ทั่วทั้งใต้หล้าข้ายอมสยบเพียงนาง นิยาย บท 12

บทที่ 12 การเปลี่ยนแปลง /2

ในโกดังเก็บสินค้าทางทิศตะวันตกของเมืองลวี่เฟิง

ร่างเล็กของเด็กหญิงมีสภาพสะบักสะบอม ถูกจับมัดมือมัดเท้า ปากเล็กมีผ้ายัดไว้ ข้างกายมีชายชุดดำยืนคุมเชิงอยู่สองคน เผยคังก้าวเข้ามาในโกดัง พิศมองเด็กหญิงตรงหน้าด้วยสายตายากคาดเดา

"อั่น เอ้าเอือง อ่วย อ้า อ้วย (ท่านเจ้าเมืองช่วยข้าด้วย)" เด็กหญิงส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เมื่อเห็นว่าใครก้าวเข้ามาในโกดัง ใบหน้าเล็กเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา

“เอาผ้าอุดปากนางออก” เผยคังสั่งองครักษ์ หลังนั่งลงบนเก้าอี้ที่จัดเตรียมไว้เป็นที่เรียบร้อย

ครั้นปราศจากผ้าอุดปาก เด็กหญิงก็รีบส่งเสียงขอความช่วยเหลือจากเจ้าเมืองลวี่เฟิงทันที

"ท่านเจ้าเมืองเจ้าคะ ช่วยข้าด้วย มีคนใจร้ายจับข้ามาเจ้าค่ะ"

ทว่าคนฟังกลับปรายตามองร่างเล็กอย่างเย็นชา "ข้าคงช่วยอะไรเจ้าไม่ได้หรอกนะแม่หนู เพราะข้าเองก็ได้รับคำสั่งมาอีกที"

แววตาของรวี่เยว่เข้มขึ้นเมื่อได้ยินถ้อยคำจากปากเผยคัง นอกจากชายวัยกลางคนตรงหน้ายังมีใครที่ต้องการชีวิตของนางอีกหรือ

"มีคนสั่งท่านเจ้าเมืองมาอย่างนั้นหรือเจ้าคะ! ใครหรือเจ้าคะ ไม่แน่ว่าอาจมีการเข้าใจผิดก็เป็นได้…ข้าเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆเท่านั้น" เสียงของรวี่เยว่สั่นเครือคล้ายกำลังจะร้องไห้

เผยคังส่ายหน้าจากนั้นจึงเอ่ยถามว่านางคือหวังลี่ถิงใช่หรือไม่ หากใช่ เช่นนั้นก็ไม่ผิดตัว เพราะเขาได้รับคำสั่งให้กำจัดนางด้วยมือตนเอง

รวี่เยว่ปิดตาลง ไอเย็นแผ่ออกรอบกายเชื่องช้า และเมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาดอกท้อคู่งามของนางแปรเปลี่ยนเป็นเยียบเย็น “หากข้าเดาไม่ผิด คงเป็นคนตระกูลหวังสินะ”

“เดาเก่งนี่สาวน้อย อย่าโกรธเคืองข้าเลยนะที่ต้องลงมือทำร้ายเด็กเล็กๆอย่างเจ้า”

การตายของนางถือเป็นการชำระแค้น ให้กับบุตรชายของเขาไปในตัว งานนี้เรียกว่า ยิงเกาทัณฑ์ทีเดียวได้นกสองตัว เผยคังลุกขึ้นจากเก้าอี้ดึงกระบี่ออกมาจากแหวน และในขณะที่กำลังสาวเท้าไปหาร่างเล็กอยู่นั้น

ครืนน!! แรงกดทับมหาศาลกระหน่ำใส่ร่างเจ้าเมืองลวี่เฟิงและองครักษ์จนเข่าทรุดติดพื้น

รวี่เยว่กระชากเชือกที่มัดมือมัดเท้าของนางออกอย่างง่ายดาย ก่อนก้าวไปนั่งยังเก้าอี้แทนเผยคัง

หมู่บ้านซีซาน

ก่อนฟ้าสาง บ้านหลังเล็กท้ายหมู่บ้านเกิดเพลิงผลาญจนวอดวาย หลังจากไฟดับลงพบร่างมนุษย์ผู้ใหญ่สองคนที่ระบุไม่ได้ว่าเป็นชายหรือเป็นหญิง มอดไหม้จนเป็นตอตะโกอยู่ในนั้น…

เพื่อนบ้านต่างมายืนไว้อาลัยให้แก่ผู้โชคร้าย ทว่าพากันแปลกใจว่าไยไม่พบร่างของเด็กหญิงอีกคน

บนเส้นทางมุ่งสู่ทิศเหนือของอาณาจักรอู๋ซาง รถม้าคันหนึ่งวิ่งด้วยความเร็วปกติ มือเล็กขาวผ่องของรวี่เยว่เลิกม่านหน้าต่างขึ้น ดวงตาดอกท้อสีเทาเย็นเยียบ จดจ้องแสงอาทิตย์ที่กำลังทาบทับขอบฟ้าอย่างเหม่อลอย

บนตักเล็กมีแมวส้มนอนหนุนอยู่ในท่าสบาย นกกระเต็นสีฟ้าสดใส กระโดดมาเกาะที่ขอบหน้าต่างรถม้า ส่งเสียงถามด้วยความใคร่รู้

“รวี่เยว่ พวกเรากำลังจะไปที่ไหนกันหรือ”

รวี่เยว่เอ่ยตอบสหายตัวน้อยทั้งที่ยังจดจ้องขอบฟ้า

"เมืองเฉินเปี้ยน ตำหนักเทวาอนธการ"