ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1737

อ่าวซีเฉิน เวินลั่วฉิงรออยู่ที่กระท่อมไม้นั่น ถ้าพวกเขาจะมาจริงๆ เช่นนั้น ที่นี่ พวกเขาจะต้องปรากฏตัวขึ้นอย่างแน่นอน

แต่ว่า สิบโมง อ่าวซีเฉินก็ยังไม่มีคนอื่นมาเลย ถังจื่อซีจูงมือเวินลั่วฉิง อยู่อย่างเงียบเชียบ โดยไม่พูดอะไร ที่นี่จะมีคนมาไหม? จะหาพี่ชายเจอไหม?

ฉิงถิงมาคนเดียว คนของเขาอยู่ใกล้ๆอ่าวซีเฉิน คอยเตรียมป้องกัน

เวลาผ่านไปทีละน้อย เวินลั่วฉิงสงสัย มีคนแกล้งกันหรือเปล่า ทำไมถึงไม่มีข่าวคราวอะไรแม้แต่น้อย?

ฉิงถิงสังเกตสภาพโดยรอบ ที่นี่ ดูเหมือนจะไม่มีคน นัดพวกเขามาที่นี่ เพื่ออะไรกัน?

‘หรือว่า เพียงเพื่อให้ฉันรู้ว่าจื่อโม่เคยอยู่ที่นี่มาก่อนเท่านั้น?’ เวินลั่วฉิงพลันนึกถึงความเป็นไปได้นี้ขึ้นมา ถังไป๋เชียน อยากจะให้บทเรียนกับเธอเหรอ?

“ไม่มีคนเหรอครับ?” ฉิงถิงประหลาดใจ แต่ว่าท่าทีของเวินลั่วฉิงสงบเกินไป ทำให้เขาไม่เข้าใจสถานการณ์

“ฉันคิดว่า พวกเราไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้วละ เขาเพียงแค่กำลังบอกฉันว่า จื่อโม่อยู่ในมือเขา หลังจากนี้มีเรื่องอะไรอีก ก็ค่อยว่ากัน” เวินลั่วฉิงเข้าใจถังไป๋เชียน นี่เป็นสิ่งที่เขาทำได้ คิดจะโจมตีจิตใจของเธอหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร?

“พวกเรากลับ!” เวินลั่วฉิงพูดอย่างเด็ดขาด ตอนนี้มั่นใจแล้วว่าจื่อโม่ไปจากที่นี่แล้ว ถ้าอยู่บนเกาะแห่งหนึ่งจริงๆ จะต้องคิดพิจารณา ไม่ได้ธรรมดาง่ายดายเช่นนี้แล้ว

‘หมู่เกาะในท้องทะเลมีมากมาย ถังจื่อโม่อยู่ที่ไหน ก็บอกได้ไม่แน่ชัด ดีที่เป้าหมายของถังไป๋เชียน ไม่ใช่จื่อโม่มาโดยตลอด แต่เป็นตน’ เวินลั่วฉิงคิด จูงมือจื่อซีหมายจะเดินไป

“แม่คะ ตรงนั้นมีคน” ถังจื่อซีชี้ไปด้านข้าง พูดเตือนเวินลั่วฉิง

ฉิงถิงรีบไปทันที คนคนนี้? เป็นลมไปแล้ว? ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ น่าจะมีสาเหตุอื่นอยู่

“ต้องส่งไปโรงพยาบาล” ฉิงถิงพูดอย่างสงบ

เวินลั่วฉิงพยักหน้า คนที่ปรากฏตัวที่นี่อย่างแปลกประหลาดคนนี้ จะมีข่าวคราวของจื่อโม่หรือไม่?

เวินลั่วฉิงสงบอารมณ์สุดความสามารถ ถ้าหากว่ามนุษย์มีจิตเหนี่ยวนำจริงๆ อย่างนั้นจื่อโม่จะต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน

บนเกาะซื่อหลี แสงอาทิตย์ยามเช้าทำให้ถังจื่อโม่เห็นถึงชีวิตใหม่ เรื่องเมื่อคืน วันนี้มาคิดดูอย่างละเอียดเพิ่งจะรู้สึกถึงความอันตรายและความน่ากลัว เรื่องราวประหลาดเหล่านั้น ถังจื่อโม่อยากจะมองข้ามไปตามจิตใต้สำนึก แต่ไข่มุกบนข้อมืออะหลิง ที่สะท้อนอยู่ภายใต้แสดงแดดยามเช้า ได้เปลี่ยนไปเป็นสีเลือด

“อะหลิง!”ถังจื่อโม่ร้องเรียกตามจิตใต้สำนึก

“เป็นอะไรเหรอ?” อะหลิงมึนๆงงๆ นี่ไม่ใช่เวลาที่เธอควรตื่นขึ้นมา แต่ว่าความฝันตอนกลางคืน ทำให้เธออ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปทั้งกายใจ ตอนนี้ไม่อยากจะคิดถึงสิ่งใดทั้งสิ้น

“ไข่มุกเส้นนั้น...” ถังจื่อโม่จะพูดแล้วก็หยุดไป อะหลิงยกข้อมือขึ้น เป็นสีเลือดจริงๆ สีดำเหล่านั้นเหมือนสลายหายไปในพริบตา เหมือนกับแช่อยู่ในเลือดหนึ่งคืนก็มิปาน

“ไม่เป็นไร เดิมทีในตำนานไข่มุกชื่อหลีก็เป็นสีแดง อาจเป็นเพราะสัมผัสได้ถึงลมหายใจมนุษย์ จึงเปลี่ยนสีไปอีกครั้ง” อะหลิงพูดอย่างสงบ แต่ในใจกลับกระวนกระวาย เธอไม่รู้ว่าสาเหตุเป็นเพราะอะไร ไข่มุกชื่อหลีในตำนานเป็นสีแดง แต่ว่าในบันทึกเป็นสีดำมาโดยตลอด ดังนั้นแล้วเป็นสีอะไรกันแน่ เธอก็ไม่แน่ใจ

“จัดการตัวเองสิ จะพานายไปที่หนึ่ง” อะหลิงหมุนไข่มุกบนข้อมือรอบหนึ่ง ที่เกาะซื่อหลี มีที่สนุกๆมากมาย แต่ว่ามีที่หนึ่ง ที่เธอชอบมากเป็นพิเศษ ไม่เคยพาใครไปก่อน และที่ไปตอนนี้ก็เพราะ...

อะหลิงตกตะลึงเล็กน้อย “ฉันร้องไม่ได้ ร้องแล้วจะถูกทุกคนหัวเราะเยาะ จะถูกคนตี” ความเจ็บปวดเช่นนั้น ติดตามเธอมาตั้งแต่เกิด ที่เกาะซื่อหลี ห้ามให้เห็นน้ำตา

นับตั้งแต่เธอรู้ความ เพียงเธอน้ำตาไหล ก็จะถูกด่าทอและทุบตี หนักขึ้นทุกครั้ง ประมาณว่าต้องจดจำให้ได้

ดังนั้น เธอจึงไม่อาจให้ตัวเองน้ำตาไหลได้อีก ต่อให้อยู่คนเดียวก็ตาม

ถังจื่อโม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดฉับพลันในหัวใจ เขาเติบโตมาจากการถูกแม่รักใคร่เอ็นดู หลังจากหาพ่อพบ พ่อก็รักเขามากเหมือนกัน เรื่องประเภทที่แม้แต่ร้องไห้ก็ทำไม่ได้เช่นนี้ เขาไม่เคยผ่านมาก่อน

“ไม่เป็นไร ตอนนี้มีแค่พวกเราสองคน ดังนั้นเธอร้องไห้ได้นะ” ถังจื่อโม่พูด อะหลิงสูงกว่าเขา ตอนที่ก้มมองเขา มีความอบอุ่นเป็นพิเศษบางอย่าง ภายใต้แสงสะท้อนดอกคามิเลียงดงามสงบสุขเป็นพิเศษ

อะหลิงเบะปาก สุดท้ายก็ไม่ได้ร้องออกมา ถังจื่อโม่ก็ไม่ได้ดึงดัน ความคุ้นชินเป็นเวลาหลายปีของคนคนหนึ่ง จะเปลี่ยนแปลงได้อย่างไร? เพียงแต่เขาพลันนึกได้ว่า เมื่อครู่ที่อะหลิงเรียกคือผู้อาวุโสใหญ่ ไม่ใช่ท่านยาย ระหว่างทั้งสอง มีความขัดแย้งอะไรหรือ?

“เธออยากทำลายเกาะซื่อหลี ท่านยายของเธอรู้หรือเปล่า?” ถังจื่อโม่เอ่ยถาม นี่ไม่ใช่เรื่องธรรมดาๆเรื่องหนึ่ง เกาะซื่อหลีไม่ได้ใหญ่ ถ้าหากคนภายนอกมาทำลาย ไม่ใช่เรื่องยากอะไร แต่ว่า ให้อะหลิงลงมือ มีความยากอยู่บ้าง เด็กสาวคนหนึ่ง หากยังไม่มีอำนาจที่แท้จริง ไม่มีคนสนับสนุน จะเป็นไปได้อย่างไร?

“เธอไม่ใช่ท่านยายของฉัน!” น้ำเสียงของอะหลิงปั่นป่วนขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะสงบลงในพริบตา แล้วพูดซ้ำๆ “เธอไม่ใช่ยายของฉัน ฉันไม่มียาย ไม่มีครอบครัว”

นัยน์ตาอะหลิงพลันมีหยาดน้ำตาเล็กน้อย ถังจื่อโม่มือไม้อ่อนไปหมด อะหลิงจะต้องได้รับการกระทบกระเทือนใจอะไรมาแน่ ดูแล้วความสัมพันธ์ของทั้งสองยังเข้ากันได้ดีมากๆ ทำไมจู่ๆถึงเปลี่ยนไปล่ะ?

“เธออย่าร้องสิ!” ถังจื่อโม่ยื่นมือไปดึงอะหลิง “ข้างๆเธอยังมีใครอยู่ไม่ใช่เหรอ? ถ้าเธอไม่ชอบที่นี่ ฉันจะพาเธอออกไปจากเกาะซื่อหลี”