ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1675

เพราะว่าการวางมือของซือถูมู่หรง หลิวหยิงจึงรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก เธอมาพบกับเวินลั่วฉิงตามที่วางแผนไว้ เวินลั่วฉิงหลังจากได้ฟังก็ถอนหายใจออกมา อวยพรให้เธอมีชีวิตที่ดีในอนาคต และกลับมาได้ทุกเมื่อ หลิวหยิงคิดว่า เพื่อนที่ดีจะไม่มีวันกลายเป็นสิ่งกีดขวางคุณแน่นอน เธอจะให้การสนับสนุนคุณเพียงพอ หลิวหยิงคิด ตอนนี้ จากไป น่าจะไม่ได้เจอกับเวินลั่วฉิงอีกนาน แต่ว่า เธอก็ไม่เสียใจ

จากนั้น หลิวหยิงก็มาพบไป๋ยี่รุ่ย ไป๋ยี่รุ่ยในเวลานั้น ยังไม่ถูกพิพากษาโดยสมบูรณ์ แต่ว่า อาการของเขาดีขึ้นมาก บนใบหน้ากระทั่งมีรอยยิ้มเล็กน้อย และยังมีความหวังสำหรับอนาคต หลิวหยิงไม่ได้บอกเขาว่าจะไปจากที่นี่ ยิ่งไม่ได้บอกเขาเกี่ยวกับเรื่องระหว่างซือถูมู่หรง แค่บอกว่า แม่ของเธอมาแล้ว เธออยากจะพาแม่ของเธอไปเที่ยวทุกที่ อาจจะไม่สามารถมาเจอเขาได้อีกนาน

ไป๋ยี่รุ่ยแค่พยักหน้าอย่างนิ่งๆ ราวกับว่าคาดเดาอะไรได้ ขอให้เธอมีความสุขในอนาคต หลิวหยิงพยักหน้า หลายๆเรื่อง ไม่พูดชัดเจน ถึงจะดีที่สุด

เธอถอนหายใจ เธออยู่ที่นี่ น่าจะไม่มีอะไรต้องแคร์อีกแล้วมั้ง? แม้ว่าจะมี เธอก็จะไม่ไปพบแล้ว เธอไม่อยากให้ร่องรอยของตัวเองมีคนรู้มากนัก หลิวหยิงเห็นว่าถึงเวลากำลังคิดจะจากไป

เพียงแต่ สองวันนี้เธอรู้สึกร่างกายไม่ค่อยสบายนิดหน่อย เหนื่อยเพลียอย่างอธิบายไม่ถูก กินอะไรก็ไม่อยากอาหาร อย่างกับในปากไม่มีรสชาติ หลิวหยิงคิดว่าตัวเองคงจะเหนื่อยเกินไป เลยปีนขึ้นไปบนเตียงกะว่าจะนอนสักครู่หนึ่ง ไม่คิดว่าจะหลับไปเลย

คุณแม่หลิวมองหลิวหยิง สองสามวันนี้เธอดูไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ มักจะรู้สึกง่วงอยู่เสมอ ไม่มีอะไรก็ชอบกินของจำพวกบ๊วย คุณแม่หลิวคิดถึงความผิดปกตินี้ของหลิวหยิง ส่ายหน้า ที่แท้ หลิวหยิงคงเหนื่อยเกินไป ตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว ก็ยังหลับอยู่ รอหลังจากที่ไปจากที่นี่ จะต้องให้หลิวหยิงพักผ่อนให้มากๆ

คุณแม่หลิวพูดในใจ หันหลังกลับกะว่าจะออกไป แต่วินาทีต่อมา คุณแม่หลิวก็นิ่งค้างอยู่ที่เดิม เมื่อกี้ ตัวเองบอกว่าหลิวหยิงติดการนอน ชอบกินเปรี้ยว? ถ้าไม่ใช่หลิวหยิงเหนื่อยเกินไป แต่เดิมทีร่างกายก็เหนื่อยมากอยู่แล้วล่ะ? ถ้าหากคือความน่าจะเป็นอีกอย่างล่ะ? ถ้าหาก...หลิวหยิงกำลังตั้งครรภ์ล่ะ?

คุณแม่หลิวเป็นคนที่เคยผ่านมา มีประสบการณ์หลายอย่าง เรื่องพวกนี้เล็กมาก หลิวหยิงอาจจะไม่ได้สังเกต แต่ว่า การเปลี่ยนแปลงมักมีเหตุผลเสมอ ถ้าหากตอนนี้ความเหนื่อยล้าไร้เรี่ยวแรง ความติดการนอนของหลิวหยิง เป็นเพราะตั้งครรภ์ล่ะ? อย่างเช่นว่า หลิวหยิงมีลูกของซือถูมู่หรงจริงๆล่ะ?

คุณแม่หลิวไม่กล้าคิดต่อไปอีก ถ้าหากหลิวหยิงท้อง ถ้าอย่างนั้น ระหว่างเธอกับซือถูมู่หรงก็จะมีความสัมพันธ์ที่ไม่มีวันแยกจากกันอีก ถ้าหากซือถูมู่หรงรู้ว่าหลิวหยิงท้อง ยังจะยอมปล่อยเธอไปง่ายๆไหม? หาก หยิงเอ๋อร์รู้ว่าตัวเองกำลังตั้งครรภ์ ความรู้สึกที่มีต่อซือถูมู่หรง จะไม่สามารถหยุดยั้งได้ ไม่สามารถยอมรับได้ในพริบตาหรือไม่ เวลานั้น เธอควรจะจัดการกับตัวเองอย่างไร? คุณแม่หลิวเพียงแค่นึกถึงท่าทางเป็นทุกข์และสับสนของหลิวหยิง หัวใจก็เจ็บราวกับถูดมีดแทง ทำไม ทำไมพระเจ้าจึงโหดร้ายกับพวกเขานัก? ทำไมถึงต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นตอนที่กำลังจะจากไป?

ไม่! ไม่มีทาง! คุณแม่หลิวในใจปฏิเสธอย่างรวดเร็ว นี่เป็นเพียงการเดาของเธอเท่านั้น ไม่มีทางที่จะแม่นยำขนาดนั้น ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้หลิวหยิงก็ไม่รู้สึกอะไร ไม่ใช่เพราะว่าไม่ได้คิดไปทางด้านนี้หรือไง? อีกอย่าง หลิวหยิงไม่ทำอะไรตามอำเภอใจขนาดนั้น จะต้องมีการป้องกันอย่างแน่นอน ไม่แม่นยำขนาดนั้นหรอก คุณแม่หลิวปลอบตัวเองในใจ

แต่พอมีความคิดนี้ เธอก็รู้สึกว่าไม่คิดเรื่องนี้ไม่ได้ แต่เธอก็บอกกับตัวเองว่า จะเตือนหลิวหยิงไม่ได้เด็ดขาด จะไปจากที่นี่เร็วๆนี้แล้ว รอจากไปแล้วค่อยไปตรวจสอบก็พอ ตราบใดที่หลิวหยิงและซือถูมู่หรงไม่มีการติดต่อกัน ถ้าอย่างนั้นหลิวหยิงก็ยังปลอดภัย ออกจากที่นี่แล้ว ทุกอย่างหลังจากนี้ก็ขึ้นอยู่กับความต้องการของหลิวหยิงก็พอ ถ้าหากหลิวหยิงเสียดายเด็กคนนี้จริงๆ เช่นนั้น คลอดออกมา พวกเธอช่วยกันเลี้ยงก็ได้

คุณแม่หลิวคิดพรางนั่งลงข้างเตียงหลิวหยิง นี่คือลูกสาวของเธอ พริบตาก็เติบโตขนาดนี้แล้ว บางที อาจจะเป็นแม่คนแล้ว ถ้างั้น ในอนาคตขอให้ชีวิตของเธอราบรื่นกว่านี้หน่อยได้ไหม? คุณแม่หลิวอธิษฐาน เธออดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบแก้มของหลิวหยิง ยังคงเนียนนุ่มเหมือนตอนเด็กๆเหมือนเดิม ท่าทางการนอนของเธอ ไม่ได้ไร้ซึ่งความกังวลเหมือนเด็กอีกต่อไป หลิวหยิงขมวดคิ้ว ราวกับกำลังเป็นห่วงอะไร ตึงเครียดกระทั่งแม้แต่ในฝันก็ยังไม่สามารถผ่อนคลายได้

พาหลิวหยิงไปเถอะ พาหลิวหยิงออกไปจากที่นี่ นี่คือคำพูดในใจของหลิวหยิง เธอคิดว่าพรุ่งนี้ก็จะจากไปได้แล้ว หัวใจก็ค่อยๆสงบลง ในที่สุดก็สามารถหนีออกจากเมืองนี้ได้แล้ว ในที่สุด เธอก็สามารถพาหยิงเอ๋อร์ไปใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้ โชคดี ที่ซือถูมู่หรงปล่อยมือ

คุณแม่หลิวมองหลิวหยิงเงียบๆอยู่อย่างนี้ จนกระทั่งหลิวหยิงตื่น เห็นแม่ของเธอนั่งอยู่บนหัวเตียง มองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน

หลิวหยิงตกตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นหัวใจก็อบอุ่น เข้าไปใกล้อ้อมแขนของคุณแม่หลิว: “แม่ พรุ่งนี้เราก็จะจากไปได้แล้ว หนูอยากจะไปดูจังเลย” หลิวหยิงรู้ว่าแม่เป็นห่วงตัวเอง ตอนนี้ จะต้องรู้สึกถึงการปลอบโยนตัวเองแน่นอน เหมือนว่า ชีวิตที่สดใสในอนาคตกำลังกวักมือเรียกเธอ