ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 54

เฉียนเพ่ยอิงได้ยินเสียงซ่งฝูหลิงเรียกแต่นางก็ไม่สนใจเพราะเหนื่อยล้ามาก ตอนกลางวันทำเต็นท์ ตอนกลางคืนนอนอยู่บนรถเข็นที่เอียงลาดมาครึ่งคืน

นางไม่เคยตกอยู่ในสภาพลำบากยากแค้นอย่างนี้มาก่อน

เฉียนเพ่ยอิงพลิกตัว นางเผลอหลับไปนานแล้วและยังบ่นพึมพำในใจ นี่เด็กอะไรกัน มีเรื่องอะไรก็จะร้องหาแต่แม่ กระหายน้ำ ง่วงนอนและหิว เรียกแม่ทุกวัน แม้แต่ฝันยังจะผลักนาง ทำไมไม่ผลักพ่อของนางนะ

ม่านหน้าต่างถูกคนดึงออก

ลมพัดฝนที่ตกอยู่ด้านนอกเข้ามา

ท่านย่าหม่าตะโกนด้วยความโมโห “ข้าตะโกนเรียกจะครึ่งวันแล้ว ทำไมถึงไม่มีเสียงตอบรับสักคน!”

ตะโกนเสร็จก็หายวับไป

นางลื่นไถลตกลงไปอีกครั้ง

ท่านย่าหม่าตอนนี้อยู่ในสภาพ กระเซอะกระเซิง อายุมากขนาดนี้ แข้งขาแขนก็ไม่ค่อยดี การปีนต้นไม้ต้องใช้เรี่ยวแรงเยอะอยู่แล้ว นี่ต้องปีนต้นไม้ในวันที่ฝนตกยิ่งเป็นเรื่องยากสำหรับหญิงสูงวัย

เฉียนเพ่ยอิงหันไปมองช่องหน้าต่างที่ว่างเปล่า สายฝนสาดโดนใบหน้าของนางทำให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา

แม่เจ้า มีคนมาจริงๆ บุตรสาวไม่ได้ฟังผิดไป

ซ่งฝูเซิงโดนลมเย็นพัดผ่านหลังคอก็รู้สึกเย็นวาบ เขาซุกตัวลงในผ้าห่มก่อนจะหรี่ตามอง กล่าวด้วยน้ำเสียงสะลึมสะลือ “ใครกัน ใครพูด?”

ซ่งฝูหลิงชี้ไปที่ประตู “ท่านย่าข้าโผล่มาแล้ว ครู่เดียวก็หายไป คงตกลงไปแล้ว ข้าบอกแล้วว่าได้ยินเสียงคนเรียกพวกเราให้ไปกินเนื้อ”

พูดตามตรง เมื่อสักครู่ซ่งฝูเซิงไม่เชื่อเรื่องนี้

ถ้าบุตรสาวพูดเพียงแค่ครึ่งประโยคด้านหน้า อืม มันก็ปกติดี มาแล้วก็มาสิ

แต่ครึ่งประโยคหลัง ฟังดูไม่น่าจะใช่เรื่องที่ท่านแม่ในยุคโบราณของเขาจะทำได้ นางยังเคยอยากเก็บผักดองไว้จนขึ้นรา มีหรือจะเรียกเขาไปกินเนื้อสัตว์?

เฉียนเพ่ยอิงมีปฏิกิริยาตอบสนองที่รวดเร็ว รีบดึงม่านให้ปิดแน่นสนิท ไม่ให้ฝนกับลมพัดเข้ามาจนทำให้สัมภาระเปียกชื้น

ท่านย่าหม่านั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ต้องใช้แรงมากกว่าจะลุกขึ้นยืนได้ นางสวมเสื้อซัวอี ยืนแหงนหน้ามอง เห็นม่านถูกปิดไปอีกรอบ “…”