ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1689

หลายวันมานี้หลิวหยิงรู้สึกเหนื่อยใจ ซือถูมู่หรงตามติดเธอจริงๆ ซึ่งไม่ปกปิดเลยสักนิด ไม่ว่าเธอจะไปไหนก็ตาม ขอแค่ออกจากบ้านปุ๊บ ซือถูมู่หรงก็ตามติด อย่างโจ่งแจ้ง ไม่กลัวใครพบเห็น ทำให้รู้สึกว่าเป่าประกาศว่าตัวเองเป็นผู้มีอำนาจ

ในที่สุดในครั้งต่อไป ตอนที่ซือถูมู่หรงตามหลิวหยิงกลับมา หลิวหยิงก็ระเบิดออกมาเลย เธอยืนอยู่ตรงหน้าประตูซึ่งไม่เข้าไป เพื่อรอให้ซือถูมู่หรงเข้าใกล้ เพียงแต่ว่าคิดไม่ถึงเลยว่า ซือถูมู่หรงยืนอยู่ที่ที่ห่างจากเธอประมาณสิบก้าว ซึ่งไม่ขยับอีกเลย

ระยะห่างแบบนี้ ซือถูมู่หรงกับหลิวหยิงต่างสามารถรู้สึกตัวตนของฝ่ายตรงข้ามได้อย่างชัดเจน แต่ว่าในระยะห่าง ไม่มีกะหนุงกะหนิง และความสนิทสนม ที่มากกว่านั้นคือความห่างเหิน

“คุณไม่ต้องตามฉันได้มั๊ย？”หลิวหยิงหันหลังให้กับซือถูมู่หรง และถามด้วยความสงสัย เธอไม่ได้เอ่ยชื่อของซือถูมู่หรง แต่ว่าเขารู้แน่นอนอยู่แล้ว

ที่น่าเสียดายคือ ซือถูมู่กรงไม่ตอบ หลิวหยิงขมวดคิ้ว ระยะห่างสี่ห้าเมตร ซือถูมู่หรงได้ยินแน่นอยู่แล้ว ซือถูมู่หรงไม่ยากตอบหรือ？

หลิวหยิงจึงหันหน้ากลับไป ก็พบว่าซือถูมูหรงยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว มองดูเธอแบบเงียบๆ และยิ้มแย้มเล็กน้อย ดูๆไปแล้วอ่อนโยนและลึกซึ้งมาก หลิวหญิงระงับอารมณ์ แล้วถามอีกครั้งว่า：“คุณไม่ต้องตามฉันแล้วได้รึเปล่า？”

“คุณกำลังพูดกับฉันหรือ？”ซือถูมู่หรงไม่ตอบ กลับย้อนถาม เขาไม่ชอบหลิวหยิงพูดจาแบบนี้ อย่างน้อยเรียกนามว่า ซือถูมู่หรงสักหน่อยก็ยังดี หรือว่าประธานซือถูก็ได้นะ อย่างน้อยยอมรับในตัวตนของเขา

“แน่นอน”หลิวหยิงตอบแบบสมเหตุสมผล เธอมองหน้าซือถูมู่หรง ไม่ได้พูดกับเขา แล้วจะพูดกับใครล่ะ？ข้างๆมีคนอื่นหรือไง？

“เพียงแต่ว่า คุณไม่เรียกชื่อฉัน หลายวันมานี้ก็มองข้ามฉันไปเลย ฉันคิดว่าคุณไม่เห็นฉัน ซึ่งไม่พูดกับฉันเลย”ซือถูมู่หรงพูดแบบง่ายๆ และปัดความรับผิดชอบทั้งหมดให้กับหลิวหยิง น้ำเสียงยังเหมือนกับกล้ำกลืนอีกด้วย

หลิวหยิงมองหน้าซือถูมู่หรงซึ่งอย่างกับคนประสาท รังเกียจเล็กน้อย แต่ว่ายังเอ่ยปาก ถามด้วยความจริงจังว่า：“ประธานซือถูคะ คุณไม่ต้องตามฉันแล้วได้รึเปล่าคะ？”

“ไม่ได้”ซือถูมู่หรงตอบกลับไปแบบเข้มงวด หลิวหยิงยิ่งรู้สึกว่าซือถูมู่กรงตัวปลอมยืนอยู่ตรงหน้า เมื่อไหร่กันนะเขาถึงได้ปลี่ยนไปเป็นแบบนี้？รู้สึกว่าต่างกันโดยสิ้นเชิงเลย

“งั้นคุณตามฉันทำไม？”หลิวหยิงถามด้วยความสงสัย ความรู้สึกแปลกประหลาดแบบนี้ พูด……ไม่ถูกเลยจริงๆ เหมือนกับว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ซือถูมู่หรง เชื่อฟังจนน่ากล้ว แต่ว่าหน้าตาเหมือนกันอย่างกับแกะ นิสัยแบบนี้แหละ ที่พูดไม่รู้เรื่องเลย

“ปกป้องคุณไง”หลิวหยิงถามอะไร ซือถูมู่หรงก็ตอบตามนั้น โดยที่ไม่ลังเลเลยสักนิด

“ฉันไม่ต้องการคุณปกป้อง”หลิวหยิงขมวดคิ้ว ยิ่งสงสัยใหญ่เลยว่า ซือถูมู่หรงถูกอะไรกระตุ้นรึเปล่า？เขาในตอนนี้ ถึงกับมีความรู้สึกว่าไม่อยากทำร้าย เธอต้องรู้สึกผิดไปแน่ๆเลย

“คุณต้องการนะ อีกอย่าง ยังมีลูกอีกด้วย คุณต้องรับผิดชอบต่อตัวเองและลูก”น้ำเสียงของซือถูมู่หรงไม่มีความสงสัยเลย แต่ว่าความบ้าอำนาจดีกว่าก่อนหน้านี้เยอะเลย ซึ่งไม่ได้ทำให่หลิวหยิงสะอิดสะเอียน

หลิวหยิงโมโหเล็กน้อย และมีความรู้สึกผิดด้วย เป็นจริงซะด้วยซือถูมู่หรงรู้ว่าลูกยังอยู่ เพราะฉะนั้นจึงตามติด เป็นแค่สาเหตุที่ยังมีลูกหรอกมั้ง？เพียงแต่ว่าไม่รบกวนแบบนี้ ก็ได้อยู่ ทำไมตัวเองต้องเอ่ยออกมาให้มากเรื่องล่ะ？ตอบโต้ยังจะวุ่นวายเสียกว่า

“ลูก……”หลิวหยิงกะจะดิ้นรนสักหน่อย

“ไม่ได้เอาออก ฉันรู้ดี”ซือถูมู่หรงพูดอย่างมั่นใจ แววตาสดใส หลิวหยิงมองจนขี้ขลาด เวลาที่ซือถูมู่หรงดุ เธอไม่กลัวเลย แต่ว่าบุกรุกทางใจแบบนี้ เธอไม่มีแรงรับมือเลยสักนิด