ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 173

บทที่173 คุณชายสามเย่ไว้หน้า(1)

เวลานี้ ทันใดนั้นเองที่เสียงโทรศัพท์มือถือของเวินลั่วฉิงดังขึ้น เป็นเบอร์ติดต่อภายในของเธอเอง โทรศัพท์ของทุกคนภายในมู่หรงดัวหยางได้จัดการให้เป็นพิเศษทั้งหมดแล้ว คนข้างนอกไม่สามารถจะโทรเข้ามาได้

สีหน้าของเวินลั่วฉิงเคร่งขรึมขึ้นมา เธอไม่ต้องมองก็รู้ว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา

ฉู่หลิงเอ๋อสีหน้าเปลี่ยน แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของเวินลั่วฉิงขึ้นมาดูอย่างรวดเร็ว แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ : “จงเยว่น่ะ”

ฉู่หลิงเอ๋อกดรับโทรศัพท์แล้วกดปุ่มเปิดลำโพง

“เวินลั่วฉิง ข้อมูลเอากลับมาหรือยัง? ทางเบื้องบนเขาตามมาหลายรอบแล้วนะ แล้วออกคำสั่งมาแล้วด้วยว่าคืนนี้เป็นคืนสุดท้าย ถ้าคืนนี้คุณเอาข้อมูลมาไม่ได้ ผลลัพธ์คุณก็คงจะรู้นะ”

“ทางเบื้องบน? เบื้องบนที่ไหนคะ? พวกเราฟังแค่คำสั่งจากลูกพี่ใหญ่เท่านั้น คำสั่งของเบื้องบนนั่นไม่ได้บอกพวกเรานี่ คุณไม่ต้องเอาเบื้องบนพวกนั้นมากดดันพวกเราหรอกค่ะ” ฉู่หลิงเอ๋อได้ยินแล้วจึงระเบิดออกมา เถียงกลับไปอย่างไม่ไว้หน้า

“ฉู่หลิงเอ๋อ ฉันจะบอกคุณให้นะ ถ้าหากคืนนี้เวินลั่วฉิงยังเอาข้อมูลกลับมาไม่ได้ คุณชายถังเองก็ปกป้องคุณไว้ไม่ได้เหมือนกัน แล้วอีกอย่างคุณชายถังก็ไปปฏิบัติภารกิจของตัวเองแล้วด้วย เกรงว่าเขาคงจะไม่มีเวลามาสนใจเรื่องพวกนี้” จงเยว่หัวเราะเยาะออกมา : “ตอนนี้หนึ่งทุ่มตรง ก่อนเที่ยงคืนถ้าไม่ได้ข้อมูลกลับมา พวกคุณก็รับผิดชอบผลที่ตามมาเองแล้วกัน”

ฉู่หลิงเอ๋อวางสายไปแล้ว

“บ้าจริง เธอคิดว่าตัวเองสำคัญสินะ เธออาศัยอะไรเข้ามาในองค์กรนี้ตัวเธอก็รู้ดีไม่ใช่หรือ? นอกจากจะยั่วผู้ชายแล้วยังทำอะไรเป็นอีกกันเชียว? หน้าที่ทุกครั้งของเธอก็มีแต่ง่ายๆ แต่ก็ต้องมีคนอื่นคอยตามเช็ดให้ทุกครั้ง” ฉู่หลิงเอ๋อโมโหเสียจนใบหน้าซีดไปหมด : “ใครๆก็รู้ ว่าหน้าที่ของเธอ เธอไม่เคยทำพลาดเลย เพราะฉะนั้นครั้งนี้เห็นได้ชัดเลยนะว่าจะมาแย่งเอาหน้าความสำเร็จนี้ไป แล้วยังจะมีหน้ามาโทษพวกเราอีก”

ฉู่หลิงเอ๋อยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห : “ยัยนี่ หาเรื่องยั่วโมโหฉัน เดี๋ยวฉันก็เอาระเบิดไปปาใส่เลยนี่”

เวินลั่วฉิงไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกมา คำพูดของจงเยว่เธอไม่ต้องสนใจก็ได้ แต่ข้อมูล เธอจำเป็นต้องรีบเอากลับมาให้ได้

ไม่ใช่เพียงแค่เป็นเพราะคำสั่งของเบื้องบน เป็นเพราะถ้าหากข้อมูลยังคงอยู่ในมือของเย่ซือเฉิน เธอเกรงว่าจะเป็นการก่อปัญหาที่ไม่จำเป็นให้กับเย่ซือเฉินด้วย

แต่แผนที่เธอวางไว้ล้มเหลวไปแล้ว ถ้าหากเย่ซือเฉินไม่ดูข้อมูลในการ์ดความจำอีกครั้ง เธอก็จะไม่สามารถเอาข้อมูลกลับมาได้เลย

ด้านนอกโรงแรม เย่ซือเฉินถือกระเป๋าสตางค์ ดวงตาทั้งสองข้างหรี่ลงเล็กน้อย หลังจากนั้นเขาก็หันกลับเดินไปยังด้านหลัง

“ท่านประธานครับ ประธานหลี่และประธานสิงกำลังรออยู่นะครับ” เลขาหลิวที่เพิ่งจะจอดรถเสร็จแล้วเดินเข้ามานั้นเห็นว่าท่านประธานของเขาจะเดินกลับไปจึงรู้สึกตกใจ

ประธานหลี่และประธานสิงเป็นผู้ร่วมงานคนสำคัญของบริษัทตระกูลเย่กรุ้ป วันนี้ทั้งสองคนรีบมาที่เมืองCก็เพื่อมาพบท่านประธานโดยเฉพาะ ท่านประธานที่เพิ่งจะมาถึงแต่จะกลับออกไปแล้วนั้นนี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน?

“เอากุญแจรถมาให้ผม แล้วคุณเข้าไปก่อน” เย่ซือเฉินไม่ได้เอ่ยอธิบายให้มากความ แล้วหยิบกุญแจรถจากมือของเลขาหลิวไป หลังจากนั้นก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว

เลขาหลิวทำได้เพียงจำต้องเข้าไปทักทายด้านในก่อน

ตอนที่เย่ซือเฉินเดินมาถึงตัวรถนั้น เขาเปิดประตูรถแล้วขึ้นรถไป เขาขึ้นไปนั่งตรงที่นั่งแถวสุดท้าย แล้วเปิดอุปกรณ์ส่วนตัวที่ใช้เฉพาะของตัวเองขึ้นมา

เย่ซือเฉินหยิบการ์ดความจำออกมาจากกระเป๋าสตางค์ เขาแน่ใจ ว่าคนเมื่อครู่นี้ถึงแม้จะสัมผัสโดนกระเป๋าสตางค์ของเขา แต่จะไม่มีทางเปลี่ยนการ์ดความจำที่อยู่ด้านในได้โดยเด็ดขาด

เขารู้ว่าคนเมื่อครู่นี้พุ่งตรงมาที่กระเป๋าสตางค์ของเขาก็เพื่อการ์ดความจำนี้ แต่คนๆนั้นกลับเพียงแค่ได้แตะกระเป๋าสตางค์ของเขาไปเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นแล้วก็หนีไป

ดูแล้วไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไรนัก แต่เขากลับนึกขึ้นมาได้ภายหลังถึงความเป็นไปได้นี้ นึกถึงสถานการณ์ที่สร้างขึ้นเพื่อปิดบังความจริงตรงหน้าเขาทั้งสองเหตุการณ์แล้ว เรื่องที่มีคนจะมาขโมยกระเป๋าสตางค์เกรงว่าจะเป็นการหลอกล่อ

เธอให้คนมาขโมยกระเป๋าสตางค์ของเขา แต่กลับไม่ได้ให้คนๆนั้นเอาการ์ดความจำไป ดังนั้น คนๆนั้นถึงได้หนีออกไปเร็วขนาดนี้