ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1225

"ใครเป็นคนสั่งให้หนูมา? หนูเป็นคุณชายน้อยขององค์กรยมบาล มีคนจ้างให้พวกนายมาก่อความวุ่นวายใช่ไหม พวกนายบอกฉันว่าใครเป็นคนจ้าง?" คุณย่าเย่คิดขึ้นได้ว่าตระกูลเย่ของพวกเขาไม่เคยข้องเกี่ยวกับองค์กรยมบาล องค์กรยมบาลไม่มีทางมาหาถึงที่แบบนี้แน่นอน

ดังนั้นคุณย่าเย่จึงเดาว่าอาจจะมีจ้างคนขององค์กรยมบาลก็ได้

"ลองเดาดูสิครับ......" ถังจื่อโม่หันไปมองคุณย่าเย่ พร้อมกับยิ้มอย่างสดใส

กู้หวูเกือบหลุดหัวเราะออกมา คุณชายน้อย เรามาทำเรื่องจริงจัง มาทำเรื่องใหญ่ เราอย่าดื้อแบบนี้ได้ไหมครับ?

"เวินลั่วฉิงเป็นคนจ้างพวกนายมาใช่ไหม?" ยิ่งคุณย่าเย่ได้ฟังคำตอบของถังจื่อโม่ก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเดาถูก คนแรกที่เธอคิดถึงก็คือเวินลั่วฉิง เวินลั่วฉิงเป็นคนจ้างคนขององค์กรยมบาลมาก่อความวุ่นวายรึเปล่า?

เพราะถึงอย่างไรก่อนหน้านี้พวกเขารับปากที่จะแต่งงานกับองค์กรโกสต์ซิตี้ เวินลั่วฉิงเอาแต่ยุ่งกับเย่ซือเฉินไม่หยุด ต้องเกลียดพวกเขาแน่นอน คนขององค์กรยมบาลมาหาเรื่องพวกเขา ก็มีความเป็นไปได้

นัยน์ตาของถังจื่อโม่หม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด หัวเราะเยือกเย็น คุณปู่เย่กับคุณย่าเย่ทำเรื่องแย่ๆกันเอง แล้วยังคงว่าทุกคนจะเป็นเหมือนพวกเขาอย่างนั้นเหรอ?

คุณแม่ไม่มีวันทำเรื่องแบบนั้น

ก่อนหน้านี้คุณปู่เย่กับคุณย่าเย่ดูถูกคุณแม่ ทำร้ายคุณแม่ไม่น้อยกว่าหนึ่งครั้ง คุณแม่ทำเพื่อคุณพ่อ จึงไม่ได้ถือสาพวกเขา ถ้าคุณแม่คิดจะจัดการพวกเขาจริงๆ คุณแม่ต้องจัดการด้วยตนเอง ด้วยความสามารถของคุณแม่ลำพังแค่คุณแม่คนเดียวก็พอแล้ว ไม่จำเป็นต้องจ้างใคร

คุณปู่เย่กับคุณย่าเย่ดูถูกคุณแม่ของเขาเกินไปแล้ว

"คุณย่าพูดผิดแล้วครับ? ไม่มีใครจ้างผม คุณย่าคิดว่าใครจะสามารถจ้างผมให้ทำด้วยตนเองได้? ผมอยากจะทำแบบนี้ด้วยตนเอง" เพื่อไม่เปิดเผยตัวตนก่อนที่จะมาถังจื่อโม่ได้ปลอมตัว แน่นอนว่าไม่มีทางพูดสิ่งที่ไม่ถูกต้อง อีกทั้งสิ่งที่เขาพูดก็เป็นความจริง ไม่มีใครจ้างเขา เขามาด้วยตนเอง

คุณย่าเย่ได้ฟังคำพูดของถังจื่อโม่ ภายในใจก็ยิ่งโมโห ตอนที่เธอมองไปทางถังจื่อโม่แววตาคู่นั้นเคล้าไปด้วยความโมโหอย่างชัดเจน：“พอได้แล้ว หนูอยากก่อความวุ่นวายก็ไปก่อความวุ่นวายด้านนอก ที่นี่คือโรงพยาบาล ที่นี่คือห้องพักผู้ป่วย อย่ารบกวนเวลาพักผ่อนของผู้ป่วย"

คุณย่าเย่ข่มความโกรธเอาไว้ สุดท้ายก็เริ่มไล่พวกถังจื่อโม่ออกไปแล้ว เด็กคนนี้ดื้อดึงไม่ฟังเหตุผล เด็กแบบนี้ทำให้คนปวดหัวที่สุด เธอไม่ชอบจากใจจริง ถึงขั้นเกลียดเด็กแบบนี้

ว่ากันว่าสายเลือดเป็นเรื่องที่มหัศจรรย์อย่างมาก คนที่มีความเกี่ยวพันทางสายเลือด ถึงแม้จะไม่ได้รู้จักกัน ก็จะรู้สึกสนิทสนมกันอย่างเป็นธรรมชาติ แต่เรื่องนี้กลับไม่มีผลใดๆกับคุณย่าเย่แม้แต่น้อย

คุณย่าเย่เห็นถังจื่อโม่ ไม่ได้รู้สึกสนิทสนมแม้แต่น้อย ในทางกลับกันคุณย่าเย่รู้สึกเกลียดถังจื่อโม่อย่างมาก

เวลานี้คุณปู่เย่นอนบนเตียง หลับตา มองไม่เห็นถังจื่อโม่ แต่ฟังจากสิ่งที่ถังจื่อโม่พูด คุณปู่เย่เองก็ไม่ชอบ และรู้สึกรังเกียจ อยากจะไล่ถังจื่อโม่ออกไป

เขาแกล้งหมดสติมานานขนาดนี้แล้ว ความเป็นจริงก็เหนื่อยมากแล้ว เด็กคนนี้มาก่อความวุ่นวายที่นี่ทำให้เขาหงุดหงิดอย่างมาก

"ผมมาดูว่าคุณปู่เย่เป็นยังไงกันแน่? ผมเยี่ยมเสร็จก็จะกลับไปทันที คุณย่าไม่ต้องไล่หรอกครับ" แน่นอนว่าถังจื่อโม่ไม่มีทางออกไปแบบนี้ สำหรับสิ่งที่คุณย่าเย่ปฏิบัติต่อเขาถังจื่อโม่เองก็ไม่ได้รังเกียจมากเท่าไหร่ เพราะเขาไม่ได้คาดหวังอะไรกับคุณย่าเย่อยู่แล้ว

"เจ้าเด็กคนนี้ คนป่วยมีอะไรให้ดู อีกอย่างตระกูลเย่ของเราเกี่ยวข้องอะไรกับองค์กรยมบาลของพวกนาย หนูอย่าสร้างความวุ่นวายที่นี่เลย" คุณย่าเย่รู้สึกว่าเพลิงไฟแห่งความโมโหปะทุอยู่เต็มหน้าอกของตน เริ่มปวดหัวขึ้นมาแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะถังจื่อโม่เป็นเด็ก เธออยากจะให้บอดี้การ์ดไล่ออกไปจริงๆ

"คุณย่าอย่าดุขนาดนี้ได้ไหมครับ? ผมไม่ได้ทำอะไรเลย คุณย่าจะดุขนาดนี้ทำไม?" ถังจื่อโม่มองไปทางคุณย่าเย่อีกครั้ง น้ำเสียงเคล้าไปด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

เพราะถึงอย่างไรเขาก็เป็นค่เด็กคนนี้ สีหน้าของเขาในตอนนี้ ทุกคนเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ อีกทั้งทั้งแม้เมื่อกี้คุณย่าเย่จะควบคุมอารมณ์เอาไว้ แต่น้ำเสียงนั้นฟังออกว่าดุจริงๆ

"คุณย่าเย่ คุณชายน้อยขององค์กรยมบาลไม่ใช่คนที่ใครอยากจะดุก็ดุได้นะครับ" กู้หวูเข้าข้างเจ้านายของตนมาก แค่เห็นคุณชายน้อยของตนมีสีหน้าน้อยเนื้อต่ำใจ ก็โมโหขึ้นมาทันที เขาไม่สนใจว่าคุณชายน้อยน้อยใจจริงๆ หรือว่าแกล้งน้อยใจหรอกนะ

"ถ้าอย่างนั้นนายก็พอคุณชายน้อยขององค์กรยมบาลของพวกนายออกไป พวกนายอยู่ที่นี่จะรบกวนการพักผ่อนของคนป่วย" คุณย่าเย่โมโหเพราะถังจื่อโม่ไม่น้อย เวลานี้ได้ยินคำพูดของกู้หวู เห็นได้ชัดว่าไม่สามารถควบคุมอารมณ์ที่เดือดพล่านได้