ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1696

ท้ายที่สุด มีหลายสิ่งมากเกินไประหว่างพวกเขา แต่เมื่อยอมรับความคิดนี้แล้ว หลิวหยิงก็รู้สึกว่าไม่ยากที่จะยอมรับ ห้าปีที่ไปมาหาสู่กัน ถ้าละทิ้งการหลอกลวงในภายหลัง แล้วในตอนเริ่มต้นไม่ใช่ว่าไม่มีความซาบซึ้ง ต่อมาซือถูมู่หรงยอมจำนนทั้งโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ เธอก็ยังมีความสุขอยู่เล็กน้อย ที่จริงแล้วส่วนใหญ่เธอสนใจความสัมพันธ์ที่รื่นรมย์ระหว่างคนสองคนใช่ไหม? ถ้าเธออยู่เคียงข้างซือถูมู่หรงในฐานะแฟนสาวของซือถูมู่หร ตั้งแต่แรกเริ่ม ภายในห้าปีเธอจะตกหลุมรักเขาอย่างแน่นอนใช่ไหม น่าเสียดายที่ไม่มี น่าเสียดายที่ระหว่างพวกเขามันเป็นการหลอกลวงตั้งแต่ต้น

หลิวหยิงคิดว่ามันตลก ความรู้สึกของมนุษย์นั้นไม่น่าเชื่อถือที่สุด ก่อนหน้านี้เธอเกลียดซือถูมู่หรงมากแค่ไหน เธอแทบจะกินเลือดเนื้อของเขา ตอนนี้กลับมามองเรื่องนี้อย่างสงบ มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้างนะ?

หลิวหยิงมองไปที่ซือถูมู่หรงด้านนอก มึนงงเล็กน้อย แต่ดูเหมือนเธอจะเห็นซือถูมู่หรงมองมาที่เธอ

ดวงตาของคนสองคนดูเหมือนจะสบกันครู่หนึ่ง หลิวหยิงก็ชะงักถอยทันที หลีกเลี่ยงการจ้องมอง

ซือถูมู่หรงมองไปที่ร่างที่คุ้นเคยข้างหน้าต่าง ดวงตาของเขาหรี่ลง หลิวหยิง? ถ้าดูไม่ผิดคือเธอใช่ไหม? เป็นห่วงกันหรือเปล่านะ? ซือถูมู่หรงอดคิดไม่ได้

เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วส่งข้อความสั้นๆ ให้กับหลิวหยิงว่า ‘อย่ายืนตลอดเวลา พักผ่อนให้เต็มที่’

โชคดีที่หลิวหยิงไม่ได้บล็อกเขาและยังส่งข่าวได้ ซือถูมู่หรงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ หลิวหยิง หลิวหยิง แค่ชื่อนี้ก็ทำให้เขารู้สึกมีความสุขได้

หลังจากที่หลิวหยิงซ่อนตัว เธอคลำหน้าอกอย่างแปลกใจ ทำไมสบตาเมื่อกี้ใจถึงเต้นแรงขนาดนี้! ระหว่างเธอกับซือถูมู่หรง เธอได้ทำเรื่องส่วนตัวมากเกินไปและเธอไม่เคยหวั่นไหวขนาดนี้มาก่อน แบบว่า...กลัวมีบางอย่างถูกค้นพบ เช่นเดียวกับตอนที่อาดัมและเอวาขโมยผลไม้ต้องห้าม สับสน กระวนกระวายด้วยสัมผัสของความขมขื่น

หลิวหยิงคิดขึ้นมาทันใด เป็นไปได้ไหมที่ตอนนี้เธอชอบซือถูมู่หรงเข้าแล้ว ? ห้าปีที่เธอควบคุมตัวเองไม่ให้ถูกล่อลวงและตอนนี้... เธอถูกยั่วยวนหรือเปล่า? แต่มันก็แค่สายตา ยังไม่ดูสายตาให้ชัด จะตื่นตระหนกได้ยังไง?

เสียงของข้อความเตือนดึงดูดสายตาของหลิวหยิงเขียนคำว่าซือถูมู่หรงไว้ราวกับจะแทงตาของหลิวหยิง เธอปิดหน้าจอโทรศัพท์มือถือด้วยความคับแค้น อย่าอ่านข้อความอะไรทั้งนั้น บังคับตัวเองให้นอนบนเตียงและหลับตา

แต่ความเคลื่อนไหวของ ซือถูมู่หรง ที่โอบอุ้มเธอไว้เพื่อหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุทางรถยนต์นั้นอยู่ในใจของเธอเสมอ เธอแค่แปลกใจและรู้สึกขอบคุณ แต่พอหลังจากดูวิดีโอนั้นบ่อยๆ ความกล้าและความทะนุถนอมนั้นก็ตราตรึงอยู่ในหัวใจของหลิวหยิง การกระทำของซือถูมู่หรง ในขณะนั้นถูกเล่นซ้ำในจิตใจของหลิวหยิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลิวหยิงดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเองด้วยความโกรธ ตอนนี้มืดแล้วคงจะไม่คิดอะไรแล้ว แต่มันเป็นเพียงแค่การหลอกลวงตัวเอง นอกเหนือจากการกระทำของซือถูมู่หรงเมื่อวานนี้ การสบตาในวันนี้ก็ปรากฏขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ตามหลิวหยิงราวกับเงา หลิวหยิงดึงผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นนั่ง

เธอหยิบมือถือขึ้นมานั่งสาละวนระหว่างอ่านข้อความกับไม่อ่าน ในที่สุดก็เปิดดูข้อความ——‘อย่ายืนตลอดเวลา พักผ่อนให้ดี'

หลิวหยิงโกรธทันที ซือถูมู่หรงเห็นเธอเมื่อครู่นี้ เธอไม่ได้หลอกตัวเองเหรอ? ซือถูมู่หรงจะรู้สึกเหมือนว่าเธอกำลังเล่นตัว! หลิวหยิงเปลี่ยนความคิดอย่างรวดเร็ว แต่ช้า ๆ ความสนใจของเธออยู่ที่ข้อความนี้เท่านั้น เขาเป็นห่วงเธอใช่ไหม? กังวลว่ายืนนานเกินไปและแผลไม่หายง่ายเหรอ? ทำไมคุณถึงยังปฏิบัติอย่างดีหลังจากแยกทางกัน? น้ำตาของหลิวหยิงก็ไหลลงมาอย่างอธิบายไม่ได้ เมื่อมองดูหยดน้ำตาบนหน้าจอ หลิวหยิงรู้สึกแปลกทำไมจู่ๆถึงร้องไห้? แต่ทำไมไม่มีความรู้สึกอื่น น้ำตาเหล่านี้มาโดยไม่มีเหตุผล

หลิวหยิงปาดน้ำตาและมองดูข้อความ เธอครุ่นคิดแล้วตอบว่า ‘คุณควรอยู่บ้านสักสองวันรักษาแผลนะ ฉันจะไม่ออกไปข้างนอก’ ตอนแรกซือถูมู่หรงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าข้อความยังไม่ได้รับคำตอบ แน่นอนว่าหลิวหยิงจะไม่ยอมรับเขาง่ายๆขนาดนั้น เมื่อกี้เขาอาจจะมองผิดไป วางโทรศัพท์หลังจากผ่อนคลายตัวเองและยังรู้สึกรำคาญเมื่อโทรศัพท์สั่น แต่พอเห็นที่มาและเนื้อหาข้อความก็หุบปากไม่ได้ หลิวหยิงปากแข็งแต่ใจอ่อนยังเป็นห่วงเขาอีก นี่ตัดใจไม่ลงที่จะเหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ?