ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 125

ตอนที่ 125 แผนการของเธอ (1)

หรือเขาควรจะไปสืบเรื่องตอนอยู่ที่เมือง A เพื่อจะมีเบาะแสอะไรบ้าง

คุณชายสามเย่ไปตามตำแหน่งที่คุณชายถังส่งมาจึงถึงบ้านไร่แห่งหนึ่ง เป็นบ้านหลังเล็กๆที่เงียบสงบร่มรื่น

ด้านนอกบ้านไม่มีคน สงบมาก เย่ซือเฉินเดินเข้าไปภายในบ้านเห็นมีคนงานดูแลมาเชิญเขาเข้าห้องนอน

ในห้องนอน ถังหลินยืนอยู่ด้านหน้าของเตียงและบนเตียงมีคนชราคนหนึ่งนอนอยู่

“มาสิ มาดูคุณปู่ผิงตอนเด็กน้องยังชอบไปเล่นที่บ้านของคุณปู่ผิง”ถังหลินเงยหน้าขึ้นมองเขาแวบหนึ่งด้วยน้ำเสียงที่ต่ำระคนความเศร้าหมอง

เย่ซือเฉินเห็นชัดว่าคนชราในเตียงนั้นมีผมหงอกขาว ซูบผอมจนหนังหุ้มกระดูก แต่สีหน้ายังคงเงียบสงบ

“คุณปู่ผิง，เสี่ยวเฉินจื่อมาเยี่ยมท่านครับ”ถังหลินเข้าใกล้คนชราเล็กน้อยพูดด้วยเสียงสูงหนี่งคำ

“คุณปู่ผิง。”เย่ซือเฉินพูดเสียงเบาๆ เขาจำคุณปู่ผิง ตอนยังวัยเยาว์พวกเขาเป็นเพื่อนบ้านกัน เขาจะไปเที่ยวเล่นที่บ้านของคุณปู่ผิงเสมอ

คนแก่ท่านนี้ไม่มีลูกหลาน โดดเดี่ยวเดียวดายอยู่คนเดียว แต่ตอนนั้นเป็นคนที่ศักดิ์ศรีที่สูงส่ง

เย่ซือเฉินยังจำได้ว่าตอนนั้นแม่เกิดเรื่องขึ้นคุณปู่ผิงก็เคยมาช่วยออกหน้าแทนด้วย

ตอนนั้นเขามีอายุเพียงแค่ 7 ขวบ เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น จำได้ว่าตอนนั้นคุณปู่เย่คิดจะบีบคั้นขับไล่แม่ จากนั้นเฉียวหยูหนานก็ไปพาคุณปู่ผิงมา แล้วคุณปู่ผิงกับคุณปู่เย่ก็คุยกันที่ห้องหนังสือตั้งนาน จนในที่สุดคุณปู่เย่ก็ให้อภัยคุณแม่

แต่ภายหลังคุณแม่ก็จากไป ตอนนั้นเป็นช่วงฤดูหนาว หนาวเย็นมาก หนาวสุดขั้ว เขายืนอยู่หน้ากองหิมะจนเย็นแข็งไปทั้งตัว เขายืนอยู่ทั้งคืน เขาไม่รู้ตัวเดินไปที่ลำคลองได้อย่างไร ผิวน้ำในลำคลองที่กลายเป็นน้ำแข็งมันบางเบาเกินรับน้ำหนักของเขาไม่ไหว ถ้าไม่ใช่เฉียวหยูหนานเห็นเขา เขาอาจจะจมน้ำตายไปแล้วก็ได้

เรื่องราวของตอนนั้นคุณปู่เย่ปิดปากเสียสนิทไม่พูดอะไรสักคำ หลังจากที่คุณแม่จากไปคุณพ่อก็ไม่พบหน้าใครอีกเลย รวมทั้งเขาด้วย

เขาไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำให้พวกเขากระทำเช่นนี้กับคุณแม่？ภายหลังเขาอยากจะไปถามคุณปู่ผิงว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตอนนั้นคุณปู่ผิงก็ไปต่างประเทศเสียแล้ว

จากนั้นเขาก็ไม่เคยได้เจอคุณปู่ผิงอีกเลย

คนชราเริ่มลืมตาขึ้นอย่างชัดๆ ถึงแม้จะเป็นแค่การลืมตาแต่ก็ดูแล้วรู้สึกว่ายากเย็นแสนเข็ญเหลือเกิน

ในขณะที่คนชราลืมตาขึ้น แววตานั้นไม่มีชีวิตชีวา โศกเศร้าหมดหวัง แต่หลังจากที่เขาเหลือบตามองคนที่กำลังเดินมาข้างเตียงอย่างเย่ซือเฉินดวงตาของเขาก็กลายเป็นมีแสงประกายระยิบระยับ จากนั้นก็จางหายไปอีกกลับมาสิ้นหวังเหมือนเดิม

มันเป็นความรู้สึกที่ว่าคนชราได้รวบรวมแรงทั้งหมดเพื่อมีแสงประกายระยิบระยับในดวงตา เขาป่วยหนักในระยะสุดท้ายอยู่ได้อีกไม่นานนัก

ปากของคนชราขยับ เหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เอ่ยอะไรสักคำออกมา ตอนนี้แค่ลืมตาก็ต้องใช้แรงมหาศาลแล้ว จะไปมีแรงพูดได้อย่างไรกันฃ

คนชราค่อยๆหลับตาลง

เย่ซือเฉินดูอาการของคุณปู่ผิงออก เขารู้สึกหดหู่ ถึงแม้จะมีเรื่องอยากจะถามมากมาย แต่เขาไม่อยากเอ่ยปากถามในเวลาเช่นนี้แล้ว

“ไปกัน พวกเราออกไปคุยกันข้างนอก”ดวงตาของถังหลินทุกข์ใจ หมอบอกว่าคุณปู่ผิงอยู่ได้แค่วันสองวันนี้เท่านั้น

ดวงตาของเย่ซือเฉินก็มีความทุกข์ใจอยู่ มองคุณปู่ผิงอีกครั้งแล้วเดินตามถังหลินออกจากห้อง