดแล้ว พอศึกษาเสร็จก็ประกอบกลับไปเหมือนเดิมไม่ได้ ตอนนั้นนางเอามือปิดตาพลางคิดในใจ เป็นไปตามคาด พื้นที่พิเศษไม่คืนสภาพของให้นางใหม่

เครื่องมือพวกนี้มีจุดที่เหมือนกันก็คือ ฟันเฟือง ใบพัด แกนหมุน ก้านที่ใช้สอดรับ เครื่องตีไข่กับเครื่องคั้นน้ำมีจุดที่แตกต่างกัน

น่าจะประมาณนี้หรือเปล่า

เอาเถอะ อันที่จริงนางก็ไม่แน่ใจ นางไม่ได้ทำงานด้านนี้เสียหน่อย

ทุกครั้งเวลาแบบนี้ซ่งฝูหลิงจะรู้สึกว่า เมื่อชาติก่อน พ่อกับแม่ทำนางเสียเวลา นางควรจะเรียนพวกการสร้างเครื่องมือเครื่องใช้

สรุปว่าแบบร่างออกมาแล้ว เดิมควรทำเรื่องอย่างเครื่องตีไข่ก่อน สั่งทำล่วงหน้า ไม่อย่างนั้นพวกคนทำขนมจะเหนื่อยกันเกินไป อย่ามองว่ามีที่ตีไข่กะทัดรัดที่ทำมาจากลวดแล้ว

แต่ของสิ่งนั้นใช้ทำขนมสองสามถาดยังไม่เป็นไร แต่ถ้าทำแปดเก้าถาด ทำทั้งวัน พอตกเย็นโครงลวดก็จะเปลี่ยนสภาพ

ช่วงไม่กี่วันมานี้มีพวกผู้ชายมาช่วย การใช้แรงงานคนจำนวนมากมาช่วยไม่ใช่แผนระยะยาว

เพราะในขั้นตอนการทำขนมแบบตะวันตกจะมีการแบ่งตีหลายครั้ง ใส่น้ำตาลหนึ่งครั้ง ใส่นมหนึ่งครั้ง ต่างต้องตีให้เข้ากันหมด ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่ใส่ครั้งหนึ่งก็เรียกให้มาช่วยทีหนึ่ง

แต่รู้ทั้งรู้ว่ารีบใช้ก็ยังไม่ได้สั่งทำล่วงหน้า เหตุผลก็คือไม่มีเงินนี่นา

ท่านพ่อของนางไม่ยุ่งกับตั๋วเงินของหมี่โซ่วแม้แต่แดงเดียว ถ้านางเอาแบบร่างออกมา ท่านพ่อจะต้องยืมเงินส่วนนั้นเพื่อนางอย่างแน่นอน

ไม่อยากทำให้ท่านพ่อลำบากใจเพราะเรื่องนี้

และก็เช่นเดียวกัน รู้สึกจากใจ ไม่อยากยุ่งกับตั๋วเงินของหมี่โซ่ว

ไม่มีเหตุผล ก็แค่ไม่อยากยุ่ง

พวกนางสามคนพ่อแม่ลูก ถึงแม้จะไม่เคยคุยกันเรื่องเกี่ยวกับเงินของหมี่โซ่ว แต่ซ่งฝูหลิงรู้สึกว่า จะต้องคิดไปในทางเดียวกันอย่างแน่นอนว่ายอมประหยัด ดีกว่าจะเอาเงินนั้นมาใช้

ถึงขนาดที่ว่า ในอนาคตเงินที่จะใช้ซื้อบ้านให้หมี่โซ่ว ถ้าพวกนางสามคนมีความสามารถล่ะก็ ต่างไม่อยากแตะต้องตั๋วเงินสองใบนั้น แค่รู้สึกว่าถ้าจะใช้ คงไม่ใช่ตั๋วเงินสองใบนั้นที่ท่านนตาเฉียนทิ้งไว้ให้แล้ว พวกนางจะออกเงินให้หมี่โซ่ว ซื้อบ้านซื้อที่ดินให้เขา

ซ่งฝูหลิงรู้สึกว่า หากท่านพ่อของนางทำแบบนั้นจริง จะต้องคิดในใจแน่นอนว่า คนเป็นพ่อเลี้ยงดูลูกชายก็เป็นเรื่องปกติ อีกหน่อยขอเมียให้ลูกชาย ก็ต้องให้บ้านสักหลังมิใช่รึ

ส่วนตัวนางคิดว่า นั่นน้องชายของนางนะ ถ้าครอบครัวมีเงิน ซื้อบ้านให้นางหนึ่งหลัง แล้วค่อยซื้อให้น้องชายหนึ่งหลัง แบ่งเงินให้ท่านพ่อเท่าๆ กัน นี่เป็นเรื่องปกติ ไม่มีทางรู้สึกเสียดาย

งั้นถ้าไม่ยุ่งกับตั๋วเงินของหมี่โซ่วก็จะสั่งทำเครื่องมือไม่ได้แล้วเหรอ นางก็ต้องหาเงินเองยังไงล่ะ

แต่นี่ก็เก็บเงินแล้วไง มันไม่พอ

ช่วงนี้ซ่งฝูหลิงกับท่านย่าของนางหาเงินมาได้ไม่น้อย เงินหลายสิบตำลึงก็พอจะมีอยู่หรอก บัญชีอย่างละเอียดอยู่ในใจของย่าหม่า

แต่ว่ามันไม่พอ

ต้องทราบก่อนว่า ที่นี่ราคาเหล็กแพงมาก แน่นอนว่าก็อยากใช้วัสดุอื่นมาแทนเหล็ก แต่น่าเสียดายที่ไม่มี ก็เลยจำเป็นต้องใช้เหล็ก

จากนั้นซ่งฝูหลิงก็ประมาณราคาของที่ตัวเองต้องการทำ โดยอิงจากหม้อเหล็กที่ท่านพ่อของนางซื้อมา ข้อสรุปที่ได้ก็คือ แม่จ๋า สั่งทำไม่ไหว

ต้องทราบก่อนว่าช่างตีเหล็กในอำเภอพวกนั้นทำเป็นแค่กระทะดำขนาดใหญ่ ไม่ได้ใช้ฝีมืออะไรมาก ทั้งยังขายแพงมากด้วย แพงจนท่านพ่อของนางยังตกใจ ถึงขั้นที่เมื่อคราวก่อนตอนไปซื้อวัวได้ขนหม้อเหล็กขนาดใหญ่กลับมาสิบกว่าใบ เอามาแจกจ่าย ทุกคนยิ้มดีใจราวกับรู้สึกได้เปรียบยกใหญ่

ส่วนของนางที่จะทำไม่ได้ทำในปริมาณขายส่ง และใช่ว่าจะไม่ต้องใช้ฝีมืออะไรเหมือนหม้อ

เครื่องมือของนางจำเป็นต้องใช้ช่างที่มีความประณีตมาก ออกแบบเกราะโดยเฉพาะ ฐานยึด ใบมีดโค้งมน ใบพัดตีไข่ รวมถึงราง เป็นต้น ล้วนต้องทำออกมาเป็นพิเศษ

เฟืองอันหนึ่ง เมื่อนำมาต่อกันก็จะทำให้ขยับได้ เพ้อเจ้อ คิดแบบง่ายๆ อย่างน้อยก็ต้องมีแกนหลักสำหรับหมุน

เอาเป็นว่า ไม่ว่าจะเครื่องจักรอะไรก็ต้องประกอบด้วยชิ้นส่วนสารพัดทั้งนั้น

สั่งช่างทำชิ้นส่วนพวกนี้โดยเฉพาะแล้วนำมาประกอบ ช่างเหล็กที่ทำเหล็กออกมาตามที่สั่งได้สำเร็จ มีหรือจะเป็นคนที่ฝีมือธรรมดา

ซ่งฝูหลิง ไม่มีเงิน

จนถึงตอนนี้ หักต้นทุน หักที่ลงทุนวัวหนึ่งตัวกับเงินสิบตำลึง เอาไปรวมกับเงินของท่านย่า ก็ได้แค่ไม่กี่สิบตำลึงเอง

แล้วจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายค่าเครื่องมือ

ชีวิตช่างยากเหลือเกิน

จากนั้นเรื่องนี้น่ะหรือ จนถึงบัดนี้ยังเกรงใจไม่กล้าบอกลู่จือหว่าน