ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1188

แต่ตอนนี้ผู้ดูแลกลับรู้สึกว่าเหตุผลนี้ดีมาก ยิ่งใหญ่มาก มากพอที่จะทำให้คนไม่สามารถโต้แย้งได้

ซ่างกวนหงเองก็มองไปยังรูปภาพที่ตัวเองวาด ช่วงเวลานี้ที่จู่ๆในหัวของเขาก็มีลักษณะท่าทางของเธอขึ้นมา ท่าทางของเธอจากที่เลือนรางเข้ามาสู่ในหัวของเขาค่อยๆกลายเป็นชัดเจนขึ้น และเขาก็ยังแน่ใจว่าเป็นเธออีกด้วย

ตอนนั้นถึงแม้ว่าเขาจะถูกวางยา ความรู้สึกเลือนราง แต่ถึงอย่างไรเขากับเธอก็อยู่ด้วยกันมาเป็นเวลานานขนาดนั้น อีกทั้งยังทำเรื่องที่สนิทสนมกันขนาดนั้น เขาคิดว่าเขาจะต้องเห็นลักษณะท่าทางของเธออย่างชัดเจนในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งอย่างแน่นอน เพียงแต่เป็นเพราะยาจึงทำให้หลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมาแล้วนั้นจำอะไรไม่ได้เลย

หลังจากที่ได้เห็นรูปของคุณหนูใหญ่ตระกูลถังในครั้งนั้น ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าจะดูพิเศษอยู่บ้าง ถึงแม้จะชอบคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง แต่ตอนนั้นเขาไม่ได้เอาคุณหนูใหญ่ตระกูลถังกับคนๆนั้นในความทรงจำมาเชื่อมเข้าด้วยกัน

เพียงแต่ต่อมานั้น ในหัวของเขาก็ค่อยๆมีรูปร่างหน้าตาของเธอปรากฏขึ้น

ลักษณะท่าทางของเธอเหมือนกับขุดขึ้นมาจากจุดที่อยู่ลึกที่สุดในความทรงจำของเขา หรือบางทีคงจะพูดได้ว่าถูกส่งออกมาจากจิตใต้สำนึกลึกๆก็ได้เช่นกัน เห็นรูปถ่ายของคุณหนูใหญ่ตระกูลถังอาจจะเป็นหนึ่งดัชนี แต่เขาจะไม่เอาทั้งสองคนมาพูดปะปนกันอย่างเด็ดขาด

เขารู้อย่างชัดเจนดีว่าที่เขาวาดนั้นคือคนนั้นในความทรงจำของเขา

ดังนั้นวันนี้ที่เขาพยายามวาดรูปเธออย่างสุดชีวิต ก็ต้องการที่จะวาดลักษณะท่าทางของเธอออกมา แล้วเก็บเอาไว้จะไม่ได้ไม่ต้องลืมอีก

หลังจากที่วาดเสร็จแล้วนั้น เขาถึงได้พบว่าคนในรูปวาดนั้นเหมือนกับคุณหนูใหญ่ตระกูลถังเป็นอย่างมาก แต่เป็นเช่นนี้ เขาก็ไม่ได้รู้สึกสงสัยอะไรมาก่อนเลยเช่นกัน เขารู้ว่าที่เขาวาดนั้นไม่ใช่คุณหนูใหญ่ตระกูลถัง

แล้วก็ไม่ใช่เป็นเพราะว่าเขาเห็นรูปถ่ายของคุณหนูใหญ่ตระกูลถังแล้วถึงได้วาดรูปบุคคลที่อยู่ในความทรงจำคนนั้นออกมามีลักษณะท่าทางเหมือนคุณหนูใหญ่ตระกูลถังด้วยเช่นกัน

นั่นเป็นไปไม่ได้เป็นอันขาด คนนั้นคือผู้หญิงที่เขารักมาก ทุกๆส่วนรูปลักษณะเขาใช้ใจในการวาดออกมา ไม่ผิดอย่างแน่นอน

ดังนั้น สำหรับประโยคนี้ของผู้ดูแลจ้ง เขาจึงเห็นด้วยเป็นอย่างมาก

คุณหนูใหญ่ตระกูลถังกับเธอในความทรงจำนั้นเหมือนกันมากขนาดนั้น เพราะฉะนั้นคุณหนูใหญ่ตระกูลถังอาจจะเป็นลูกสาวของเธอจริงๆ

ผู้ดูแลจ้งได้ยินคำพูดของหัวหน้าตัวเองแล้วกลับดูตกตะลึงไปอย่างเห็นได้ชัด ผู้ดูแลจ้งปักใจเชื่อมาตลอดว่าหัวหน้าของตัวเองวาดคุณนายตามลักษณะท่าทางของคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง

ผู้ดูแลจ้งแอบถอนหายใจออกมา เมื่อครู่นี้เขาเพิ่งจะรีบร้อนหาเหตุผล คิดไม่ถึงว่าหัวหน้าจะจริงจังขนาดนี้ จนทำให้ผู้ดูแลจ้งไม่รู้จะพูดอะไรออกมาเลย

ตอนนี้ผู้ดูแลจ้งเพียงแค่หวังว่าคุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะเป็นลูกสาวของหัวหน้าจริงๆ

เย่ซือเฉินอยู่ด้วยกับกับเด็กๆทั้งสองคนที่ตระกูลถังอยู่พักหนึ่ง เนื่องจากเรื่องการแก้ไขปัญหาเรื่องการแต่งงานนั้นเย่ซือเฉินหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงมาตลอด แล้วก็ไม่ยอมปรึกษากับทุกคนด้วยเช่นกัน คนอื่นๆเองก็ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรกันอีก

หลังจากที่เย่ซือเฉินออกมาจากตระกูลถังแล้ว ก็ต่อสายหาเลขาหลิวขึ้น : “เรื่องที่ฉันให้นายไปทำเรียบร้อยแล้วหรือยัง?”

เดิมทีเย่ซือเฉินไม่อยากจะทำเรื่องนี้อย่างรีบร้อนมากนัก แต่คุณปู่เย่กับคุณย่าเย่กลับบีบบังคับเขาครั้งแล้วครั้งเล่า

“ได้ประมาณนึงแล้วครับ ยังเหลือขั้นตอนสุดท้ายอยู่นิดหน่อยครับ ถ้าหากท่านประธานรีบล่ะก็ ผมจะไปเร่งให้อีกนะครับ วันนี้คงจะไม่มีปัญหา” เลขาหลิวที่อยู่ทางปลายสายรู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง แต่กลับตอบกลับท่านประธานของตัวเองอย่างรวดเร็ว

“อืม ดีมาก!” เย่ซือเฉินตอบรับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เดิมทีเขาคิดว่าคงไม่เร็วขนาดนั้น ประสิทธิภาพในการจัดการงานของเลขาหลิวนั้นยังคงสูงมากอยู่เหมือนเดิม

“ท่านประธาน จะต้องทำแบบนี้ใช่ไหมครับ” เลขาหลิวลังเล ยังลองหยั่งเชิงเอ่ยถามอย่างระมัดระวัง

เลขาหลิวเองก็รู้ว่าหลายปีมานี้ท่านประธานไม่ได้ผ่านมาง่ายๆเลย แต่เมื่อก้าวนี้ได้ก้าวออกไปแล้ว ท่านประธานจะไม่สามารถย้อนกลับมาได้อีก ถึงตอนนั้นจะต้องเป็นที่ดึงดูดกันอย่างฮือฮาแน่นอน ทุกคนยังไม่รู้เลยเสียด้วยซ้ำว่าจะพูดถึงท่านประธานกันอย่างไร

“นายจัดการให้เรียบร้อยก่อนแล้วกัน” เย่ซือเฉินไม่ได้ตอบกลับไปตรงๆ เขาตัดสินใจแล้ว แต่บางคำพูดเขาก็ไม่อยากจะพูดออกมา ถึงแม้ว่าเรื่องเหล่านั้นที่คุณปู่เย่กับคุณย่าเย่ทำนั้นจะเกินไป แต่เขานึกถึงสิ่งที่ตัวเองจะต่อทำต่อไปนั้น ในใจก็รู้สึกจริงจังและหนักแน่นขึ้นมา

“ครับ ผมทราบแล้วครับ” เลขาหลิวได้ยินน้ำเสียงที่จริงจังและหนักแน่นของท่านประธานแล้วจึงไม่ได้เอ่ยถามต่อ

หลังจากที่เย่ซือเฉินวางสายไปแล้ว ก็นั่งอยู่ในรถคนเดียว ไม่ได้รีบขับรถออกไป แต่กลับนั่งเอนพิงเบาะทางด้านหลัง แล้วค่อยๆหลับตาลง ดวงตาทั้งสองข้างปิดลงแล้วก็สามารถปกปิดทุกๆอารมณ์ของเขาได้ ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่