ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 165

บทที่165 ในยามดึก กับการสอบสวนของคุณชายสามเย่ (2)

หากไม่ได้ตกหายที่โรงแรม งั้นหายตอนไหนกันนะ

เธอจำได้ว่าตอนเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ปาร์ตี้นั้น เธอยังตรวจอย่างละเอียด แล้วตอนนั้นก็ยังอยู่

ข้อมูลนั้นสำคัญขนาดไหน ในใจเวินลั่วฉิงรู้ดี วันนี้หายไปแล้ว ผลที่จะตามมานั้นเธอไม่กล้าคิดเลยจริงๆ

ต่อมา เวินลั่วฉิงอยากจะรีบใส่เสื้อผ้า แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเอสซี การ์ดอยู่ที่ไหนกันแน่ และแม้เธอจะรู้ว่าตอนนี้กลับไปจะอันตรายแค่ไหน แต่เธอก็จำเป็นต้องไปหาในตอนนี้

เพียงแต่ ในตอนนี้ จู่ๆเวินลั่วฉิงก็เห็นแสงข้างกระจกรถส่องเข้ามา แล้วยังมีเสียงรถขับเข้ามาอีก

เวินลั่วฉิงตะลึงตกใจ เย่ซือเฉินกลับมาแล้วใช่ไหม

เวินลั่วฉิงหยุดใส่เสื้อผ้าไว้ เธอฟังอย่างเงียบไป จากนั้นไม่นาน เธอก็ได้ยินเสียงเปิดประตูจากชั้นล่าง

รู้ได้เลย ว่าเย่ซือเฉินได้กลับมาแล้วจริงๆ

เวินลั่วฉิงแอบถอนหายใจ เย่ซือเฉินกลับมาแล้ว เธอจะออกไปตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด

และตอนนี้หากเธอจะออกไปจากประตูจริงๆละก็ ก็กลัวว่าเย่ซือเฉินจะไม่อนุญาตเธอ

เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงเท้าเดินเข้ามาชั้นบน เธอก็รีบวางเสื้อผ้าไว้ข้างๆ จากนั้นก็นอนลงบนเตียง ดึงผ้าห่มมาคลุม แล้วแกล้งทำเป็นหลับ

เธอกลัวว่าเย่ซือเฉินจะขึ้นชั้นบนมาตรวจดูที่ห้องเธอ

แต่ที่ทำให้เธอประหลาดใจคือหลังจากที่เย่ซือเฉินขึ้นมาชั้นบนแล้ว ไม่เข้ามาห้องเธอ ในตอนแรกนั้นเธอเลือกห้องข้างในสุดในนี้ ตอนนี้ เธอได้ยินเย่ซือเฉินเดินไปสักพักก็หยุด จากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงประตูเปิดออก

นับคำนวณจำนวนก้าวที่เขาเดินขึ้นมาจากชั้นบนนั้น เย่ซือเฉินคงเข้าไปในห้องสมุด

ดึกขนาดนี้เขาเข้าไปห้องสมุดทำอะไรนะ

ในใจเวินลั่วฉิงซ่อนความสงสัยมากยิ่งขึ้น แต่เธอก็นอนอยู่ที่เตียงไม่ขยับ เธอรู้ว่าในเวลานี้เธอขยับไม่ได้เด็ดขาด แต่ว่าเธอคิดไปคิดมา แล้วจึงจะหยิบชุดนอนมาใส่อย่างระมัดระวัง

ผ่านไปประมาณหนึ่งนาที เวินลั่วฉิงได้ยินเสียงเท้าเย่ซือเฉินอีกครั้ง รู้ได้เลยว่าเขาได้ออกมาจากห้องสมุดแล้ว

หลังจากเย่ซือเฉินออกจากห้องสมุด แววตาคู่นั้นก็จับจ้องไปยังห้องนอนเวินลั่วฉิง ต่อมา สายตาก็เขาได้หรี่ลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็รีบก้าว

เดินตรงไปที่ห้องของเวินลั่วฉิงทันที

ภายในห้อง เวินลั่วฉิงกำลังนอนบนเตียงคิดเรื่องเย่ซือเฉินไปห้องสมุดอยู่ ได้ยินเสียงเดินข้างนอกที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว เธอก็ตกใจไม่น้อย

เย่ซือเฉินคิดจะมาที่ห้องเธอเหรอ

เพราะห้องนอนเย่ซือเฉินไม่ได้อยู่ทางนี้ แต่กลับอยู่อีกด้านที่ตรงกันข้ามกัน

แม้ก่อนหน้านี้เธอจะเตรียมตัวไว้แล้ว แต่ก็ยังอดตื่นเต้นกังวลไม่ได้อยู่ดี เธอถึงกับรู้สึกว่าอัตราการเต้นของหัวใจตัวเองนั้นเสียจังหวะไปหมด

เธอไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน แต่ตอนนี้เธอกลัวเย่ซือเฉินจริงๆ

เวินลั่วฉิงแอบหายใจออก และหายใจเข้า เพื่อพยายามให้ตัวเองสงบลงมา เธอหลับตาลง แล้วแกล้งนอนต่อ พยายามแกล้งให้ธรรมชาติปกติ และแกล้งทำให้เหมือนที่สุด

ต่อมา เย่ซือเฉินก็ได้เปิดประตูห้องเธอ......

ในขณะนั้น เวินลั่วฉิงรู้สึกเหมือนใจของตัวเองนั้นจะเต้นหลุดออกมาแล้ว ยังดีที่เธอคลุมผ้าห่มไว้ และในห้องก็ไม่ได้เปิดไฟ เพราะฉะนั้นเย่ซือเฉินมองไม่ออกถึงความเปลี่ยนแปลงแน่นอน

แม้เย่ซือเฉินมองไม่เห็นพิรุธของเวินลั่วฉิง แต่เพราะแสงจากข้างนอกที่ส่องมา เขากลับเห็นได้ชัดเจนถึงเงาร่างของคนที่นอนอยู่บนเตียง