ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1691

หลิวหยิงรู้สึกหนักใจเล็กน้อยเมื่อรู้เรื่องนี้ หากเป็นเพียงความปรารถนาของซือถูมู่หรงเธอก็สามารถไปจากเขาได้ แต่ทว่าซือถูมู่หรงรู้แจ้งเรื่องเหล่านี้ แต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยมือ แท้ที่จริงแล้วพราะว่ารักเธอหรือว่ารับไม่ได้แล้วไม่ยอมปล่อยเธอไปกันแน่

หลิวหยิงรู้สึกปวดหัว ตอนนี้เธอไม่อยากสนใจเรื่องนี้แล้ว เธอเพียงแค่ตบหลังซือถูมู่หรงเบาๆแล้วพูด “ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง” หลังจากคิดแล้ว หลิวหยิงก็พูดเพิ่มอีกประโยคหนึ่ง “เด็กก็ไม่เป็นไร” ทันทีที่หลิวหยิงพูดจบก็เหมือนกัดลิ้นตัวเอง จำเป็นต้องพูดแบบนี้ไหม? ไม่จำเป็นเลย! อธิบายราวกับยอมรับว่าเด็กเกี่ยวข้องกับเขา เรื่องที่ตัวเองทำไปก่อนหน้านี้ไม่ใช่แค่เรื่องตลกหรือ？

ซือถูมู่หรงฉลาดพอที่จะเพิกเฉยต่อประเด็นนี้ เขารู้ว่าหากพูดถึงเรื่องนี้ หลิวหยิงจะต้องระเบิดแน่นอน ฟังดูดี ยิ่งกว่านั้นยังเป็นสัญญาณที่ดี บ่งบอกว่าหลิวหยิงยอมรับตัวเองและยอมรับว่าเด็กเป็นของเขา การเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ นี้ก็จะค่อยๆสะสมเป็นมากขึ้นและหลิวหยิงก็จะพาตัวเองไปสู่ก้นบึ้งของหัวใจได้

“ตราบเท่าที่คุณสบายดี ผมก็สบายใจ คุณไม่รู้ว่าตอนนั้นผมกลัวขนาดไหน” เสียงของซือถูมู่หรงดูเหมือนจะสั่นเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย หลิวหยิงไม่ค่อยได้ยินซือถูมู่หรงแสดงความรู้สึกของเขาอย่างชัดเจนแบบนี้ จิตใจของเขาปั่นป่วนเล็กน้อย แต่ก็ถูกหลิวหยิงควบคุมอย่างรวดเร็ว

“ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไรแล้ว” หลิวหยิงพยายามดิ้นอย่างอ่อนโยน ซือถูมู่หรงปล่อยเธออย่างว่าง่าย ดวงตาของเขาจ้องไปที่ใบหน้าของหลิวหยิง และค่อย ๆสยายรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ตื้นเขินไปหน่อย แต่กลับลึกซึ้งดั่งมหาสมุทร หลิวหยิงทนไม่ไหว ซือถูมู่หรงตอนนี้กับเมื่อก่อนความรู้สึกแตกต่างไปจากเดิม ตรงไปตรงมา ชัดเจน และไม่ได้เป็นคนหัวแข็งอีกต่อไป แต่เป็นคนอ่อนโยน กัดเซาะหัวใจของคนทีละเล็กทีละน้อยจนไม่อาจต้านทานได้

“แผลของคุณ...” สายตาของหลิวหยิงตกไปบนร่องรอยเสื้อของซือถูมู่หรง ขมวดคิ้ว ไม่รู้จักดูแลตัวเองจริงๆ เธออยู่มาตั้งนานแล้ว ซือถูมู่หรงก็ไม่รู้จักจัดการ จริงๆเลย! ซือตู มู่หรง ดูเหมือนว่า ซือถูมู่หรงจะตระหนักได้ในภายหลังว่า ตอนนี้เขาได้รับบาดเจ็บ เขามองหลิวหยิงด้วยความน้อยใจ “ผมลืมไป”

หลิวหยิงมองไปที่ใบหน้าของซือถูมู่หรงไม่รู้จะพูดอะไร แค่พูดอย่างเคืองๆว่า “งั้นก็ไปจัดการเดี๋ยวนี้!”

“โอเค แต่คุณต้องไปกับผม” ซือถูมู่หรงมองหลิวหยิงอย่างคาดหวัง หลิวหยิงรู้สึกอึดอัด เธอเห็นจุดประสงค์ของซือถูมู่หรงแต่ปฏิเสธไม่ได้ เมื่อซือถูมู่หรงช่วยชีวิตเธอไว้ครั้งหนึ่ง แต่ตอนนี้ถ้าเธอปฏิเสธไปตรงๆจะดูแล้งน้ำใจเกินไป นอกจากนี้ก็ไม่รู้ว่าบาดแผลของเขาร้ายแรงมากไหม มองจากภายนอกไม่ได้

หลิวหยิงลังเล เธอรู้ว่าเมื่อมีการแลกเปลี่ยนจะมีครั้งที่สอง ครั้งที่สามและมันจะไม่มีทางปฏิเสธได้เลย แต่ทว่าดวงตาแห่งความหวังของซือถูมู่หรงก็ค่อยๆ หายไปในขณะที่เขากำลังรอ สีหน้าเจ็บปวดของเขาทิ่มแทงหลิวหยิง เธอรู้สึกว่าหัวใจของเธอก็เจ็บปวดเช่นกัน แต่ให้ตายยังไงหลิวหยิงก็ยังไม่เห็นด้วย

ซือถูมู่หรงยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ผมเข้าใจแล้ว ผมจะหาคนไปส่งคุณกลับก่อน ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลตัวเองให้ดี” เขาไม่ได้บังคับ เขารู้ดีว่าทำให้หลิวหยิงใจอ่อน แสร้งว่าอ่อนแอแต่จะแสดงชัดเจนเกินไปไม่ได้ เช่น ไม่สามารถพูดได้ว่าเขาส่งเธอกลับไป ไม่อย่างนั้นหลิวหยิงจะออกไปด้วยความเดือดดาล เขาไม่มีแม้แต่ที่ที่จะร้องไห้และมันได้ไม่คุ้มเสีย ดังนั้นตราบใดที่เขาแสดงความอ่อนแอเล็กน้อยและลักพาตัวหลิวหยิงอย่างผิดศีลธรรม หลิวหยิงก็อาจลังเลที่จะอยู่ต่อ

น่าเสียดายที่เขาประเมินตัวเองสูงเกินไปและประเมินหลิวหยิงต่ำเกินไป หลิวหยิงมองไปที่ซือถูมู่หรงเมื่อมองดูรอยบนร่างกายของเขาอีกครั้ง เธอเงียบไปนานและพยักหน้า “โอเค งั้นฉันกลับก่อนนะ คุณดูแลตัวเองดีๆนะ” เท้าของหลิวหยิงได้รับบาดเจ็บและเธอไม่มีแรงจะโอ้อวดใดๆ และเห็นด้วยกับซือถูมู่หรงที่จะส่งคนไปส่งเธอกลับ

ซือถูมู่หรงตกตะลึง ไม่ใช่แค่ตัวเขาเองเท่านั้น แต่ยังรวมถึงหลิวหยิงด้วย เธอไม่ได้คาดหวังให้เขาพูดแบบนี้จนถึงจุดนี้หลิวหยิงยังต้องจากไป ทําไมกัน!

ซือถูมู่หรงแสดงออกถึงความไม่เข้าใจ เขาพูดอะไรผิดไป? ไม่มีนะ แค่อยากให้หลิวหยิงอยู่ มองมาที่ผม แล้วให้เธออยู่เป็นเพื่อนผม การพูดว่าจะให้เธอไปเป็นเพียงความสุภาพ ไม่คิดว่าหลิวหยิงจะเห็นด้วยโดยตรง นี่มันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ซือถูมู่หรงทำได้เพียงพยักหน้าและเรียกผู้ช่วยพิเศษเจียงเพื่อพาหลิวหยิงกลับไป