ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 142

บทที่142 ผู้หญิเงของชายสามเย่ (3)

เมิ่งโร่ถิงเห็นเธอก็ตัวแข็งทื่อไปด้วยเช่นกัน ดวงตาขยิบรั่วๆด้วยสีหน้าที่สงสัย “คุณเป็นแม่บ้านใหม่ของที่นี่หรือค่ะ？”

เวินลั่วฉิงตกตะลึงเล็กน้อยจึงไม่ได้ตอบอะไร ไม่ได้ยอมรับว่าใช่หรือไม่

เพราะสายสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่ซือเฉินมันสลับซับซ้อน บางเรื่องบางคำเธอไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี

“พอดีเลย คุณช่วยฉันขนของข้างนอกเข้ามาหน่อยค่ะ”เวินลั่วฉิงไม่ได้ปฏิเสธ เมิ่งโร่ถิงจึงคิดว่าเป็นแม่บ้านจริง

เวินลั่วฉิงมองของที่เมิ่งโร่ถิงได้ลากกระเป๋าเดินทางเข้ามาก็ใหญ่เอาการอยู่แล้ว แล้วยังจะให้ไปขนอีก ตกลงเธอเอาของมาเยอะเท่าไหร่กัน？

เมิ่งโร่ถิงได้เดินออกไปอย่างเร่งรีบก่อน เวินลั่วฉิงจึงได้เดินตามออกไปด้วย

แต่ตอนที่เวินลั่วฉิงออกไป ไม่ทันระวังไปกดโดนกลอนประตู ทำให้ประตูปิด

ข้างนอกยังมีกระเป๋าเดินทางอีกสองใบบวกกับกระเป๋าถืออีกหนึ่งใบ เมิ่งโร่ถิงเอากระเป๋าถือแล้วลากกระเป๋าเดินทางเข้าไป เวินลั่วฉิงจึงช่วยเธอลากกระเป๋าเดินทางที่เหลืออยู่อันนั้น

ท่าทีของเมิ่งโร่ถิงทะมัดทะแมงและรวดเร็วเดินนำเธอไปก่อนจนถึงหน้าประตูทางเข้า

เมื่อกี้เมิ่งโร่ถิงเดินเข้ามาเอง เวินลั่วฉิงคิดว่าน่าจะรู้รหัสของประตู แต่เมิ่งโร่ถิงไม่ได้ป้อนรหัสผ่านแต่เป็นการใช้ลายนิ้วมือโดยตรงให้ประตูเปิดออก

ดวงตาของเวินลั่วฉิงกระพริบไปมา เธอเป็นภรรยาที่จดทะเบียนสมรสกับเย่ซือเฉิน แต่จนถึงบัดนี้ เธอก็แค่รู้รหัสผ่านของประตู ไม่ได้บันทึกลายนิ้วมือเข้าไปเลย

แต่ในทางกลับกัน เมิ่งโร่ถิงกลับใช้ลายนิ้วมือเปิดได้

เห็นทีว่าเย่ซือเฉินกับคุณเมิ่งจะเป็นชู้กันจริงๆ ถ้าเป็นเช่นนี้เธอก็ไม่ต้องกังวลว่าเธอกับเย่ซือเฉินจะมีต้องคลุกคลีอะไรอย่างอื่นแล้ว พอถึงเวลาตามเงื่อนไขในสัญญา ซึ่งก็คือเมื่อเย่ซือเฉินได้หุ้นส่วนจากบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปเมื่อไหร่ เธอกับเย่ซือเฉินก็สามารถที่จะหย่าร้างกันได้แล้ว และเธอก็จะสามารถไปจากที่นี่ได้

ในเวลานี้เวินลั่วฉิงรู้สึกเบาใจลง

“คุณ ทำไมคุณถึงจ้องมองฉันอย่างนี้ล่ะ？”เมิ่งโร่ถิงสบตาเธอ จู่ๆก็รู้สึกขนลุกขึ้นมา “ฉันขอบอกคุณว่าฉันชอบผู้ชาย ไม่ได้ชอบผู้หญิงนะ”

เมิ่งโร่ถิงตีความหมายแววตาของเวินลั่วฉิงผิดไป

เวินลั่วฉิงหยุดชะงักพลางแอบยิ้ม หรือเป็นเพราะท่าทางของเธอเด่นชัดเกินไป？

“โอ้โห มีของอร่อยๆด้วย ฉันหิวจะตายแล้ว ฉันกินกับคุณได้ไหมค่ะ？”เมิ่งโร่ถิงเดินเข้ามาในบ้านก็เห็นกับข้าวที่เวินลั่วฉิงวางไว้บนโต๊ะ ดวงตาก็เกิดแสงประกายขึ้นมาชั่วขณะ

“ได้ค่ะ”เธอได้ทำกับข้าวไว้เยอะ ยิ่งทั้งสีหน้าของเมิ่งโร่ถิงเช่นนี้ เธอจึงไม่สามารถปฏิเสธได้

“ดีจังเลย”ทันใดนั้นเมิ่งโร่ถิงก็ร่าเริงขึ้นมาโดยไม่เก็บซ่อนความดีอกดีใจของตนเอาไว้

เวินลั่วฉิงทนไม่ไหวหัวเราะขึ้นมา ท่าทีเมื่อกี้ของเมิ่งโร่ถิงทำให้เธอคิดถึงเด็กน้อยจื่อซีเป็นอย่างมาก ทุกครั้งที่จื่อซีเห็นของที่เอร็ดอร่อยก็จะมีปฏิกิริยาอย่างนี้แหละ

เวินลั่วฉิงถึงขั้นรู้สึกว่าสีหน้าท่าทางนั้นเหมือนกันมาก

เวินลั่วฉิงรู้สึกว่าตนไม่มีอคติต่อเมิ่งโร่ถิงเลย

พอกินข้าวไปได้สักพัก ประตูบ้านได้เปิดออกอีกครั้ง คนที่เข้ามาครั้งนี้คือเย่ซือเฉินนั่นเอง

ดวงตาของเวินลั่วฉิงวาววาม เธอนึกไม่ถึงว่าเย่ซือเฉินจะกลับมาเช้าอย่างนี้

แต่หลังจากนั้นก็นึกได้ว่ามีเมิ่งโร่ถิงมา เขาจึงต้องกลับเช้าแน่นอน

เขากลับมาตอนนี้ แล้วเธอล่ะ？？

“พี่กลับมาแล้วหรือ แม่บ้านที่พี่จ้างมาใหม่คนนี้ทำอาหารได้อร่อยมากเลย”เมิ่งโร่ถิงเงยหน้าขึ้นมองเย่ซือเฉินแวบหนึ่ง แบบไม่ได้หยุดกินข้าวเลย

แต่ในทางตรงกันข้ามกลับกินเร็วขึ้นอย่างกับกลัวใครจะมาแย่งเธอกิน

“คุณเป็นแม่บ้านที่จ้างมาใหม่？”ดวงตาของเย่ซือเฉินรีบจ้องมองเวินลั่วฉิง แววตาที่เยือกเย็นระคนภัยอันตรายที่ทำให้คนตกใจกลัวยิ่งนัก