ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1673

ต้องบอกว่า ความรู้สึกของอันฉีนั้นถูกต้อง วันนี้ เปลี่ยนแปลงชีวิตหลังจากนี้ของเธอไปทั้งชีวิต แต่เวลานี้ ความสุขของเธอ ตกอยู่ในดวงตาของซือถูมู่หรง ยังคงเหมือนหลิวหยิงมาก

น่าเสียดาย มุมของหลิวหยิง ใกล้จะถูกตัวเองขัดจนเรียบ ซือถูมู่หรงคิด ตอนแรกที่หลิวหยิงมาอยู่ข้างกายเขาท่าทางเป็นอย่างไร? คงไม่ใช่ตอนจากไปแบบตอนนี้

ซือถูมู่หรงมองคนตรงหน้า ถามขึ้นอย่างกะทันหันว่า: “ถ้าคุณอยู่ร่วมกันกับผู้ชายคนหนึ่งเป็นเวลาห้าปี จะมีความรู้สึกต่อเขาไหม?” ก็แค่สงสัย ซือถูมู่หรงอยากจะคิดปัญหานี้ในอีกมุมหนึ่ง ตลอดมา เขาหมกมุ่นอยู่กับความสัมพันธ์ของเขากับหลิวหยิงมากไปหรือเปล่า? บางที พวกเขาทั้งสองฝ่าย ไม่รู้จักกันเลยล่ะ?

อันฉีมองตรงหน้า ซือถูมู่หรงหน้าตาจริงจัง เธอจะต้องระมัดระวัง พิจารณาว่าจะควรพูดอย่างไร ซือถูมู่หรงพูดออกมาตรงๆว่า: “ไม่ต้องคิดมาก คิดยังไงก็พูดออกมาก็พอ”

อันฉีคาดเดาว่า คงจะเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขา แต่เธอก็พิจารณาสถานการณ์นั้นอย่างจริงจัง ถ้าเธออาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกันกับผู้ชายคนหนึ่ง อยู่ด้วยกันเป็นเวลาห้าปี จะเป็นอย่างไร

อันฉีจินตนาการถึงฉากนั้น พูดช้าๆว่า: “ถ้าเป็นฉัน อยู่ด้วยกันกับคนคนหนึ่งเป็นเวลาห้าปี ไม่ว่าชายหรือหญิง ย่อมมีความรู้สึกอย่างแน่นอน” มนุษย์เป็นสัตว์สังคม ในเมื่อสามารถใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันได้ห้าปี ไม่มีความรู้สึกเลยนั้นเป็นไปไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นรัก หรือว่าเกลียด แต่ว่า ในเมื่ออยู่ด้วยกันมาห้าปีแล้ว จะเกลียดได้ยังไง? ถ้าจะมี ก็คงจะรักมากกว่า มากๆ

“แต่ว่า ถ้าตั้งแต่แรก ก็ถูกผู้ชายคนนี้วางแผนไว้แล้วล่ะ? ผู้ชายคนนี้วางแผนให้เธออยู่กับตัวเองเป็นเวลาห้าปีล่ะ?” ซือถูมู่หรงพูดต่อ ใช่ นี่คือสิ่งที่เขายืนหยัดมาตลอด เวลาห้าปี ไม่มีทางไม่มีความรู้สึกใดๆ! เขาเชื่อแบบนี้มาโดยตลอด ดังนั้นถึงไล่ตามหลิวหยิงตลอด แต่ว่า...ก็ไม่มีผล

อันฉีนิ่งอึ้งไป หมายความว่าอย่างไร? ตั้งแต่แรก ก็คือแผนการงั้นหรอ? ถ้าหากการเจอกันตั้งแต่แรก เป็นแผนการอย่างหนึ่ง ถ้าอย่างนั้น...

“ถ้าเป็นคุณ คุณจะรับได้ไหม?” ซือถูมู่หรงถามต่อ

อันฉีสูดหายใจเข้าลึก เธอไม่สามารถเอาเรื่องนี้มาเชื่อมโยงกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอเข้าด้วยกันได้ ตอนนี้ คนที่อยู่ตรงหน้าเห็นได้ชัดว่าต้องการให้ตัวเองพูดเรื่องนี้ออกมาในฐานะคนนอก ถ้าใส่ความรู้สึกส่วนตัวมากเกินไป ถึงขนาดอยากจะเอาใจเขา เกรงว่าจะทำให้เขาไม่พอใจ

“ถ้าเป็นฉัน ตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าเขาโกหกฉัน ฉันจะไม่ไว้ใจคนนี้อีกเลย ในความรู้สึกไม่ควรมีความสงสัยแม้แต่น้อย ความรู้สึกห้าปีเป็นความจริง แผนการในตอนแรกก็เป็นความจริง ฉันไม่มีทางละทิ้งความรู้สึกห้าปีได้ แต่ก็ไม่มีทางไม่สนใจต่อแผนการนี้ได้เช่นกัน ดังนั้น ฉันเลือกที่จะจากไป ฉันไม่มีทางให้อภัยคนคนนั้นแน่นอน ทำได้แค่ต่างคนต่างอยู่เท่านั้น” อันฉีพูดอย่างใจเย็น เทียบกับการให้อภัย ไม่ให้อภัยถึงจะเป็นการเห็นคุณค่าในตนเอง เรื่องราวมากมาย ซับซ้อนขนาดนี้ ในห้าปี เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นของปลอม แต่ว่า... การหลอกลวงนั้นมีอยู่จริง เหมือนกับเข็มเล่มหนึ่ง แทงอยู่ในใจ ไม่ว่าทำยังไงก็ดึงไม่ออก ทำไมจะไม่อยากไม่ไปสัมผัส มันถึงจะไม่ลึกลงไปมากกว่านี้

ซือถูมู่หรงมองอันฉี ทางเลือกของคนคนนี้ คาดไม่ถึงว่าจะเหมือนกันกับหลิวหยิง หรือว่าตั้งแต่แรก ล้วนเป็นความผิดของตัวเองงั้นหรอ? เป็นตัวเขาเองที่ดื้อรั้นเชื่อมั่นในความรู้สึกนี้ เขายืนหยัดมาตลอดว่าจะสามารถชดเชยได้ แต่ความเย็นชาและปฏิเสธของหลิวหยิง ในความคิดเขาคือหลิวหยิงไร้หัวใจ ที่จริงแล้ว...ไม่ผิดเลย? ที่ผิด จริงๆแล้วคือตัวเองงั้นเหรอ?

“นี่เป็น ทางเลือกของคุณหรอ? คุณรู้อะไรมา?” ซือถูมู่หรงมองอันฉีด้วยสายตาล้ำลึก เขาไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองผิด และเขาก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองผิดตรงไหน พวกนี้ ชดเชยได้ไม่ใช่หรอ? ทำไมในสายตาของพวกเขา ถึงดูร้ายแรงขนาดนั้นล่ะ?

“นี่เป็นทางเลือกของฉัน เป็นผลลัพธ์หลังจากที่ฉันคิดอย่างจริงจัง” อันฉีมองตรงไปที่ซือถูมู่หรง ความสับสนในแววตาของเขาแวบหนึ่ง เธอเห็นเข้าแล้ว ดังนั้น เธอจึงเข้าใจทันที นี่คือเรื่องที่เขาประสบมากับตัวเอง ขนาดตอนนี้ก็ยังไม่ค่อยเข้าใจว่าประเด็นหลักของเรื่องนี้เป็นเพราะอะไร

“เทียบกับการให้อภัย เทียบกับการอยู่ด้วยกันต่อไป ที่จริงแล้ว การยอมแพ้ ถึงจะเป็นการเคารพต่อความรู้สึกนี้ ฉันยอมรับว่าระหว่างเรามีความรู้สึก แต่ ฉันก็รู้ดี ว่าความรู้สึกนี้ไม่บริสุทธิ์ ดังนั้น ฉันจะนำความรู้สึกนี้จากไป หลงเหลือความสวยงามตอนแรกเอาไว้” อันฉีพูดอย่างใจเย็น “หากแม้แต่การหลอกลวงในตอนแรกยังยอมรับได้ ถ้าอย่างนั้นในความรู้สึกนี้ ตกลงว่ามีความไม่แน่นอนมากเท่าไหร่ล่ะ? ก็เหมือนความรักเป็นความเห็นแก่ตัว ความรู้สึกก็เช่นกัน ความรู้สึกที่ฉันให้ไป เพื่อให้ได้รับกลับมา แต่ตั้งแต่แรกก็มีความหลอกลวง เช่นนั้น ความรู้สึกหลังจากนั้นทั้งหมด ก็เป็นการหลอกลวงด้วยหรือเปล่า? ฉันจะสงสัยแน่ ฉันคิดว่า คนที่เคยประสบมา ต่างก็ต้องสงสัยแน่นอน ถ้าต้องสงสัยคนอื่น สงสัยตัวเอง สู้ปล่อยมือ เหลือความประทับใจที่ดีต่อกันเอาไว้ไม่ดีกว่าหรอ?”