ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 172

บทที่172 คุณชายสามเย่เก่งเกินไปแล้ว!

“ทั้งๆที่เธอก็รู้ว่าจะแย่งกลับมาไม่ได้ แล้วทำไมยังจะต้องแย่งมาอีก? นี่เธอหมายความว่าอะไรกันแน่? ฉันจะต้องบอกกับเจ้าห้ายังไง” เวลานี้ในใจของฉู่หลิงเอ๋อมีแต่ความสงสัยมากมายไปหมด

“เธอบอกเจ้าห้าสัมผัสได้เพียงแค่กระเป๋าสตางค์ของเขาเพียงเท่านั้น ไม่ต้องไปหาการ์ดความจำนะ” เวินลั่วฉิงเอ่ยพูดประโยคนี้ออกมาอย่างช้าๆ

“เพราะฉะนั้น เรื่องที่จะขโมยกระเป๋าสตางค์เขามาก็เป็นเรื่องไม่จริงน่ะสิ” ฉู่หลิงเอ๋ออึ้งไป และเมื่อดึงสติกลับมาได้นั้น มุมปากของเธอก็อดที่จะกระตุกขึ้นไม่ได้ : “ฉิงฉิง แบบนี้จะไม่เป็นการเล่นงานสามีเธอจนแย่เลยหรือ?”

ดวงตาของเวินลั่วฉิงกรอกไปมา แล้วเหลือบมองเธอแวบหนึ่ง พูดดีๆหน่อยไม่ได้หรือไงกัน?

อะไรที่เรียกว่าเล่นงานสามีของเธอจนแย่กัน? ฟังดูแล้วทำไมช่าง.....

เวินลั่วฉิงรู้ว่าเมื่อคืนนี้เย่ซือเฉินคงจะจำเธอได้ ดังนั้นเธอจึงจำเป็นที่จะต้องกำจัดความสงสัยนี้ของเย่ซือเฉินเสียก่อน

เมื่อคืน เย่ซือเฉินเอาการ์ดความจำใส่ไว้ในกระเป๋าสตางค์ต่อหน้าต่อตาเธอ นอกจากเธอแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่าการ์ดความจำนั้นอยู่ในกระเป๋าสตางค์ของเขา

เพราะฉะนั้น เธอจึงไม่สามารถที่จะลงมือกับกระเป๋าสตางค์ของเย่ซือเฉินได้ แบบนี้จะทำให้เย่ซือเฉินยิ่งมั่นใจในสถานะของเธอ

ดังนั้นคุณชายห้าฉิงกับเลขาหลิวล้วนแต่สร้างเรื่องขึ้นมาปกปิดความจริงก็เพื่อกำจัดความสงสัยที่เย่ซือเฉินมีต่อเธอ

แน่นอนว่าการให้เจ้าห้าไปขโมยกระเป๋าสตางค์ของเย่ซือเฉินมานั้น จะต้องยิ่งเป็นการดึงดูดให้เขาสงสัยในตัวเธอขึ้นมาด้วยเช่นกัน แต่ในความเป็นจริงนั้นถึงแม้ว่าเย่ซือเฉินจะสงสัยในตัวเธอ ก็ไม่สามารถแน่ใจได้ว่าเป็นเธอ

และยิ่งไปกว่านั้นเจ้าห้าก็ไม่ได้เอาการ์ดความจำไปด้วย

เพียงแค่เจ้าห้าไม่ได้เอาการ์ดความจำไป ความสงสัยของเขาก็จะเปลี่ยนเป็นความระแวงอีกแบบหนึ่งแทน

ที่เธอต้องการก็คือความระแวงอีกแบบหนึ่งของเย่ซือเฉินนี้แหล่ะ

กระเป๋าสตางค์ของเย่ซือเฉินถูกขโมย แต่การ์ดความจำยังอยู่ เขาจะต้องสงสัยอย่างแน่นอนว่าการ์ดความจำในนั้นจะต้องถูกเปลี่ยนการ์ดไปแล้วหรือเปล่า

เขารู้สึกสงสัยเช่นนี้ ก็จะต้องดูเนื้อหาภายในการ์ดความจำนั้นอย่างแน่นอน เพียงแค่เขาดู มู่หรงดัวหยางก็จะสามารถมีวิธีเอาข้อมูลกลับมาได้

ใช่ เธอต้องการเพียงแค่ข้อมูล ไม่จำเป็นที่จะต้องเอาการ์ดความจำกลับมา

แผนทั้งหมดนี้ สิ่งเดียวที่เธอไม่แน่ใจนั้นก็คือขั้นตอนสุดท้าย เธอไม่แน่ใจว่าเย่ซือเฉินจะดูข้อมูลในการ์ดความจำนั้นตามแผนที่เธอวางไว้หรือเปล่า

ถ้าหากสุดท้ายแล้วเย่ซือเฉินไม่ดูข้อมูลในการ์ดนั้น ก็เท่ากับว่าแผนที่เธอวางเอาไว้ทั้งหมดก็สูญเปล่า

ในออฟฟิศ เย่ซือเฉินได้รับสายจากเลขาหลิว : “ท่านประธานครับ ผมหาทั่วห้องหนังสือของท่านประธานแล้วแต่ก็ไม่พบการ์ดความจำที่ท่านประธานบอกเลยครับ”

“คุณหาการ์ดความจำที่บ้านผม?” เย่ซือเฉินขมวดคิ้ว ดวงตาทั้งสองข้างหรี่ลง

“ใช่ครับ ท่านประธานโทรหาผมให้ผมหาให้ไม่ใช่หรือครับ?” เลขาหลิวได้ยินคำพูดของท่านประธานของตัวเองแล้วรู้สึกงงงวย เกิดอะไรขึ้นกัน?

“คุณจะทำอะไรก็ไปทำไป” เย่ซือเฉินไม่ต้องถามก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ความสามารถอย่างเธอ ต้องการจะหลอกเลขาหลิวแบบนั้นนับว่าเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

วางสายไปแล้วนั้น จู่ๆเย่ซือเฉินก็ยิ้มออกมา เพียงแต่รอยยิ้มนั้นดูเหมือนจะไม่สามารถคาดเดาได้เลย

เป็นฉิงถิงก่อน แล้วค่อยมาเลขาหลิว เขาอยากจะดูว่าคนต่อไปจะเป็นใคร?

เขารอคอยให้เธอเป็นคนออกโรงเองมากกว่า!

ตอนกลางคืน เย่ซือเฉินมีนัดสำคัญ ตอนที่เขาเดินมาตรงด้านนอกของตึกนั้น ก็มีเด็กผู้หญิงขายดอกไม้คนหนึ่งเข้ามาดักหน้าเขาไว้