ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1690

เพียงแต่ว่า ซือถูมู่หรงไม่ได้ใช้ข้ออ้างเดิม และไม่ได้เอ่ยถึงเรื่องนี้อีกเลย แค่ยิ้มให้กับเธอเฉยๆ“คุณกลับไปก่อนเถอะ พักผ่อนดีๆนะ เป็นเพราะว่ากดดันมากเกินไปแล้ว”

หลิวหยิงกลับไปโดยธรรมชาติ กลับไปถึงห้องก็ยังงงๆเบลอๆ ผลกระทบแรงเกินไปแล้ว นานมากแล้วที่หลิวหยิงไม่ได้เอาคนข้างนอกมาทับซ้อนกับซือถูมู่หรงในความทรงจำ หลังจากเกลี้ยกล่อมตัวเองว่าอย่าคิดมากอีกเลย ถึงมีปฏิกิริยาตอบรับว่าความจริงแล้วเธอไม่ได้ทำอะไรเลย ซือถูมู่หรงไม่ได้พูดว่าไม่ตามติดเธอ ยิ่งไปกว่านั้นยังให้ตัวเองกลับมาอย่างสมเหตุสมผล เธอมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้ หลิวหยิงโมโหเล็กน้อย แต่ว่าเมื่อกี้ออกไปหนึ่งครั้งแล้วนี่น่า ออกไปตอนนี้ไม่ได้อีกแล้วแน่นอน หลิวหยิงนอนคว่ำอยู่บนเตียงด้วยความโมโห ดึงกระชากหมอนข้างมาระบาย

“หยิงเอ๋อร์ เป็นอะไรลูก？”แม่หลิวเห็นว่าหลิวหยิงเดี๋ยวเข้าเดี๋ยวออก ซึ่งใช้เวลาไม่มากนัก ที่สำคัญหลายวันมานี้ซือถูมู่หรงไม่มีการเคลื่อนไหวเลย บางครั้งไปที่ใกล้ๆ แม่หลิวจึงไม่ได้ตามไปด้วย เพราะฉะนั้นจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เพียงแต่ว่า แม่หลิวชอบหลิวหยิงในสภาพแบบนี้ ไม่เหมือนก่อนหน้านี้หน้าตาเศร้าหมอง โมโห ยังรู้จักระบายออกมา สำหรับสุขภาพทางจิตแล้วดีมากเลย

“เปล่าค่ะ โมโหซือถูมู่หรงค่ะ”หลิวหยิงตอบ คำคำนี้ ตอบไปว่าไม่มีอะไร แต่ว่าซือถูมู่หรงดันทำให้คนอื่นโมโหจะแย่ ที่สำคัญตัวเองยังไม่สามารถระบายกับเขาโดยตรง ช่างเกินไปแล้วนะ

“ซือถูมู่หรงพูดว่า เพราะหนูพูดว่าลูกไม่เกี่ยวกับเขา หนูก็คือไม่ยอมรับในตัวตนของเขา ถ้างั้นเขาก็ไม่มีตัวตน เพราะฉะนั้นเขาตามติดหนูหนูก็ปฏิเสธไม่ได้ ”หลิวหยิงคิดยังไงก็รู้สึกไม่ใช่นี่น่า แต่ดันหาวิธีที่ปฏิเสธไม่ได้ ตอนที่พูดกับแม่หลิวกล้ำกลืนฝืนทนเล็กน้อย

แม่หลิวมองดูหลิวหยิง อดที่จะหัวเราะไม่ได้ นี่ถูกซือถูมู่หรงหลอกเข้าแล้วสิ ทำไมถึงเหมือนกับกระต่ายเลยอ่ะ ทั้งอ่อนโยนและเชื่อฟัง“เด็กโง่เอ้ย ถ้าอย่างงั้นทำไมลูกต้องสนใจเขา เขาพูดจบลูกก็เดินหนีไปเลยสิ บอกเขาว่าลูกไม่เห็นเขาก็ได้แล้วนี่？”

หลิวหยิงคิดๆดู ใช่สิน่ะ ซือถูมู่หรงมาครั้งนี้ ต้องไม่ยอมให้ตัวเองไม่สนใจเขาแน่นอนอนอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น ทำไมต้องพูดมากขนาดนั้นด้วย ไม่สนใจเขาก็พอแล้วนี่？

หลิวหยิงคิดแบบนี้ก็คิดออกทันทีเลย ไม่คาราคาซังอีกแล้ว ตอนนี้ดูท่าแล้ว ซือถูมู่หรงไม่จากไปง่ายๆหรอก ถ้างั้น วันหลังมีโอกาสทำให้ซือถูมู่หรงรู้สึกว่า ตัวเองไม่สนใจเขาก็แล้วกัน อารมณ์ของตัวเองดีขึ้นเลยไม่น้อย

แม่หลิวมองดูหลิวหยิง ค่อยๆหดหู่ใจขึ้นมา รู้สึกว่าเรื่องราวเกินที่จะควบคุมไว้ได้ตั้งนานแล้ว ระหว่างซือถูมู่หรงกับหลิวหยิง ความแค้นเหล่านั้นเหมือนได้หายไปหมดแล้ว อย่างงุนงง พวกเขาสามารถคบกันอย่างใจเย็น และพูดคุยกันอย่างใจเย็น ไม่รู้ว่าใจเย็นแบบนี้ เป็นเพราะว่าทั้งคู่ต่างไม่สนใจกันแล้ว หรือเป็นเพราะว่าพวกเขาละเลยบางอย่างจากจิตใต้สำนึก แต่ว่าไม่ว่ายังไงก็ตาม ล้วนไม่ใช่เรื่องราวที่สวยงามขนาดนั้น

หลายวันมานี้ซือถูมู่หรงตามติดหลิวหยิงมาโดยตลอด ทีแรกคิดว่า การพูดคุยกันของก่อนหน้านี้ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีขึ้นมาไม่น้อย สุดท้ายวันที่สอง หลิวหยิงไม่สนใจซือถูมู่หรงอีกแล้ว นี่เป็นการละเลยอย่างสิ้นเชิง ต่อให้หลิวหยิงพบเห็นซือถูมูหรงก็ตาม ก็แกล้งทำเป็นไม่เห็น นี่ทำให้ซือถูมู่หรงหดหู่ใจอย่างมาก

เพียงแต่ว่าซือถูมู่หรงไม่โกรธ ยังคงตามหลังหลิวหยิง หลิวหยิงไปไหน เขาตามไปตลอด แต่ว่าไม่เข้าไปรบกวน หลายวันผ่านไป ซือถูมู่หรงคงมีควาสุขกับบรรยากาศแบบนี้ หลิวหยิงทำธุระของตัวเอง เขาอยู่เป็นเพื่อนอย่างเงียบๆ

หลิวหยิงคิดว่า ซือถูมูหรงคงโกรธ คิดไม่ถึงเลยว่าตามติดเธออย่างใจเย็น ที่สำคัญไม่รบกวนเลยแม้แต่น้อย และไม่ได้แสดงท่าทีความต้องการ ก็แค่ตามติดเฉยๆ สภาพแบบนี้ มีความรู้สึกว่าชีวิตช่างสงบดีนักหลิวหยิงพบว่าตัวเองถึงกับรู้สึกว่าไม่เลวเลยทีเดียว

ตอนที่กลับไป ซือถูมู่หรงยังคงตามหลัง มองดูหลิวหยิงซึ่งกำลังมีความสุขกับบรรยากาศรอบๆที่อบอุ่นและสวยงาม รอยยิ้มกว้างมากขึ้น เหมือนกับว่าพวกเขาเป็นแบบนี้มาโดยตลอด