หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 272

“นายก็เห็นแล้ว ฉันทำตามที่นายบอกแล้ว” ธนพัตจ้องบุรินทร์หน้าตาโกรธจัด “สาริศาอยู่ที่ไหน รีบปล่อยเธอเดี๋ยวนี้!”

เป็นเพราะเห็นการปล่อยข้อมูลลูกค้าของธนพัตด้วยตาตัวเอง ทำให้ตอนนี้บุรินทร์ไม่สามารถระงับความตื่นเต้นได้ แบบนี้เท่ากับยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

ด้วยวิกฤตครั้งใหญ่ต่อความน่าเชื่อถือ บรรดาคนในกีรติเมธานนท์กรุ๊ปจะไม่เข้าข้างธนพัตอีกอย่างแน่นอน และท่านประเสิร์ฐก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีก นอกจากนี้ในอานาคตธุรกิจของTNP Groupจะล้มไม่เป็นท่าอย่างแน่นอน และจะไม่เป็นภัยคุกคามต่อ กีรติเมธานนท์กรุ๊ปและตัวเขาเองอีกต่อไป

รู้สึกว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นฉลาดมาก บุรินทร์แทบอยากปรบมือให้ตัวเอง

เมื่อนึกถึงธนพัตที่ทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้เพื่อผู้หญิง เขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ “ธนพัต ทำแบบนี้เพื่อผู้หญิงมันคุ้มกันเหรอ คิดไม่ถึงจริงๆ ที่แท้ตระกูลกีรติเมธานนท์ของเรายังมีคนที่ลุ่มหลงในความรักอย่างนาย”

“เลิกพูดเรื่องไร้สาระได้แล้ว สาริศาอยู่ที่ไหน” ธนพัตในเวลานี้แค่อยากเข้าไปต่อยบุรินทร์แรงๆ สักที

“โรงพยาบาลดีเอส ห้องพักผู้ป่วย 307 ไปหาเอาเอง” บุรินทร์มองความโกรธแค้นของธนพัตออก จึงทิ้งที่อยู่โรงพยาบาลแล้วกลับออกไป เขารู้ว่าถึงตัวเองอยู่ต่อก็ต่อรองอะไรเขาไม่ได้อีกแล้ว

“ธนพัต ไม่ต้องห่วง ต่อให้ในอนาคตนายจะอยู่ตระกูลกีรติเมธานนท์อย่างคนล้มเหลวไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันฉันก็จะไม่ไล่นายหรอกนะ ก็แค่ขยะเพิ่มขึ้นมาชิ้นเดียว ฉันไม่แคร์หรอกว่ามันจะสิ้นเปลือง ฮ่าฮ่า~”

บุรินทร์ยังคงไม่เต็มใจที่จะกลับไปทั้งอย่างนี้ ก่อนกลับจึงพูดอย่างจองหองและคิดในใจว่า ‘ธนพัต ฉันยังคิดว่านายรับมือยากมาก แต่เมื่อมีสาริศาเป็นจุดอ่อนแบบนี้แล้ว ฉันจะดูซิว่านายจะสู้กับฉันได้ยังไง’

เมื่อได้ยินประโยคนี้ ธนพัตก็กำหมัดแน่น ขณะที่ชรัณทนไม่ไหวจนก้าวเข้าไปจะเตะบุรินทร์แรงๆ สักสองที

“ที่สำคัญที่สุดตอนนี้คือการไปหาสาริศา” ธนพัตดึงชรัณที่กำลังจะก้าวเข้าไป และจ้องข้างหลังบุรินทร์ที่จากไปพร้อมกับพูดอย่างเย็นชา

“ครับ คุณพัท” ชรัณก็เข้าใจถึงลำดับความสำคัญของเรื่องราว “ผมจะเตรียมรถไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้”

“ไม่ต้องหรอก ข้อมูลลูกค้ารั่วไหล อีกไม่นานบริษัทก็จะวุ่นวาย นายอยู่ที่นี่คอยช่วยเหลือดูแลเรื่องต่างๆ ในบริษัทเถอะ”

“แต่คุณพัทจะขับเองเหรอครับ” ตอนนี้ธนพัตต้องโกรธมากกว่าตัวเองแน่นอน ชรัณไม่ค่อยวางใจที่เขาจะขับรถเอง

“ไม่เป็นไร ขอกุญแจรถให้ฉัน”

“ครับ” ชรัณเองก็รู้ว่าเวลานี้ไม่มีคนอยู่บริษัทไม่ได้

เมื่อรับกุญแจรถที่ชรัณให้มาแล้ว ธนพัตจึงออกจากห้องทำงานไปอย่างเร่งรีบ

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล เนื้อหาของวิดีโอเมื่อครู่เล่นวนในสมองของธนพัตไม่หยุด สีหน้าสิ้นหวังของสาริศายังคงอยู่ เขารู้สึกว่าตรงหน้าตัวเองไม่เห็นสิ่งใด มีเพียงภาพของสาริศาที่กำลังดิ้นรนและกรีดร้อง

"ปัง" เสียงดังดึงความคิดของธนพัตกลับมา เขาสะบัดศีรษะแล้วถึงได้รู้ว่าข้างหน้าเกิดอะไรขึ้น

ที่แท้เป็นไฟแดง รถข้างหน้าหยุดแล้ว แต่ตนไม่ได้สังเกตจึงชนท้ายคันหน้า

“เฮ้ คุณขับรถยังไง ไม่มีตาเหรอ” เจ้าของรถคันข้างหน้าตะโกนใส่ธนพัตทันทีที่เขาลงจากรถ หน้าตาท่าทางไม่ยินยอม

เขาไม่ได้มีเวลามายุ่งวุ่นวายมากนัก ธนพัตจึงหยิบกระเป๋าเงินออกมาแล้วพูดว่า “เท่าไร ผมจะชดใช้ให้”