ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 154

บทที่ 154 ซื้อเสื้อผ้าให้ลูกสาว

นับจากวันที่ได้คลอดลูกออกมา เธอได้มอบความรักทั้งหมดให้กับลูกรักทั้งสองคน ความรักในด้านระหว่างชายหญิงจึงเป็นเหมือนดั่งสิ่งของที่ฟุ่มเฟือยสำหรับเธอ

อันที่จริงเธอไม่เคยคิดที่จะแต่งงานมาก่อนเลย หากเธอแต่งแล้วมีลูกติดทั้งสองคน ใครจะสามารถรับประกันได้ว่าผู้ชายและคนในบ้านของผู้ชายคนนั้นจะเอ็นดูเด็กทั้งสองเหมือนกับเป็นลูกแท้ๆของตัวเอง？

ทว่าเธอนึกไม่ถึงว่าเพิ่งกลับมาที่เมืองAก็ได้พบเจอกับเย่ซือเฉิน และถูกเย่ซือเฉินบีบให้จดทะเบียนสมรส

แน่นอน เธอรู้ดีว่าชาติตระกูลอย่างเย่ซือเฉินจะรับความอัปยศไม่ได้แม้แต่นิดเดียว ถึงแม้ว่าบ้านตระกูลเย่จะพอใจในตัวเธอขนาดไหน แต่คงไม่ยอมรับเด็กทั้งสองคนที่ไม่ได้มีสายเลือดผูกพันใดๆให้เข้ามาอยู่ที่บ้านตระกูลเย่หรอก

ยิ่งตอนนี้คุณปู่เย่ไม่พอใจในตัวเธอมาก

ส่วนเธอจะไม่มีทางแยกออกจากเด็กน้อยทั้งสองคนอย่างแน่นอน และไม่มีทางให้เด็กทั้งสองต้องมีความทุกข์หรือถูกทำร้ายเป็นอันขาด

ยิ่งไปกว่านั้นการแต่งงานครั้งนี้ก็เพื่อทำการแลกเปลี่ยนเท่านั้นเอง

แต่เธอรู้สึกว่าเมิ่งโร่ถิงพูดเช่นนี้มันแปลกพิลึก เมิ่งโร่ถิงกับเย่ซือเฉินเป็นคู่รักกัน เธอพูดเช่นนี้น่าจะเป็นการห้ามเธอ แต่ฟังจากน้ำเสียงและสีหน้าของเมิ่งโร่ถิงแล้วเธอดูไม่ออกว่าจะมีท่าทีการหวงห้ามแต่อย่างใด กลับเป็นการเตือนด้วยความหวังดีอย่างเห็นได้ชัด

นี่เป็นกิริยาของศัตรูด้านความรักควรจะมีหรือ？

เมิ่งโร่ถิงตกตะลึง จากนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา อุ่ย!ดูเหมือนว่าเธอจะกังวลเกินเหตุ ทำไมเธอถึงได้รู้สึกว่าพี่สะใภ้ไม่หลงกักดักง่ายๆเช่นนั้นหรอก？

เธอคิดว่าเรื่องราวต่อจากนี้คงจะยิ่งเข้มข้นมากขึ้น ยิ่งมีสีสันตระการตายิ่งขึ้นแน่ๆ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถอยู่ดูได้

ดังนั้นเมิ่งโร่ถิงรู้สึกว่าตนไม่มีความจำเป็นต้องพูดอีกต่อไป เธอแค่รอดูอยู่เฉยๆก็เพียงพอแล้ว

แน่นอน เธอยังคงรู้สึกว่าพี่สะใภ้เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้สำหรับพี่ชายที่เจ้าเล่ห์และโหดเหี้ยม

“ฉันจะไปแล้ว ไม่ว่าจะยังไงพวกคุณก็น่าจะไปส่งฉันนะ” เธอตัดสินใจก่อนที่จะไปก็ช่วยพี่ชายสักครั้งหนึ่ง

เวินลั่วฉิงหยุดชะงัก ที่เมิ่งโร่ถิงพูดว่าพวกคุณนั้นหมายถึงเธอกับเย่ซือเฉินใช่ไหม？

เมิ่งโร่ถิงจะไปแล้วให้เย่ซือเฉินไปส่งมันก็ถูกหลักอยู่ แต่ทำไมถึงได้ดึงเธอไปเกี่ยวข้องด้วย？

พูดตามหลักแล้วเธอน่าจะเป็นตัวขวางการเพาะรักของพวกเขาถึงจะถูก ทำไมเมิ่งโร่ถิงถึงได้ดึงตัวเกะกะอย่างเธอไปด้วยนะ？

“ฉันจะไปแล้ว พี่สาวฉิงบอกว่าจะไปส่งฉัน ถ้างั้นพี่ก็ขับรถไปส่งพวกเราแล้วกันนะ” เมิ่งโร่ถิงออกจากห้องนอน เห็นเย่ซือเฉินยืนอยู่ที่หน้าประตูก็เผยยิ้มที่สดใสออกมา

เธอเรียกคำว่าพี่สาวฉิงได้อย่างอ่อนหวาน แต่เวินลั่วฉิงฟังแล้วมีความประหลาดใจมิใช่น้อย

เย่ซือเฉินจ้องมองเมิ่งโร่ถิงด้วยสายตาเย็นชาแต่มิได้พูดอะไรก็เดินเข้าห้องไปหยิบกุญแจรถออกมา

วัตถุประสงค์นั้นชัดเจนมาก

เมิ่งโร่ถิงแอบยิ้มในใจ เธอรู้ดีว่าหากเธอไม่ดึงพี่สะใภ้ไปด้วยกันพี่ชายต้องไม่ไปส่งเธอแน่ๆ

เวินลั่วฉิงคิดอยากจะปฏิเสธเพราะรู้สึกว่าเธอแทรกอยู่ระหว่างเขาทั้งสองคนนั้นดูแปลกๆ แต่เมิ่งโร่ถิงไม่ได้ให้โอกาสเธอปฏิเสธ รีบดึงเธอออกมานอกบ้าน

เย่ซือเฉินก็ขับรถมาแล้ว เมิ่งโร่ถิงดึงเธอไปนั่งตำแหน่งข้างคนขับทันที

จากที่เย่ซือเฉินมีสีหน้าเย็นชาก็กลับมาดีขึ้น ยัยเด็กรู้ยังพอมีน้ำใจอยู่นะ ถือว่ายังมีความฉลาดในการดูสถานการณ์อยู่เล็กน้อย

เวินลั่วฉิงสะดุ้งเล็กน้อย รู้สึกว่าบรรยากาศในตอนนี้ของทั้งสามคนมันอึดอัดยิ่งนัก

แต่เย่ซือเฉินกับเมิ่งโร่ถิงกลับมีใบหน้าที่เป็นธรรมชาติ ราวกับเป็นปกติไม่มีไรผิดแปลกไป

เวินลั่วฉิงกะพริบตา นี่มันเกิดอะไรขึ้น？เย่ซือเฉินกับเมิ่งโร่ถิงเป็นอะไรกันแน่？