ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 152

บทที่ 152 หย่าก่อนกำหนด (1)

เมื่อกี้เกิดเรื่องอะไรที่เธอไม่รู้กันแน่？

มือถือของเขายังคงดังอยู่

“มือถือของคุณ……”เวินลั่วฉิงเตือนเขาและอยากจะเปลี่ยนแปลงความสนใจด้วย

เย่ซือเฉินถอนหายใจออกหนึ่งครั้ง เอามือถือขึ้นมาด้วยดวงตาที่ยิบหยี แต่สุดท้ายก็รับสาย

ทว่ามือของเขายังคงกอดเธอไว้ไม่ปล่อยมือ แถมยังกอดเธอให้เข้าใกล้เขามากขึ้นกว่าเดิมด้วยซ้ำ

“ผู้หญิงคนนั้นมาอีกแล้วใช่ไหม มาอยู่ที่คฤหาสน์นายอีกแล้วใช่ไหม？”เมื่อรับสายก็มีเสียงอันกึกก้องของคุณปู่เย่ส่งผ่านมา

เสียงของคุณปู่เย่นั้นดังมาก ทำให้เวินลั่วฉิงที่อยู่ข้างกายเย่ซือเฉินได้ยินอย่างชัดเจน

เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงของคุณปู่เย่ก็ยิ่งทำให้ได้สติกลับคืนมา

สีหน้าเย่ซือเฉินเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด

“นายบ้าไปแล้วใช่ไหมที่ให้หล่อนมาอยู่ที่คฤหาสน์ของนาย นายไม่กลัวภรรยาของนายจะรู้เข้าหรือ？ถึงแม้ภรรยาของนายจะโง่เขลาสิ้นดี แต่ก็ประกันไม่ได้ว่าจะไม่รู้ ท่าที่ดีนายรีบให้หล่อนออกไปดีกว่า”

เวินลั่วฉิงกระพริบตา เวลานี้ถึงเธอจะหายเมาเล็กน้อย แต่ก็ยังคงเวียนหัวอยู่ ชั่วขณะนั้นจึงรู้สึกว่าคำพูดของคุณปู่เย่นั้นน่าขำเหลือเกิน เย่ซือเฉินกับเมิ่งโร่ถิงเป็นเช่นนี้ ถึงเธอจะโง่ขนาดไหนก็คงจะดูออกอยู่แหละ

คุณปู่คิดว่าเธอโง่ปัญญาอ่อนงั้นหรือ？

บังเอิญกับที่เมิ่งโร่ถิงเดินมาพอดี เพราะเสียงของคุณปู่เย่นั้นดังมาก แม้แต่เมิ่งโร่ถิงก็ได้ยิน เมิ่งโร่ถิงจึงจงใจตะโกนพูดเสียงดังว่า

“ฉันไม่ไปคุณจะทำอะไรฉัน？”

เมิ่งโร่ถิงเกลียดชังคุณปู่เย่ ดังนั้นจึงไม่ได้ใส่ใจกับความรู้สึกของคุณปู่เย่เลย

“นี่หล่อน……” ตอนแรกคุณปู่เย่ก็โมโหอยู่แล้ว ตอนนี้ได้ยินเสียงของเมิ่งโร่ถิงก็เกิดความโมโหถึงขีดสุด “เย่ซือเฉินฉันขอบอกนายว่าให้นายไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปซัก ฉันจะยกบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปให้กับน้องชายนาย นายจะไม่ได้แม้แต่บาทเดียว”

ตอนแรกเวินลั่วฉิงไม่ได้เห็นเมิ่งโร่ถิง เมื่อได้ยินเสียงตะโกนของเธอก็สะดุ้งตกใจ จึงเกือบจะได้สติคืนมาทั้งหมด หลังจากที่ได้สติ ปฏิกิริยาการตอบสนองแรกคือดิ้นออกจากอ้อนกอดของเย่ซือเฉิน

“คุณปู่อยากจะให้ใครก็ให้ไปเถอะ” แต่ว่า จู่ๆเย่ซือเฉินก็พูดกับปลายสายขึ้นมาหนึ่งประโยค

เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก จะให้ใครก็ให้ไปเถอะ？เขาหมายถึงไม่อยากจะได้หุ้นส่วนของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปแล้วหรือ？

เมิ่งโร่ถิงตกตะลึงตาค้าง มองเย่ซือเฉินด้วยสายตาสงสัย เธอรู้ว่าความจริงแล้วพี่ชายไม่ได้หวงแหนหุ้นส่วนของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปหรอก แต่ตลอดที่ผ่านมาพี่ชายไม่เคยคิดที่จะวางมือก็เป็นเพราะคุณแม่ก็มีส่วนในการสร้างบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปด้วย พี่ชายไม่อยากจะให้ไปอยู่ในมือคนอื่น

ทว่าตอนนี้พี่ชายกลับพูดเช่นนี้กับคุณปู่

เมิ่งโร่ถิงจ้องมองเวินลั่วฉิงพลางคิดว่าพี่ชายที่เธอรู้จักไม่ได้เป็นคนใจร้อนอย่างนี้

“ได้ๆ นายเป็นคนพูดเอง แล้วนายอย่าได้เสียใจภายหลังเป็นอันขาด” อีกฝั่งหนึ่งของสาย หลังจากที่คุณปู่เย่ตกตะลึงเสร็จแล้วก็ยิ่งโกรธขึ้นไปอีก

และครั้งนี้เย่ซือเฉินไม่ได้พูดอะไรก็วางสายทิ้งไปเลย ซึ่งหมายความว่าเขาไม่เอาบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปแล้วอย่างเห็นได้ชัด

“พี่ไม่เอาบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปจริงๆหรือ ถ้างั้นผลประโยชน์ก็จะตกเป็นของ……” เมิ่งโร่ถิงก็ไม่ได้อยากได้ทรัพย์สมบัติของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปเหมือนกัน แต่ถ้าเป็นเช่นนี้ก็จะเข้าทางคนพวกนั้น เธอรู้สึกไม่พอใจ

เย่ซือเฉินไม่ได้ตอบ เพียงแต่ดวงตาที่เฉยชาแฝงความแตกแยกสิ้นหวังไว้ด้วย

เวินลั่วฉิงจ้องมองเมิ่งโร่ถิงเสร็จแล้วก็จ้องมองเย่ซือเฉินต่อ จากนั้นก็ครุ่นคิดสักพักแล้วเอ่ยปากพูดขึ้นอย่างกะทันหันว่า “ในเมื่อคุณไม่เอาหุ้นส่วนของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ปแล้ว ถ้าเช่นนั้นพวกเราก็สิ้นสุดการแต่งงานได้ก่อนกำหนดใช่ไหม？”

เขาขอเธอแต่งงานก็เพราะคุณปู่เย่บีบบังคับ และเพื่อให้ได้บริษัทตระกูลเย่กรุ้ปมา ตอนนี้เขาไม่อยากได้บริษัทตระกูลเย่กรุ้ปแล้ว ถ้าเช่นนั้นการแต่งงานของเธอกับเขาก็ไม่มีความหมายอะไรอีกต่อไป สามารถสิ้นสุดการแต่งงานได้ก่อนกำหนดแล้ว

เมื่อเป็นเช่นนี้เธอก็จะได้ให้เขากับเมิ่งโร่ถิงสมหวังกันด้วย