ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 44

ครอบครัวท่านยายหวังถือว่าเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยในหมู่บ้าน

สามีของนาง ก่อนเสียชีวิตเคยเป็นพ่อค้าหาบเร่ และยังมีฝีมือในการสานตะกร้า

หลังจากที่สามีเสียชีวิต บุตรชายคนโตก็สืบทอดรับช่วงเป็นพ่อค้าหาบเร่และทำกิจการจนรุ่งเรืองขึ้น เขารับซื้อไข่ไก่ ตลอดจนผลผลิตทางการเกษตรไปขายในตัวเมือง ได้กำไรจากส่วนต่างในการขายสินค้า

บุตรชายคนรองกับคนเล็ก รับผิดชอบงานถมดินที่บ้าน

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว บุตรชายคนโตของท่านยายหวังมีวิสัยทัศน์กว้างไกลกว่าคนในหมู่บ้านมากหน่อย

เขากับเถียนสี่ฟาเพิ่งกลับมาจากการล้อมรั้วเสร็จ และไปจับกระต่ายมา “ท่านแม่ คนอื่นยังส่งของกินไปให้ครอบครัวซ่ง ท่านทำไมถึงไม่ส่งอะไรไปให้บ้าง ตอนนี้บนเขามีเพียงเราเจ็ดครอบครัวเท่านั้น ทำอะไรก็ต้องสามัคคีกันไว้ ท่านทำแบบนี้ จะทำให้พวกเราเสียหน้าได้”

ท่านยายหวังเบ้ปากไม่ตอบอะไร

นี่ไม่ใช่เพราะก่อนหน้านั้นท่านย่าหม่าเปิดฉากด่าก่อนหรอกหรือ

อีกอย่าง นางก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ให้อะไร ในอ่างน้ำมีถ่านครึ่งถุงของบ้านนั้น นางเองก็พลอยได้ใช้น้ำกรองนั่นไปด้วย เพียงแต่ว่านางอยากจะรอ แต่รออะไรนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน แค่อยากจะรอดูก่อน

โดนบุตรชายคนโตกล่าวเช่นนี้ นางก็กำลังมองดูถุงต่างๆ ที่อยู่ตรงหน้า เมื่อเปิดออกมาดูก็คิดเสียดาย เปิดดูอันนั้นก็เสียดาย คิดไปคิดมา นางจึงวิ่งไปที่รถลาก ตักผักดองไปให้ซ่งฝูเซิง

บุตรชายคนโตตะโกนออกมา “ท่านแม่ แบ่งไข่ไก่ไปให้ด้วยสิ”

“อะไรนะ? ไม่ได้ ค่าน้ำอะไรจะแพงขนาดนี้ ข้าไม่ดื่มแล้ว”

บุตรชายคนโตมองโดยรอบ เห็นคนอื่นต่างนั่งกินข้าวล้อมรอบกองไฟ คาดว่าคงไม่ได้ยิน

เขากระซิบเบาๆ

“ท่านแม่ ท่านอย่าคิดว่าพวกเรามีสภาพเช่นนี้แล้ว ซ่งฝูเซิงจะมีสภาพไม่แตกต่างจากพวกเรามากนัก จริงๆ มันแตกต่างกันมากเลยนะ เขาเป็นถึงถงเซิงที่ทางราชสำนักยอมรับ ตัวเขามีหนังสือรับรอง…

…พวกเราหลบพวกทหารอยู่ที่นี่หลายวัน หากสามารถกลับไปหมู่บ้านได้ก็อาจจะดีหน่อย เพราะพวกเราไม่ได้ร้องขออะไรจากเขา ไม่มีความสัมพันธ์กันก็ไม่เป็นไร…

…แต่หากกลับหมู่บ้านไปไม่ได้ พวกเราก็อย่าหวังว่าจะได้เข้าเมืองอื่นเลย ประตูเมืองมีทหารคอยเฝ้าอยู่ไม่ให้คนเพ่นพ่านเข้าออกได้ง่าย ทหารเฝ้าประตูเมืองจะรู้หรือว่าพวกเรามาทำอะไร? เป็นโจรกบฏรึเปล่าก็ไม่รู้…

…นี่จึงจำเป็นต้องให้ซ่งฝูเซิงช่วยการันตีให้พวกเราไง เขานำหนังสือออกมา ท่านอย่ามองแค่ว่าสถานการณ์ภายนอกวุ่นวาย คุณงามความดีของเขายังมีอยู่ ไปที่ไหนก็สามารถยกมาใช้ได้ดีกว่าพวกเราอีก”

ท่านยายหวังฟังจบก็ถึงกับนิ่งไป นางเสียใจมากที่ทะเลาะกับท่านย่าหม่า และยังทำให้ท่านย่าหม่าได้ยินนางนินทาซ่งฝูเซิง

ว่าแต่ว่า นางคงไม่ได้พูดอะไรจนเกินไปใช่ไหม?

“นี่น้องสาว น้องสาว? บ้านเจ้ากินข้าวแล้ว” ท่านยายหวังเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม นางถือชามผักดองมานั่งอยู่กับท่านย่าหม่า เริ่มพูดคุยกัน

“บ้านเจ้ามีน้ำใจ ก่อนจะลี้ภัยยังช่วยมาบอกข่าวกับทุกคน ไม่ว่าอย่างไร น้ำใจนี้ทำให้พวกผู้ชายในหลายครอบครัวไม่ต้องไปเป็นทหาร เปรียบเสมือนเป็นการช่วยชีวิต พวกเราต่างจดจำไว้ในใจ…

…ลูกสามของเจ้า สมแล้วที่เป็นคนที่มีอนาคตไกล แม้แต่หลานสาวคนเล็กก็ฉลาดกว่าเด็กคนอื่น เมื่อถึงวัยแต่งงานคงมีคนมาสู่ขอต่อแถวกันยาว เจ้าคอยดูเถอะ”

ท่านย่าหม่ารีบตัดบท “ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตยังไง เจ้าก็อย่าได้พูดไป ยังจะมีการแต่งงานสู่ขออีกหรือ? ตอนนี้เอาชีวิตให้รอดก่อนเถอะ”

ท่านยายหวังไม่พูดพร่ำแล้ว นางควักไข่ไก่ออกมาสี่ฟอง

ท่านย่าหม่ารีบพูดขึ้นมา “นี่เป็นเพราะสถานการณ์วุ่นวาย มิเช่นนั้นหลานสาวคนเล็กของข้า อีกสองปีก็สามารถหาคู่ได้แล้ว บ้านเจ้ายังไม่กินข้าวอีกหรือ ลูกเขยข้าพาลูกชายคนโตของเจ้าไปจับกระต่ายมา? เจ้าไม่ได้ส่วนแบ่ง?” สีหน้าของนางดีขึ้น

ท่านยายหวังคิดในใจ หญิงคนนี้แผนสูงนัก ถ้าไม่ให้ไข่ไก่ก็คงไม่ยิ้มแย้มแบบนี้

นางยิ้มตอบ “ก็เพราะได้บ้านเจ้าไง ทั้งลูกสามกับลูกเขยบ้านเจ้าช่างเป็นคนดีมีน้ำใจ”

……

เถียนสี่ฟากับชายหลายคน กำลังมองดูซ่งฝูเซิงทำเตาเผาถ่านใหม่

ตอนนี้มีโคลนพอกปกคลุมไม้ที่มากองสุมเป็นทรงกรวยและกำลังเริ่มจะจุดไฟแล้ว

พวกเขายืนล้อมรอบเตาเผาที่ทำจากโคลน ต่างสอบถามกันและเดินสำรวจไปมา ในใจก็ครุ่นคิด ยิ่งฟังยิ่งงง ในใจคิดว่าคงไม่สำเร็จ

ถ่านที่มีสีดำพวกนี้สามารถขายแลกเงินได้ แต่ไม่ใช่ว่าคนทั่วไปจะทำได้ง่ายๆ