ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 54

เฉียนเพ่ยอิงได้ยินเสียงซ่งฝูหลิงเรียกแต่นางก็ไม่สนใจเพราะเหนื่อยล้ามาก ตอนกลางวันทำเต็นท์ ตอนกลางคืนนอนอยู่บนรถเข็นที่เอียงลาดมาครึ่งคืน

นางไม่เคยตกอยู่ในสภาพลำบากยากแค้นอย่างนี้มาก่อน

เฉียนเพ่ยอิงพลิกตัว นางเผลอหลับไปนานแล้วและยังบ่นพึมพำในใจ นี่เด็กอะไรกัน มีเรื่องอะไรก็จะร้องหาแต่แม่ กระหายน้ำ ง่วงนอนและหิว เรียกแม่ทุกวัน แม้แต่ฝันยังจะผลักนาง ทำไมไม่ผลักพ่อของนางนะ

ม่านหน้าต่างถูกคนดึงออก

ลมพัดฝนที่ตกอยู่ด้านนอกเข้ามา

ท่านย่าหม่าตะโกนด้วยความโมโห “ข้าตะโกนเรียกจะครึ่งวันแล้ว ทำไมถึงไม่มีเสียงตอบรับสักคน!”

ตะโกนเสร็จก็หายวับไป

นางลื่นไถลตกลงไปอีกครั้ง

ท่านย่าหม่าตอนนี้อยู่ในสภาพ กระเซอะกระเซิง อายุมากขนาดนี้ แข้งขาแขนก็ไม่ค่อยดี การปีนต้นไม้ต้องใช้เรี่ยวแรงเยอะอยู่แล้ว นี่ต้องปีนต้นไม้ในวันที่ฝนตกยิ่งเป็นเรื่องยากสำหรับหญิงสูงวัย

เฉียนเพ่ยอิงหันไปมองช่องหน้าต่างที่ว่างเปล่า สายฝนสาดโดนใบหน้าของนางทำให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

แม่เจ้า มีคนมาจริงๆ บุตรสาวไม่ได้ฟังผิดไป

ซ่งฝูเซิงโดนลมเย็นพัดผ่านหลังคอก็รู้สึกเย็นวาบ เขาซุกตัวลงในผ้าห่มก่อนจะหรี่ตามอง กล่าวด้วยน้ำเสียงสะลึมสะลือ “ใครกัน ใครพูด?”

ซ่งฝูหลิงชี้ไปที่ประตู “ท่านย่าข้าโผล่มาแล้ว ครู่เดียวก็หายไป คงตกลงไปแล้ว ข้าบอกแล้วว่าได้ยินเสียงคนเรียกพวกเราให้ไปกินเนื้อ”

พูดตามตรง เมื่อสักครู่ซ่งฝูเซิงไม่เชื่อเรื่องนี้

ถ้าบุตรสาวพูดเพียงแค่ครึ่งประโยคด้านหน้า อืม มันก็ปกติดี มาแล้วก็มาสิ

แต่ครึ่งประโยคหลัง ฟังดูไม่น่าจะใช่เรื่องที่ท่านแม่ในยุคโบราณของเขาจะทำได้ นางยังเคยอยากเก็บผักดองไว้จนขึ้นรา มีหรือจะเรียกเขาไปกินเนื้อสัตว์?

เฉียนเพ่ยอิงมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็ว รีบดึงม่านให้ปิดแน่นสนิท ไม่ให้ฝนกับลมพัดเข้ามาจนทำให้สัมภาระเปียกชื้น

ท่านย่าหม่านั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ต้องใช้แรงมากกว่าจะลุกขึ้นยืนได้ นางสวมเสื้อซัวอี ยืนแหงนหน้ามอง เห็นม่านถูกปิดไปอีกรอบ “…”

“โอ้ย ตายแล้ว เพียงครู่เดียวก็หกล้มหน้าคะมำแล้วนั่น”

ซ่งฝูเซิงวิ่งมาพยุง “ข้าก็บอกท่านแล้วให้ช้าหน่อย ท่านก็ไม่ฟังข้า”

ซ่งฝูหลิงสวมหน้ากากเดินตามมาข้างหลัง ต่อให้เดินโต้ลมแบบนี้ฝนก็ไม่สาดโดนหน้า บนหัวสวมงอบและสวมใส่เสื้อซัวอี

ด้านหลังนูนใหญ่ นั่นเป็นเพราะซ่งฝูหลิงสะพายกระเป๋าเป้ไว้ใต้เสื้อซัวอี ด้านในใส่สิ่งของสำคัญจึงไม่สามารถทิ้งให้ห่างจากตัวได้ ไม่เชื่อใจใครทั้งนั้น พวกเขาสามคนผลัดกันแบกกระเป๋านี้ ไม่กล้าวางทิ้งไว้ในเต็นท์ เดินไปที่ไหนก็แบกไปที่นั่น

เฉียนเพ่ยอิง มือหนึ่งกางร่ม มือหนึ่งอุ้มเฉียนหมี่โซ่ว

เฉียนหมี่โซ่วสวมหน้ากากไว้บนศีรษะ ในอ้อมกอดยังกอดก้อนข้าวเหนียวที่ใช้ถุงพลาสติกสีดำห่ออีกชั้นหนึ่งไว้ ก้อนข้าวเหนียวนั้นคือชีวิตของเขา ไม่สามารถอยู่ห่างจากกายแม้เพียงครู่เดียว

รู้สึกว่าท่านป้าอุ้มเขาและต้องถือร่มไปด้วยช่างลำบากนัก เฉียนหมี่โซ่วจึงนำก้อนข้าวเหนียววางไว้ตรงกลางระหว่างเขากับเฉียนเพ่ยอิง ยื่นมือเล็กมาเพื่อช่วยป้ากางร่ม เพียงพริบตาเดียวมือน้อยๆ กับชายแขนเสื้อของเขาก็ถูกน้ำฝนจนเปียกชื้น

พวกเขาเดินฝ่าสายฝนกลับไปในถ้ำอย่างทุลักทุเล เพิ่งโผล่หน้าเข้ามาก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่น

Related