ทัณฑ์นางโลม นิยาย บท 48

“ฮัลโหล อาครับ พิตต้าหายตัวไปครับอา”

“อะไรนะ ฉันคิดว่าโด่งพูดเล่นเสียอีก แกแน่ใจนะเจ้าธัญญ์”

“ผมเจอโทรศัพท์ของพิตต้าตกอยู่ที่บันไดหนีไฟครับ ตอนนี้กำลังจะไปตามหา”

“เฮ้อ แล้วแกจะไปตามที่ไหน”

“ไม่รู้ครับ ผมรออยู่เฉยๆ ไม่ได้แน่นอนครับอา”

“ใจเย็นๆ ฉันรู้ว่าแกร้อนใจ แต่ฉันอยากจะให้แกกลับมาหาฉันก่อน”

“ผมไม่”

“เดี๋ยวนี้เจ้าธัญญ์” เสียงเข้มสั่งหลานชายจอมใจร้อนทันที ธีร์รู้ว่าหลานชายตัวเองใจร้อนแค่ไหน เขากลัวชายหนุ่มเลือดร้อนจะทำอะไรโดยไม่ยั้งคิด หลังจากวางโทรศัพท์ธีร์ก็เริ่มเดินวนไปวนมาใช้ความคิด เขาเองก็เป็นห่วงหญิงสาวไม่น้อยไปกว่าหลานชายเลย งานที่จัดขึ้นวันนี้ก็ยิ่งใหญ่เพื่อให้เกียรติหญิงสาว

หญิงสาวในชุดเจ้าสาวสีขาวบริสุทธิ์นอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเตียงหนานุ่มขนาดคิงส์ไซส์ที่เจ้าของห้องในคอนโดหรูจัดเตรียมเอาไว้ หมายจะได้ขึ้นสวรรค์กับเธอ เรียวปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อสวยงามชวนให้คนที่นั่งมองอยากก้มลงไปสัมผัสดูดดื่มมันซักครั้ง สายตาคู่คมโลมไล้เรือนร่างอรชรผิวขาวนวลที่เขาลูบด้วยนิ้วเบาๆ นุ่มราวกับผิวเด็กทารก แก้มใสแดงระเรือสวยงามราวกับเจ้าหญิงในเทพนิยาย คนหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“สวยเหลือเกิน เจ้าสาวของผม” วราวุฒิก้มลงสูดกลิ่นหอมจากแก้มแดง มันหอมยั่วยวนชวนให้หลงใหล

“กลิ่นก็หอมกรุ่น ผมหลงรักคุณมากรู้ไหมพิตต้า” เขาเลื่อนปากตัวเองเข้าใกล้เรียวปากสวย

“อุ๊ย” หญิงสาวรู้สึกตัว เมื่อมีลมอุ่นๆ สัมผัสที่แก้มใส เธอลืมตาอย่างยากลำบากคงเพราะฤทธิ์ยาสลบที่สูดดมเข้าไป กว่าจะรับรู้ว่าใครอยู่เบื้องหน้าเล่นเอาหญิงสาวถูกหอมไปหลายฟอด

“คุณวุฒิ หยุดนะคะ” พิยะตาตั้งสติได้ก็ยกมือขึ้นห้ามปรามชายหนุ่มทันที หญิงสาวใจสั่นหวาดกลัวกับอากัปกิริยาและเสียงลมหายใจที่ต่ำเสียจนเธออึดอัดแทน

“พิตต้า อย่าห้ามผมเลย คุณรู้ไหมว่าผมรักคุณมากขนาดไหน” ชายหนุ่มเผยความในใจระบายสิ่งที่อัดอั้นให้หญิงสาวรับรู้

“ไม่ได้ค่ะ พิตต้าต้องกลับไปเข้าพิธีแต่งงาน”

“จะไม่มีพิธีอะไรทั้งนั้น ผมไม่ยอมให้คุณตกไปเป็นของใครเด็ดขาด”

“คุณวุฒิ” หญิงสาวร้องเสียงหลงเมื่อชายหนุ่มเบียดใบหน้ากับลำคอของเธอ มือเรียวผลักดันและทุบตีปกป้องตัวเองเต็มที หญิงสาวเว้าวอนขอความเห็นจากผู้ชายที่เธอคิดว่าเป็นที่ดี แต่เขาไม่สนใจคำขอร้องนั้นเลย

“ปล่อยนะ ปล่อย”

“อย่าดิ้นสิคนดี ผมรับรองว่าคุณจะติดใจมากกว่าอยู่กับคุณธีร์เสียอีก”

“ไม่นะคะ ได้โปรดอย่าทำอะไรพิตต้าเลยค่ะ”

“อย่าอ้อนวอนเลย...เสียงหวานๆ ของคุณยิ่งทำให้ผมอยากกลืนคุณให้เร็วๆ”

“ว๊าย ไม่นะ ปล่อย ฮือ ปล่อยพิตต้านะคะ” หญิงสาวดิ้นรนหนี แต่มือแข็งแรงก็จับรั้งกระชากจนชุดสวยขาดวิ้น

“มาเป็นเจ้าสาวของผมเถอะ...ผมให้คุณได้ทุกอย่างนะ”

“ไม่ค่ะ พิตต้าไม่ได้รักคุณ ปล่อยนะ ปล่อย” เธอแผดเสียงดังเพื่อเตือนสติเขา

“ไม่รักงั้นเหรอ เดี๋ยวผมจะทำให้คุณรักเองนั่นแหละ”

“ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วยค่ะ” แขนขาออกแรงเต็มที่ แต่เพราะฤทธิ์ยาสลบยังไม่หมด หญิงสาวจึงทำได้แค่เพียงดิ้นขลุกขลัก

“จะดิ้นไปทำไมล่ะ มาเป็นของผมซะดีๆ”

“ไม่นะ คุณวุฒิคุณตั้งสติดีๆ ก่อนค่ะ นี่พิตต้านะคะ คุณเป็นเพื่อนพิตต้าไม่ใช่เหรอ” หญิงสาวพยายามทำใจดีสู้เสือ

“ฮึ ผมไม่เคยบอกเลยนะว่าจะเป็นเพื่อนกับคุณ ผมแอบชอบคุณมาตั้งนานแล้ว พยายามทำทุกอย่างเพื่อจะให้คุณหลุดออกมาจากการเป็นผู้หญิงขัดดอก แต่ไอ้ธีร์มันก็ไม่ยอม ผมจำเป็นต้องทำแบบนี้”

“ไม่นะคะ มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย ปล่อยพิตต้าเถอะค่ะ พิตต้าไม่ได้รักคุณ”

“คุณรักไอ้ธีร์นั่นงั้นเหรอ อายุห่างกันตั้งหลายปี” หญิงสาวเงียบไม่ตอบเขา เธอคิดหาคำพูดมาเกลี้ยกล่อมให้เขายอมปล่อยเธอไปจะดีกว่า “อย่ามาถ่วงเวลาเสียให้ยากเลย...ยังไงผมก็ไม่ยอมปล่อยคุณไปง่ายๆ ผมเสียเงินทองไปตั้งมากมายกว่าจะได้ตัวคุณมานะ”วราวุฒิหลุดเอ่ยความลับออกมาจนได้ เขารีบเม้มปากอย่างรู้สึกขัดใจ

“เสียเงินเรื่องอะไรคะ”

“ช่างมันเถอะ ยังไงคุณก็มาอยู่ตรงหน้าแล้วจะปล่อยไปง่ายๆ ได้ยังไง” ร่างหนาโถมทับหญิงสาวโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว เขาซุกไซร้ใบหน้ากับคอขาวที่หอมกรุ่นของเธอ ร่างบางดิ้นรนอย่างหนักหญิงสาวสะอื้นสุดกั้นด้วยความตกใจ

“คุณธัญญ์ ช่วยด้วยค่ะ” ชื่อที่เธอเอ่ยขอความช่วยเหลือทำให้วราวุฒิชักงักเล็กน้อย

“ธัญญ์งั้นเหรอ ฮึ ดีคิดอยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ ทั้งอาทั้งหลานควบสองคนเลยสินะ” ชายหนุ่มพยายามประกบปากเขากับเรียวปากแดง แต่หญิงสาวก็เบี่ยงสุดแรง

“ช่วยด้วย ฮือ กรี๊ด ช่วยด้วย ฮือๆ” มือเรียวจิกสุดแรงจนเลือดของเขาติดกรงเล็บคมของเธอ

“โอ๊ย ฮึ ไอ้ธัญญ์มันมีดีอะไรนักเหรอ จุ๊บ” ชายหนุ่มพยายามบดเบียดใบหน้าให้แนบชิดเนื้อนวลของเธอ แต่หญิงสาวก็สู้ยิบตา เธอไม่ยอมให้เขาทำอะไรแน่ๆ ชีวิตนี้เธอมีสามีได้เพียงเดียวเท่านั้น

“ฮือๆ ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อย คุณธัญญ์ช่วยพิตต้าด้วยค่ะ”

“ร้องไปสิ ไอ้ธัญญ์มันไปมุดหัวอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้” ใบหน้าสวยแดงกล่ำ หญิงสาวดิ้นรนทุกวินาที เธอแอบภาวนาในใจของให้ธัญญ์รีบมาช่วยเธอ

“คุณธัญญ์” เสียงที่แผดร้องของคนกำลังหมดแรงดังกังวานเสีย

“โครม” เสียงดังสนั่นด้านหลังจนวราวุฒิต้องหันไปดู แต่ก่อนที่เขาจะมองเห็นอะไรกำปั้นหนักก็ตรงกระทบใบหน้าเขาอย่างจัง ตามด้วยขาแข็งแรงรัวเตะร่างกำยำด้วยความโมโห

“พลั่ก ตุบๆ”

“ไอ้วุฒิ แกมันชั่ว ไอ้เลว” เสียงคุ้นหูตะโกนด่าคนชั่วร้าย เขาต้องถอยกรู่ไปตั้งหลัก เมื่อเห็นว่าคนที่ทำร้ายคือธัญญ์ ชายหนุ่มก็รีบส่งมัดที่เปื้อนเลือดใส่ลำตัวเขาทันที

“ไอ้ธัญญ์ จะมาขัดขวางทำไมวะ”

“ว๊าย คุณธัญญ์ระวังค่ะ” ธัญญ์เบี่ยงหลบจนวราวุฒิเสียหลักล้มลง แต่เขาก็ไวพอที่จะรีบดันตัวเองให้ลุกขึ้นเผชิญหน้ากับธัญญ์ มือหนาโยกปลายคางที่โดนมัดหนักๆ กระทบ

“ทำอะไรของแกรู้ตัวบ้างไหม”

“รู้สิ ฉันรักพิตต้า ฉันต้องการให้เธอไปอยู่กับฉัน”