ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1097

เขาเป็นคนร่างสัญญาให้เธอเอง ตอนแรกที่เขาควักเงินออกมาช่วยแก้ไขปัญหาในบ้านของเธอ ทั้งหมดก็เพื่อเป็นเงื่อนไขในการแลกเปลี่ยน ดังนั้นเธอจึงต้องทำตามสัญญาที่เขาร่างไว้

พอได้ยินคำตอบที่พูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ ซือถูมู่หรงก็รู้สึกทุกข์ใจจนแทบจะกระอักเลือดออกมา ตอนแรกเขาคงบ้าไปแล้วแน่ๆถึงได้สร้างข้อตกลงโง่ๆแบบนี้ขึ้นมา

เธอบอกว่าทุกอย่างที่ทำไปล้วนเป็นไปตามข้อตกลง  แล้วเขาก็เป็นคนร่างสัญญาเองด้วย เพราะฉะนั้นความผิดจึงตกไปอยู่ที่เขาทั้งหมด เขาทำเองก็ต้องรับผิดชอบเอง

“นี่คุณไม่เคยคิดบ้างเลยหรอว่าถ้าถึงเวลาที่ต้องจากกันจะคิดถึงหรือจะไม่อยากจากกันไปบ้าง？”ซือถูมู่หรงสูดหายใจเข้าลึก เขายังคงถามออกไปอีกครั้งอย่างไม่ยอมแพ้ ถึงแม้ว่าในตอนแรกเขาจะเป็นคนร่างสัญญาพวกนั้นก็ตาม เขายอมรับว่าตอนแรกเขาตั้งใจจะทรมานเธอจริงๆ

แต่ต่อมาเขาก็ไม่รู้ว่ามันเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด เขาไม่อยากทรมานเธอเหมือนในตอนแรกอีก แถมยังทำดีกับเธอมากขึ้นเรื่อยๆด้วย

หรือว่าเธอไร้ความรู้สึกไปแล้ว？！

ในระยะเวลาห้าปีมานี้ เธอไม่มีความรู้สึกใดๆกับเขาเลยงั้นหรอ？ไม่มีลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว？

หลิวหยิงมองเขาพลางขมวดคิ้วขึ้นเบาๆ วันนี้เขาดูแปลกมากจริงๆ จู่ๆทำไมถึงถามคำถามแปลกๆมากมายออกมาขนาดนี้？

หลิวหยิงนึกถึงเรื่องที่เขาจะแต่งงานกับคุณมู่ในอินเทอร์เน็ต

เขากังวลว่าที่เขาจะแต่งงาน แล้วเธอจะไม่ยอมจากไปงั้นหรอ？

หรือว่าเขากังวลว่าเธอจะยื้อเขาไว้？

นี่เป็นเพียงความเป็นไปได้ที่หลิวหยิงคิดออกตอนนี้

“วางใจเถอะ ไม่หรอก”หลิวหยิงรู้สึกว่าจำเป็นต้องแสดงความคิดของตัวเองออกมาอย่างชัดเจน ไม่ควรทำให้เขาเข้าใจผิด และต้องทำให้เขาวางใจให้ได้

“วันพรุ่งนี้ สัญญาห้าปีของเราก็จะครบกำหนดแล้ว ฉันจะไปเอง”เพื่อแสดงจุดยืนของตัวเองหลิวหยิงจึงพูดย้ำออกไปอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้พูดว่าจะไปตอนนี้

เพราะยังไงสัญญาก็ยังเหลืออีกหนึ่งวัน ผ่านมาได้ตั้งห้าปี ตอนนี้เหลืออีกแค่หนึ่งวันแล้ว

“พอถึงเวลาพวกเราทั้งสองก็จะเป็นอิสระ จากนี้ไปพวกเราก็จะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันทั้งสิ้น ถึงจะเจอกันอีกก็ให้ทำเป็นเหมือนไม่รู้จักกัน แต่แน่นอนว่าดูจากฐานะของคุณ พวกเราคงจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก”หลิวหยิงวางแผนเรื่องในอนาคตไว้หมดแล้ว เพื่อแสดงออกว่าเธอจะไม่ยื้อเขาไว้แม้แต่นิดเดียว

ซือถูมู่หรงจ้องเธอเขม็ง ชั่วขณะหนึ่งเขาอยากจะกัดเธอจนตายให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย ทำไม่ผู้หญิงคนนี้ถึงได้?

ถึงได้ใจร้ายขนาดนี้？！

ตลอดห้าปีที่ผ่านมา เธอไม่มีความรู้สึกอะไรแม้แต่นิดเดียวเลยหรอ?

ซือถูมู่หรงแอบกัดฟันกรอด สุดท้ายเขาก็ห้ามตัวเองไว้ไม่ให้พุ่งไปกัดเธอ

ซือถูมู่หรงสูดหายใจเข้าลึกอยู่สองสามทีเพื่อข่มอารณ์ไว้ให้ตัวเองนิ่ง เพราะเขากลัวว่าตัวเองจะพุ่งเข้าไปกัดเธอจนตายจริงๆ

“หลิวหยิง……”ซือถูมู่หรงเข้าไปคร่อมเธอไว้อีกครั้ง ครั้งนี้อยู่ห่างจากเธอเพียงเล็กน้อย จู่ๆเขาก็ตะโกนเรียกชื่อเธอออกมา

“หืม？”หลิวหยิงอึ้งไปชั่วขณะ นัยน์ตาเป็นประกาย เธออยู่ข้างกายเขามาตั้งห้าปี ที่จริงน้อยมากที่เขาจะตะโกนเรียกชื่อเธอออกมาด้วยน้ำเสียงแบบนี้ ซึ่งนี่ก็เป็นครั้งแรก

วันนี้เขาแปลกมากจริงๆ！！

แถมวันนี้เขายังถามคำถามมากมาย เธออยู่กับเขามาตั้งห้าปี พอเอาคำถามที่เขาเคยถามเธอมาเป็นเวลาห้าปีบวกกันดูยังไม่เยอะเท่าวันนี้เลย

และไม่รู้ด้วยว่าเขาจะถามอะไรเพิ่มอีก？

“ผมจำได้ว่าห้าปีก่อน คุณเหมือนจะมีคนที่ชอบอยู่หนึ่งคน……”ตอนนี้ฝ่ามือของซือถูมู่หรงวางอยู่ที่พนักโซฟาด้านหลัง เขายันตัวเองไว้ ตอนนี้เขาพูดเสียงเบาลง มันดูสุขุมเล็กน้อย ราวกับว่ามีอารณ์ผิดปกติไป

ซือถูมู่หรงก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงถามคำถามแบบนี้ออกไป บางทีอาจเป็นเพราะไม่อยากยอมแพ้หรือบางทีอาจเป็นเพราะอยากรู้ว่าสุดท้ายแล้วเธอ……

หลิวหยิงแข็งทื่อไปทั้งตัว สายตาที่ดูไม่แยแสเปลี่ยนไป เธอมองไปที่เขาแล้วเม้มปากลง ไม่เอ่ยตอบ

ทำไมเธอไม่คิดเลยว่าเขาจะถามคำถามแบบนี้ออกมา เนื่องจากเรื่องนั้นเธอไม่เคยบอกใครมาก่อนเลย แม้แต่ฉิงฉิงก็ไม่รู้ มันถูกเก็บเป็นความลับมาตลอด เป็นความลับที่มีแต่เธอเพียงคนเดียวที่รู้

ถึงเธอจะขายตัวเองให้เขา แต่หัวใจมันก็ยังเป็นของเธอ ดังนั้นเธอจึงเก็บความลับนี้ไว้ในส่วนลึกที่สุดในใจอยู่เสมอ

แล้วเขา？เขารู้ได้ยังไง？！

ทำไมถึงบอกว่าเขาจำได้กัน？