ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1672

ซือถูมู่หรงคิด เขาช่างน่าไม่อายจริงๆ เวลานี้ยังคงนึกถึงหลิวหยิงอยู่อีก ผู้หญิงตรงหน้าไม่สวยหรือไง? ทั้งๆที่ร้องไห้ก็ไม่ค่อยเหมือนกันมาก น้ำตาของอันฉีเยอะมากกว่าของหลิวหยิงชัดเจน ร้องไห้ออกมาตามอำเภอใจมากกว่าหลิวหยิงมาก หลิวหยิงคือร้องไห้คนเดียวเงียบๆ มันจะเหมือนกันได้อย่างไร?

ซือถูมู่หรงอดคิดถึงห้าปีนี้ไม่ได้ หลิวหยิงร้องไห้กี่ครั้ง ตัวเองเห็นกี่ครั้ง คิดอย่างละเอียดดูแล้ว คิดไม่ถึงว่ามีไม่กี่ครั้ง เขาคิดมาตลอดว่าหลิวหยิงเข้มแข็ง แต่ตอนนี้คิดดู อยู่กับคุณหลิวหยิงเลยปกปิดอารมณ์ของตัวเอง เธอไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองเห็นท่าทางที่อ่อนแอของเธอ เธอแต่ไหนแต่ไรไม่เคยเชื่อว่า ตัวเองเป็นที่พึ่งพาให้เธอได้ สามารถช่วยเหลือเธอได้

มารู้ตัวภายหลัง ซือถูมู่หรงถึงพบว่า เมื่อก่อนที่เขาอยู่ด้วยกันกับหลิวหยิง มีเรื่องเก็บซ่อนมากเท่าไหร่ หลิวหยิงอ่อนน้อมถ่อมตัวเชื่อฟังเสมอ ไม่เคยสร้างปัญหาให้กับเขา นั่นไม่ใช่เพราะรู้เรื่องรู้ราว เป็นเพราะว่าตัวเองพึ่งพาอาศัยผู้อื่น อยู่ข้างกายเขา เธอไม่มีความรู้สึกปลอดภัยเลย ไม่กล้าทำตามอำเภอใจ ไม่กล้าก่อปัญหา ไม่กล้าให้ตัวเองช่วยเหลือ แล้วก็ไม่เชื่อว่าตัวเองสามารถช่วยเธอแก้ไขปัญหาได้

หลิวหยิงเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว เป็นเพราะเธอจำเป็นต้องเข้มแข็ง รอบตัวไม่มีใครที่เธอสามารถพิงพึ่งได้ เธอทำได้เพียงเลือกที่จะเข้มแข็ง ไม่ให้ตัวเองเป็นห่วง แค่ไม่อยากเท่านั้นแหละ ความเด็ดเดี่ยวของเธอ เธอคว้ามาด้วยตัวเอง ตั้งแต่เริ่มต้น เธอก็ไม่เคยคิดที่จะอยู่ข้างกายตัวเองไปตลอด

ที่น่าขำก็คือ เขาตกหลุมรักความเชื่อฟังและรู้เรื่องรู้ราวของหลิวหยิงก่อน ต่อมาถึงคิดอยากจะรู้จักเธอจริงๆ ขั้นตอนที่ผิดเพี้ยนเช่นนี้ จะทำให้เกิดความรู้สึกสงบและบริสุทธิ์ได้อย่างไร?

ซือถูมู่หรงตอนนี้รู้สึกว่า ตัวเองไม่เคย ไม่เคยรู้จักหลิวหยิงจริงๆมาก่อน และเข้าใจแล้ว ว่าทำไมหลิวหยิงถึงจากไปอย่างเด็ดขาดขนาดนั้น เพราะว่าตั้งแต่แรกเริ่ม เธอไม่เคยเชื่อในตัวเองเลย ไม่เคยคิดที่จะมอบชีวิตตัวเองให้กับเขา หลิวหยิงทำเรื่องของตัวเองมาตลอด ทุกเรื่อง ล้วนพยายามแก้ไข เขาชอบหลิวหยิงที่เป็นแบบนี้จริงๆ แต่ไม่เคยคิดเลย ว่าหลิวหยิงทำไมถึงทำเช่นนี้

ซือถูมู่หรงถอนหายใจ มอง หลายๆเรื่องล้วนมองเห็นได้จากบางมุม แต่ตัวเอง กลับเพิกเฉยตั้งแต่ต้นจนจบ และยังคงจมอยู่ในอารมณ์ของตัวเอง ไม่เคยหนีออกมา

ซือถูมู่หรงวางแก้วลง ลูบหัว เหมือนว่าจะดื่มมากไปหน่อย สมองวิงเวียนเล็กน้อย เขากุมศีรษะ ถามอันฉี: “คุณร้องไห้ทำไม?”

“ถ้าท่านประธานไม่ต้องการฉัน ฉันก็ไม่ได้รับเงินแล้ว ช่วยแม่ของฉันไม่ได้แล้ว” อันฉีสะอื้น เธอไม่มีทางเลือกแล้ว

“อืม? เกิดอะไรขึ้น?” เป็นอีกคนที่ทำเพื่อครอบครัว น่าตลกเสียจริง ซือถูมู่หรงคิด ผู้หญิงตรงหน้าคงจะไม่รู้ เครื่องสำอางของเธอเลอะหมดแล้ว? ร้องไห้ตามใจแบบนี้ดีจริงๆเหรอ?

อันฉีพูดถึงเรื่องของตัวเองต่อไป เธออยู่ในครอบครัวที่มีผู้ปกครองคนเดียว บิดาเสียชีวิตไปนานแล้ว แม่ของเธอเป็นคนเลี้ยงดูเธอมา แต่ว่า แม่ป่วยหนัก นอนโรงพยาบาลต้องใช้ค่ารักษาพยาบาลสามแสน เธอไม่มีทางเลือก ได้แต่ใช้ความหน้าตาดี และการศึกษาสูงของตัวเอง รับหาเงินโดยเร็ว เธอถึงขั้นเคยคิดว่าจะถูกคนรับเลี้ยงดู

ซือถูมู่หรงหัวเราะเบาๆ ผู้หญิงตรงหน้า ใสซื่อจริงๆ การวางแผนเล็กน้อย เกรงว่าจะถูกคนขาย แถมยังช่วยนับเงินน่ะสิ? สะอาด บริสุทธิ์...เหมือนครั้งแรกที่เขาเจอหลิวหยิง

ซือถูมู่หรงกำลังจะเสียสติ ผู้หญิงตรงหน้า มักจะทำให้เขานึกถึงท่าทางตอนแรกของหลิวหยิง แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า กลับไม่ได้แสร้งทำเป็นใสซื่อ เธอสะอาดจริงๆ ไม่เคยผ่านประสบการณ์อะไรเลย เรื่องนี้เกรงว่าจะเป็นครั้งแรก ไม่มีที่พึ่งพิง ขอร้องใครได้ก็ขอร้องคนนั้น

ถ้าอย่างนั้น เธอมาที่นี่ได้ยังไง? ซือถูมู่หรงสงสัย ผู้ช่วยพิเศษเจียงหามาชั่วคราว บังเอิญขนาดนั้นเลย? ซือถูมู่หรงครุ่นคิดแล้วก็ถามออกมา

อันฉีนิ่งอึ้งอยู่กับที่ไปครู่หนึ่ง สีหน้าซีดขาว ดังนั้น...ชายที่อยู่ข้างหน้ากำลังรังเกียจเธองั้นหรอ? แต่ว่า...นี่เป็นครั้งแรกของเธอจริงๆนะ!

ซือถูมู่หรงมองดูผู้หญิงที่นิ่งอึ้งอยู่ตรงหน้า ทำเสียงจิ๊ทีหนึ่ง คุณภาพทางจิตใจนี้ เทียบไม่ได้กับหลิวหยิงจริงๆ เขาเคาะโต๊ะ “วันนี้ถ้าคุณทำได้ดี ผมจะช่วยคุณ ผมถามอะไร คุณก็ตอบอันนั้น”