ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1738

ถังจื่อโม่มือไม้อ่อน ถ้าอะหลิงทำลายเกาะซื่อหลีไม่ได้ ถ้าเขาไปจากที่นี่ได้ อย่างนั้นเขาก็จะพาอะหลิงไปจากที่นี่ ไปจากสถานที่ผีสางนี่ซะ

อะหลิงมองท่าทีจริงจังของถังจื่อโม่ แล้วหัวเราะพรืดออกมาเล็กน้อย “เด็กดื้อ จะพาฉันออกไปจากที่นี่ยังไง? นายเองยังไปไม่ได้เลย” อะหลิงไม่อาจไม่ยอมรับ เมื่อครู่ตอนที่ถังจื่อโม่พูดถ้อยคำเหล่านี้ เธอชอบมัน ไปจากเกาะซื่อหลี ดีมากๆเลย แต่ถ้าเกาะซื่อหลีไม่ถูกทำลาย เธอก็ไม่มีวันสบายใจได้

“ไปได้สิ จะต้องมีวิธีแน่ๆ ถ้าตอนนี้ไม่ได้ ก็สามปี ห้าปี พวกเราจะต้องออกไปได้แน่” ถังจื่อโม่พูดอย่างแน่วแน่ “อีกอย่าง ครอบครัวฉันไม่ทิ้งฉันหรอก พวกเขาจะต้องหาฉันเจอแน่นอน” ถังจื่อโม่มีความเชื่อมั่นถึงที่สุดอย่างหนึ่งต่อครอบครัวของเขา จะตอนนี้ก็ดี ภายหลังก็ดี มีชีวิตอยู่ต้องเห็นคน ตายแล้วต้องเห็นศพ ถ้ายังหาเขาไม่เจอ ครอบครัวของเขาไม่มีทางล้มเลิกเป็นอันขาด

“ได้สิ! ถ้าเป็นไปได้ พวกเราก็ไปจากที่นี่กัน” อะหลิงพูดยิ้มๆ ภายในใจอ้างว้าง จะจากไปอย่างปลอดภัยได้อย่างไร? เกาะซื่อหลีเป็นสถานที่ต้องสาปแห่งหนึ่ง คนทั้งหมดที่คิดจะไปจากเกาะซื่อหลี ล้วนถูกเก็บเอาไว้อย่างแปลกประหลาด บ้างก็ไร้ซึ่งซากกระดูก ถ้าหากเกาะซื่อหลีไม่ถูกทำลาย เธอก็ไม่อาจจากไปได้ตลอดกาล

“ถ้าฉันมีวิธีให้นายจากไปได้ล่ะ?” อะหลิงมองถังจื่อโม่ เห็นชัดว่าเป็นเพียงเด็กคนหนึ่ง แต่กลับรู้สึกพึ่งพาได้เป็นพิเศษ ก็ใช่ ผ่านอะไรมาตั้งมาก ยังคงมีสติใจเย็นได้อย่างนี้ จะเป็นเหมือนเด็กคนหนึ่งได้อย่างไร?

“วิธีอะไรเหรอ?” ถังจื่อโม่ถามอย่างประหลาดใจ แต่เห็นท่าทีสงบและเศร้าโศกของอะหลิงแล้ว ก็อดที่จะถามต่อไม่ได้ “ที่เธอพูด คงไม่ใช่ให้ฉันหนีไปคนเดียวหรอกนะ?”

“ใช่ มีเพียงนายหนีไปคนเดียวเท่านั้น” อะหลิงพูดอย่างใจเย็น ราวกับนี่ไม่ใช่ข้อตกลงอย่างหนึ่ง แต่เป็นเรื่องที่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้

“เธอไม่อยากออกไปเหรอ?” ถังจื่อโม่รู้ นี่ไม่ใช่คำตอบของอะหลิง ถ้าหากออกไปได้ อะหลิงคงไม่ยินดีอยู่ที่นี่

อะหลิงไม่พูดอะไร เพียงหัวเราะแผ่วเบา เธอมองแผ่นฟ้ากว้างไกล สีฟ้ามาก งดงามอย่างยิ่ง เมฆขาวๆเหล่านั้น ไม่รู้ลอยไปที่ไหนไกลลิบ ส่วนตนได้เพียงอยู่ในตารางพื้นที่ของเกาะซื่อหลี

“ถ้าหากว่าฉันหนีไปได้ เธอก็ต้องไปได้ เธอมีเรื่องอะไรที่ไม่ทำไม่ได้สินะ” ถังจื่อโม่วิเคราะห์อย่างใจเย็น ในแววตาของอะหลิง มีการเฝ้ารออยู่มากนัก ไม่มีทางที่จะไม่อยากออกไป แต่ว่าออกไปไม่ได้

“หลายวันนี้ที่นายมายังเกาะซื่อหลี รู้สึกไหมว่าเรื่องราวที่นี่ บางครั้งก็แปลกมากๆ?” อะหลิงนอนบนพื้น ดอกคามิเลียสีขาวแทบจะปกคลุมเธอหมด ถังจื่อโม่นั่งอยู่ข้างๆ รับรู้ถึงสายลมพัดโชย เย็นสบาย มีกลิ่นหอมกรุ่น

“ใช่ ไม่สามารถใช้หลักการทางวิทยาศาสตร์มาอธิบายได้” ถังจื่อโม่เม้มปาก เกาะซื่อหลี ก็เหมือนสถานที่แห่งหนึ่งที่วิทยาการทั้งหมดทอดทิ้ง โดยเฉพาะเรื่องเมื่อวาน รูปสัตว์นั่น ปรากฏขึ้นอย่างแปลกประหลาด ก็เหมือนกับไข่มุกบนข้อมือของอะหลิง สีดำ สีแดง นี่เป็นเรื่องที่ไม่สามารถอธิบายได้โดยสิ้นเชิง

ถังจื่อโม่มองไปทางข้อมือของอะหลิง ไข่มุกเส้นนั้น เปลี่ยนเป็นสีดำอีกแล้ว อึมครึมมาก มองไม่เห็นถึงความสวยงามอย่างตอนเช้าเลยสักนิด

“เพราะเกาะซื่อหลี เป็นสถานที่ต้องสาปแห่งหนึ่ง คนทั้งหมดในเกาะซื่อหลี ล้วนไม่มีวิธีไปจากที่นี่ หากเป็นคนของเกาะซื่อหลี ไม่ว่าจะไปได้ไกลเท่าไหร่ ล้วนต้องได้รับคำสาปจากชื่อหลี อยู่ไม่สู้ตาย” อะหลิงพูดอธิบาย น้ำเสียงสงบราวกับกำลังพูดว่ามื้อกลางวันจะกินอะไร

ถังจื่อโม่ไม่เชื่อไปตามจิตใต้สำนึก คำสาปที่ไร้เหตุผลหรือ? “เคยมีคนออกไปจากเกาะซื่อหลีมาก่อนไหม?”

“ฉันไม่รู้” อะหลิงพูดอย่างใจลอย เขาไม่ได้พูด คำสาปของเกาะซื่อหลีมีมากเกินไป อย่างเช่น คนของเกาะซื่อหลี ไม่สามารถรักผู้อื่นได้ คนสองคนที่รักกันจะตายอย่างอนาถ เช่นพ่อกับแม่ของเธอ ที่โดนแม่ของตนวางแผนทำร้ายจนตาย จะยินยอมพร้อมใจได้อย่างไร?

อย่างเช่น คนทั้งหมดที่มายังเกาะซื่อหลี ล้วนมีชีวิตไม่เกินสามปี หลายปีมานี้ ไม่เคยมีข้อยกเว้น เธอไม่อยากให้ถังจื่อโม่เป็นอย่างนั้นไปด้วย

“ดังนั้น พวกเราสามารถลองจากไปได้ มีฉันอยู่ ต้องปกป้องให้ชีวิตนายปลอดภัยได้แน่” ถังจื่อโม่พูดว่า เขาเป็นคนตระกูลถัง เป็นคนของตระกูลเย่ และอาจเป็นคนขององค์กรโกสต์ซิตี้ เขาไม่เชื่อหรอกว่าขุมกำลังเช่นนี้ จะปกป้องอะหลิงคนหนึ่งไม่ได้!

อะหลิงยิ้มบางไม่พูดอะไร เขายินดีจะปกป้องเธอ กับสามารถปกป้องเธอได้มันคนละเรื่อง อีกอย่าง เธอไม่อยากให้ถังจื่อโม่ตามตนเองมาแบกรับความเสี่ยง เธอมีลางสังหรณ์ว่าครั้งนี้เธอจะทำลายเกาะซื่อหลีได้อย่างแน่นอน ไม่ใช่เพราะเธอคนเดียว แต่ว่ามีคนอื่นมาด้วย