ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 104

บทที่ 104 พ่อแท้ๆของลูก (2)

แต่ในตอนท้าย เขาไม่ได้ดำเนินการอะไรเลย เขาอยากรู้ว่า ถ้าเกิดว่าผลการตรวจพิสูจน์ความเป็นบิดาเป็นผลลัพธ์อื่น เธอจะทำยังไง

ปัญหานี้ ก่อนหน้านี้มู่หรงดัวหยางเคยถามเธอไปแล้ว แต่ว่าตอนนั้นไม่ได้ให้คำตอบ

เวินลั่วฉิงหยุดฝีเท้าลง ดวงตาคู่นั้นกระพริบอย่างรวดเร็ว

“ถ้าเกิดว่าเป็นแบบนั้นจริง ฉันจะพาเด็กสองคนนี้หนีไปทันที” ในระหว่างที่เวินลั่วฉิงพูดประโยคนี้ ใบหน้าของเธอเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงหนักอึ้งอย่างเห็นได้ชัด

ก่อนกลับบ้านของตระกูลเย่ เธออาจจะยังมีโชคเล็กน้อย แต่เมื่อวานที่กลับบ้านของตระกูลเย่ เธอรู้ดีว่าคนในตระกูลเย่เป็นคนยังไง

เย่ซือเฉินถูกพากลับไปที่ตระกูลเย่ทันทีที่เขาเกิด แต่ว่าแม่ของเย่ซือเฉินจนป่านนี้แล้วยังไม่ได้เดินก้าวเข้าไปในบ้านของตระกูลเย่เลยสักก้าว

แม่ของเย่ซือเฉินไม่เพียงแต่ไม่ได้เข้าไปในตระกูลเย่แล้ว อีกทั้งยังไม่สามารถที่จะเจอหน้าเย่ซือเฉินด้วย ตั้งแต่ที่เย่ซือเฉินเกิดมา พวกเขาสองแม่ลูกก็ถูกแยกออกจากกันทันที

นี่แหละคือความโหดร้ายของตระกูลเย่!!

เด็กสองคนนี้เป็นชีวิตของเธอ เธอจะไม่มีทางให้ใครมาแย้งเด็กสองคนนี้ไปจากข้างกายเธอเด็ดขาด ดังนั้น ถ้าเกิดว่าผลการตรวจของวันนี้ เย่ซือเฉินเป็นพ่อแท้ ๆของเด็กสองคนนี้จริง เธอก็จะพาเด็กสองคนนี้หนีไป

มู่หรงดัวหยางสะดุ้งเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ค่อย ๆ ถอนหายใจออกมาอย่างเบา ๆ แต่เดิมเขาคิดว่า ตั้งแต่ที่ฉิงฉิงแต่งงานกับเย่ซือเฉิน หากพวกเขาสามารถอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตก็คงจะดี

ดังนั้น ในเวลานั้น เขาคิดอยากจะเปลี่ยนผลลัพธ์ของการตรวจพิสูทธ์

ยังดี ยังดีที่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น

ไม่ว่าเย่ซือเฉินแต่งงานกับเธอเพื่ออะไร ถ้าเกิดว่าเธอหนีไปตอนนี้ สไตล์อย่างเย่ซือเฉินคาดว่าจะสามารถพลิกฟ้าเพื่อตามหาเธอ

ด้วยความสามารถของเย่ซือเฉิน ถ้าแม้ว่าฉิงฉิงของพวกเขาจะเก่งเพียงใด ก็คงหนีไม่พ้น แล้วถ้าเกิดว่าถึงเวลานั้นฉิงฉิงของพวกเขาถูกเย่ซือเฉินจับได้ขึ้นมา เขาคงไม่กล้านึกถึงผลที่จะตามมา

“คุณป็นไรไป? ทำไมถึงมีเหงื่อออกที่หน้าผาก?” เวินลั่วฉิงมองไปที่เขา ขมวดคิ้วเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ ทำไมถึงทำท่าทางกลัว ๆ อย่างกับกำลังเห็นผีอยู่อย่างนั้น?

“เปล่า ๆ ไม่มีอะไร” มู่หรงดัวหยางส่ายหน้า เขาไม่สามารถบอกเธอว่าภายในใจของเขากำลังคิดอะไรอยู่

เวินลั่วฉิงก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย การทดสอบความเป็นบิดายืนยันว่าเย่ซือเฉินไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเด็กทั้งสอง งั้นก็แปลว่าเย่ซือเฉินไม่ใช่ผู้ชายเมื่อห้าปีก่อนคนนั้น ความสงสัยของเธอก่อนหน้านี้ถูกปัดทิ้งไป

ความกังวลของเธอก่อนหน้านี้หายไปแล้ว

ตอนนี้ อารมณ์ของเวินลั่วฉิงรู้สึกผ่อนคลายลงอย่างสมบูรณ์

ขอเพียงแค่เย่ซือเฉินไม่ใช่ผู้ชายเมื่อห้าปีก่อนคนนั้น ที่ผ่านมาก็คงไม่มีปัญหาอะไรแล้ว

ระหว่างทางกลับ เวินลั่วฉิงได้รับโทรศัพท์จากเย่ซือเฉิน เมื่อได้ยินว่าเย่ซือเฉินออกเดินทางเพื่อไปทำธุระ อารมณ์ของเวินลั่วฉิงก็ดียิ่งขึ้น

แต่ว่า เย่ซือเฉินที่อยู่อีกฟากหนึ่งของโทรศัพท์ สีหน้าของเขาหนักอึ้งเล็กน้อย เธอแค่ได้ยินว่าเขาออกเดินทาง ทำไมถึงได้ดีใจขนาดนั้นล่ะ?

เมื่อรู้ว่าเย่ซือเฉินออกเดินทางเพื่อนไปทำธุระ เวินลั่วฉิงไม่เคยกลับไปที่คฤหาสน์อีกเลย แต่ไปบ้านของเห่อถงถงแทน

“โอ๊ย ในที่สุดผู้ชายของแกก็ปล่อยแกออกมาสักที ฉันคิดว่าแกจะไม่ได้ลุกออกจากเตียงทั้งวันทั้งคืนแล้วเนี่ย” เห่อถงถงเลิกคิ้วใส่เธอ อดไม่ได้ที่จะแซวเธอ

เวินลั่วฉิงมองเธอครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้สนใจเธอ

“เอ๋ วันนี้แกดูแตกต่างไปจากปกตินิดหน่อยนะ กิริยาท่าทางดูดีจริง ๆ อารมณ์ก็ดูไม่เลว อย่าบอกนะว่าคุณชายสามเย่เป็นผลลัพธ์ของความผาสุกนี้?” เห่อถงถงมองมาที่เธอ จู่ ๆ ตาก็เป็นประกาย เวินลั่วฉิงไม่เคยปิดบังเธอมาก่อน และพวกเธอเป็นเพื่อนสาวที่สนิทที่สุด ดังนั้น เพียงเห่อถงถงมองแค่แวบเดียวก็ดูรู้เลยว่าอารมณ์ของเวินลั่วฉิงไม่แย่