ทัณฑ์นางโลม นิยาย บท 49
เหตุการณ์เลวร้ายผ่านพ้นไปเพียงไม่กี่วัน บรรยากาศของครอบครัวสินสาโรจน์ที่เคยตึงเครียดก็เปลี่ยนไป สองอาหลานพูดคุยเข้าขากันได้ดีกว่าทุกครั้ง ธีร์ดูมีความสุขอย่างที่เขาเองก็ไม่เคยสัมผัสมาก่อนว่ามันจะรู้สึกดีขนาดนี้ ยิ่งหลานชายตัวดีไม่ต้องพูดถึงเอาขลุกตัวอยู่กับหญิงสาวคนป่วยทั้งวันทั้งคืนไม่ยอมให้ร่างบางห่างสายตาแม้แต่วินาทีเดียว จนหญิงสาวอดที่จะมั่นไส้ไม่ได้
“ว๊ายคุณธัญญ์ ไม่ต้องตามมานะคะ พิตต้าจะไปทำธุระส่วนตัว”
“ไม่ได้ครับ ผมต้องคอยดูแลคุณไม่ให้คาดสายตา”
“ขอเวลาว่างบ้างเถอะนะคะ”
“ไม่ครับ ผมไม่ยอมออกไปไหน” หญิงสาวหน้าบูดบึ้ง เธอบิดตัวไปมาอย่างทรมานชายหนุ่มไม่ยอมออกห่างแม้แต่น้อยไม่ว่าจะเป็นเวลาที่เธอต้องการจะเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว
“ไม่ไหวแล้วนะคะ”
“โธ่ พิตต้าอย่าใจร้ายกับผมได้ไหม แค่คุณไม่ยอมบอกว่าคุณกำลังท้องผมก็รู้สึกแย่แล้วนะครับ” ธัญญ์ยังคงดื้อดึง
“พิตต้าไม่ได้ใจร้ายเลยนะคะ ลูกก็ส่วนลูก แต่ตอนนี้ขอเวลาก่อนนะคะ”
“ผมให้ไม่ได้จริงๆ” ใบหน้าสวยแดงกล่ำ เม็ดเหงื่อที่ซึมมีปริมาณมากจนเกือบจะไหลเป็นสาย มือเรียวกุมที่หน้าท้องพร้อมบิดลำตัวอย่างอดทนกล้ำกลืน
“คุณธัญญ์ พิตต้าจะไม่คุยกับคุณแล้วนะคะ” ชายหนุ่มเบ้ปากอย่างถูกขัดใจ แต่ก็ไม่ยอมหลีกทางให้หญิงสาว
“ผมไม่ยอมให้คุณห่างตัวผมแน่นอน”
“อะ เอ่อ โอ๊ย ปู๊ด” เสียงที่เธอนั้นไม่ได้ต้องการจะเปิดเผยเล็ดลอดออกมา ชายหนุ่มนิ่งอึ้งมองใบหน้าซีดที่ยิ้มเก้อๆ แล้วเขาก็อดขำไม่ได้
“ก็พิตต้าบอกแล้วไงว่าไม่ไหวแล้ว”
“อะ โอเคครับ งั้นตามสบายผมรออยู่ข้างนอกก็ได้”
“หลีกทางตั้งแต่แรกก็จบแล้ว ชิส์” พิยะตาหน้าแดงกล่ำเขินอายที่ทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าชายหนุ่ม ธัญญ์ยิ้มให้กับความน่ารักของหญิงสาวก่อนจะเดินหลีกออกมาสมทบกับเจ้าของบ้าน
“มากไปหรือเปล่าเจ้าธัญญ์ ปล่อยให้หนูพิตต้าเค้าอยู่คนเดียวบ้างก็ได้”
“ไม่ครับอา ผมเสียโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดพิตต้ามานานมากแล้วครับ...อ่อเรื่องนี้ความจริงอาก็มีส่วนต้องรับผิดชอบด้วยนะครับ” ธีร์ย่นคิ้วชนกันด้วยความสงสัย
“เรื่องอะไรมาโบ้ยให้ฉัน...ถ้าแกยอมรับความรู้สึกตัวเองตั้งแต่ทีแรกมันก็จบแล้ว”
“ฮึ ใครจะกล้าไปแย่งเจ้าสาวของอาล่ะครับ”
“งั้นเหรอ...แบบนี้ฉันคงต้องเปลี่ยนใจไม่ยกพิตต้าให้แกแล้วล่ะ” ธัญญ์หันมองหน้าคนที่วางมาดเคร่งขรึม ก่อนจะเริ่มต้นโวยวายตามนิสัยของตัวเอง
“ไม่ได้นะครับ แล้วลูกของผมล่ะ”
“ฉันรับเลี้ยงเองได้ ฮึๆ จะไม่แย่งเจ้าสาวฉันงั้นเหรอ แล้วที่อยู่ในท้องพิตต้าเนี่ยไม่ใช่หลักฐานของแกเหรอ” ธัญญ์หน้าแดงกล่ำ เขาทิ้งหลักฐานชิ้นใหญ่ไว้จริงๆ
“กะ ก็ผมรักพิตต้า”
“รักไปโวยวายไป อาละวาดใส่เค้าเนี่ยนะ”
“ก็ไม่รู้จะทำยังไง คนมันหึงก็แบบนี้แหละ”
“ไปน้ำขุ่นๆ”
“อาเป็นผู้ใหญ่แล้วนะครับ...จะมากลับคำแบบนี้ได้ยังไง”
“เฮ้ยเจ้าธัญญ์ นี่ฉันเป็นอาของแกนะ”
“แล้วยังไงครับ...เรื่องนี้ผมไม่มีทางยอมยังไงผมก็จะเอาเรื่องถึงที่สุด”
“ไอ้หลานคนนี้ท่าทางจะบ้าไปแล้ว...เรื่องนี้มันอยู่ที่หนูพิตต้าไม่ใช่แกเว้ย” ชายหนุ่มที่โดนตอกกลับได้แต่ขยับปากพูดอะไรไม่ออก เพราะก็ยังไม่ได้รับรู้เลยว่าหญิงสาวจะยอมตกลงปลงใจกับเขาหรือเปล่า
“ฮึๆ เป็นยังไงล่ะถึงกลับพูดไม่ออกเลย...อย่าคิดว่าแกจะมาเอาชนะฉันได้นะไอ้หลานชาย เพราะถ้าหนูพิตต้าเค้าไม่เลือกแก ทุกอย่างมันก็จบ แกตกกระป๋อง”
“โธ่ อย่าเพิ่งดีใจไปเลยครับอา...ของแบบนี้มันต้องขึ้นอยู่ว่าใครแน่กว่ากัน” ธีร์เลิกคิ้วสูง มองคนมั่นใจอย่างขบขัน
“ได้สิ แกท้าฉันเองนะเจ้าธัญญ์”
“อะ แฮ่มคุยอะไรกันอยู่คะสองอาหลาน ท่าทางจะเครียดนะเนี่ยดูสิคิ้วชนกันเชียว” ร่างเพียวบางถามด้วยความสงสัย ใบหน้าที่เย้ยหยั่นของชายหนุ่มทั้งสองคนมีพิรุธราวกับวางแผนอะไรอยู่
“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณโด่ง ผมกับอาธีร์เราแค่หยอกล้อกันนิดหน่อย จริงไหมครับอา” ธัญญ์หันมาขอความเห็นจากคนหน้าเหลือเชื่อในความลื่นเป็นปลาไหลก็หลานชาย
“อืม อะ เอ่อ มาเยี่ยมพิตต้าเหรอครับ ไม่เห็นโทรบอกผมก่อนเลย” ธีร์ตอบสั้นๆ แล้วหันไปสนใจดนุพรแทน หล่อนลดตัวนั่งตรงข้ามกับธัญญ์รวบชายกระโปรงให้เข้าที่ก่อนจะยิ้มให้ชายหนุ่มทั้งคู่
“จะมาบ้านนี้ต้องโทรขออนุญาตด้วยเหรอคะ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แค่จะได้เตรียมตัวต้อนรับเท่นั้นเอง”
“ไม่ต้องต้อนรับหรอกค่ะ แค่ไม่ไล่ออกจากบ้านก็ดีแล้ว”
“ตกลงว่าคุณมาเยี่ยมผมหรือพิตต้” ชายหนุ่มพยายามให้หล่อนหลุดบอกเขาว่าที่มาหาถึงบ้านเพราะหล่อนคิดถึงเขาหรือเพราะว่ามาด้วยหน้าที่
“ก็มาเยี่ยมทุกคนนั้นแหละค่ะ มีผลไม้มาฝากด้วยนะคะ อ่อแล้วก็มีข่าวจะมาบอกด้วย”
“ข่าวดีหรือร้ายครับ...เอ สงสัยว่าคุณโด่งจะประกาศสละโสดเร็วๆ นี้ใช่ไหมครับ” ธีร์ตาโตตกใจในคำพูดของเจ้าหลานชายตัวดี
“ใครครับคุณโด่ง”
“อะ เอ่อ คือ”
“อ้าว สงสัยจะเป็นฝรั่งตาน้ำข้าวคนนั้นใช่ไหมครับ หน้าตาดี หล่อเท่ห์ แถมกระเป๋าหนักอีกต่างหาก โชคดีของคุณโด่งจริงๆ นะครับ” ธัญญ์พูดยั่วโมโหอาของตน
“ใครที่ไหน บอกมานะครับคุณโด่ง”
“อ้าวอาธีร์ไม่เห็นเหรอ มาเที่ยวที่บาร์เกือบทุกวันเลย” ธีร์หันมองหลานชายตัวดีสลับกับคนสวย ดวงตารอคำตอบ
“โอ๊ยพอกันทั้งอาทั้งหลานเลยนะคะ”
“ก็ผม...อยากรู้นี่ครับ” เสียงคนถูกตำหนิสลดลง สายตาคู่คมตวัดค้อนคนหนุ่มอย่างไม่พอใจ
“ไม่เปิดโอกาสให้โด่งได้อธิบายอะไรบ้างเลย...แล้วแบบนี้จะรู้ความจริงได้ยังไงคะ”
“ฮ่า” ธัญญ์ขบขันชอบใจที่ทำให้คนหน้าเครียดโดยตำหนิ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ทัณฑ์นางโลม