ทะลุมิติทั้งครอบครัว นิยาย บท 57

ซ่งฝูเซิงมองท่านแม่กับพี่ชายใหญ่เดินจากไป เขาหุบร่มและสะบัดน้ำออก หลังจากนั้นจึงหันกลับมาเปิดหม้อดิน

ครั้งนี้ไม่เพียงแค่ซ่งฝูเซิงที่ตื้นตันใจ เฉียนเพ่ยอิงได้กินข้าวต้มไปหลายคำก็รู้สึกซาบซึ้งใจเช่นกัน

“เป็นข้าวต้มจริงด้วย และยังใส่ผักอีก…

…ครั้งนี้ผักในข้าวต้มไม่มีใบสีเหลือง มีแต่ใบสีเขียวทั้งหมด…

…ลูกสาวรีบมากินสิ หมี่โซ่วก็มากินด้วยกัน เป็นการยากมากเลยที่ย่าของเจ้าจะยอมใส่เกลือ นี่เป็นครั้งแรกที่นางใส่เกลือในข้าวต้ม”

เฉียนหมี่โซ่วพยักหน้าเห็นด้วย “อร่อยมาก ท่านย่าใจดีมากเลย”

คำพูดนี้กลับทำให้ซ่งฝูเซิงประหลาดใจ เป็นที่รู้กันดีว่าครั้งแรกที่เฉียนหมี่โซ่วเจอท่านย่าหม่านั้น เขารู้สึกหวาดกลัวจนอยากจะแอบหนีไปไกลๆ แต่ตอนนี้กลับให้คะแนนนางเพิ่ม

“นางดีกับเจ้าอย่างไร?”

“เสี่ยวจิ่วตีข้า ท่านย่าอาศัยจังหวะช่วงไม่มีคนสนใจหยิกเขาและยังตีเขาด้วย แถมบอกให้กลับบ้านไปฟ้องย่าของเขาเอา”

เสี่ยวจิ่วเป็นหลานชายคนเล็กของครอบครัวลุงใหญ่ จึงเป็นการยากที่ป้าใหญ่จะไม่มาหาเรื่องกับท่านย่าหม่าและด่าทอกัน

ท่านย่าหม่านี่ก็ใช่ย่อย แอบหาโอกาสท้าทายคนอื่น

นี่เป็นจิตวิทยาแบบไหนกัน หรือว่าถ้าไม่ได้ทะเลาะกับป้าใหญ่แล้วมันไม่สบายใจ? ซ่งฝูเซิงนึกคิด

……

ฝนตกหนักเป็นเวลาสามวันติดต่อกัน

ทำให้คนในครอบครัวของซ่งฝูเซิงรู้สึกราวกับว่าการใช้ชีวิตบนภูเขาเหมือนไม่มีเวลากลางวัน

ทุกวันเมื่อลืมตาขึ้นมา ภายนอกมืดครึ้มมาก ยิ่งตอนบ่ายหรือตอนค่ำ ท้องฟ้ายิ่งมืดมิด แม้ตอนกลางวัน ท้องฟ้าด้านนอกก็มืดมัว บางทีก็มีสายฟ้าแลบ

ในช่วงสามวันนี้ เพิงพักพิงที่สร้างขึ้นในยามฉุกเฉินเริ่มปรากฏรอยรั่วมากขึ้น ผ้าปูที่นอนของหลายครอบครัวเปียกชื้น ทำให้คนพักอาศัยเริ่มเกิดความวิตกกังวลอีกครั้ง

ซ่งอิ๋นเฟิ่งกับเถาฮวาก็เข้ามาอยู่ในเต็นท์บนต้นไม้ของซ่งฝูหลิง