ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 1739

ถังจื่อโม่สังเกตบริเวณรอบๆ อะหลิงจับมือเขาแน่น ถังจื่อโม่รู้สึกได้ถึงเหงื่อกลางฝ่ามืออะหลิง เธอคล้ายหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง

“อะฝู?” อะหลิงพูดขึ้นในฉับพลัน เสียงหัวเราะเหอๆดังมาจากที่ไม่ไกลนัก ทำให้ถังจื่อโม่รู้สึกขนลุกชันไปทั้งตัว เสียงนี้ มัน...น่ากลัวเกินไปแล้ว

ถังจื่อโม่นึกออกทันที อะฝู คล้ายจะเป็นเด็กหญิงที่ก่อนหน้านี้เลือกคนตามอำเภอใจ ทั้งยังฆ่าคนอีกต่างหาก อายุแค่สิบกว่าปี?

ดังคาด เด็กหญิงคนหนึ่งเดินออกมา อายุไม่เกินสิบสามปี บนหน้าประดับไว้ด้วยรอยยิ้ม แต่ตอนที่สายตากวาดมองอะหลิงนั้น มันแฝงไปด้วยการเยาะเย้ย จากนั้นสายตาก็ยึดอยู่ที่ร่างถังจื่อโม่

ถังจื่อโม่รู้สึกรังเกียจอย่างน่าประหลาด แววตาของเธอแฝงไปด้วยความคาดหวัง เยาะเย้ย และความโลภ

อะหลิงยิ้มเย็น “หมาป่าพวกนี้ เธอเลี้ยงงั้นเหรอ?” เธอถึงกับไม่รู้ ว่าบนเกาะซื่อหลีมีคนเช่นนี้อยู่

“เธอคิดว่าอย่างไรล่ะ?” อะฝูเหยียดหยาม ผู้อาวุโสทุกคนบนเกาะซื่อหลีล้วนมีความสามารถพิเศษ และความสามารถของเธอก็ไม่เคยแสดงออกมาก่อน นึกว่าเธอทำอะไรไม่เป็นเลยหรือไร?

“ดังนั้น?” ในใจของอะหลิงมีลางสังหรณ์ไม่ดีนัก คนคนนี้ เป็นผู้ควบคุมเสียง เสียงที่ไพเราะทั้งหมด เธอล้วนต้องได้มา หลายปีมานี้ ไม่เคยมีข้อยกเว้นมาก่อน ถ้าไม่ใช่ว่าแต่ก่อนตนถูกคนคุ้มครอง เกรงว่าอะฝูก็คงไม่ปล่อยตนไปเหมือนกัน

“เอาคนที่อยู่ข้างๆเธอมาให้ฉันเถอะ” อะฝูพูดตรงๆ เสียงที่ไพเราะขนาดนี้ เธอเพิ่งจะรับรู้วันนี้เอง ถ้าไม่ใช่อะหลิงเคยเตือนเขาเอาไว้ ตนจะเพิ่งมารู้เอาวันนี้ได้อย่างไร? ในใจเกิดความไม่พอใจต่ออะหลิงเพิ่มขึ้นหลายส่วน

“ฉันว่า เธอยินยอมเสียเถอะ” อะฝูมองอะหลิงขมวดคิ้วมุ่น จึงเอ่ยปากแฝงความข่มขู่เล็กน้อย หรือว่า เธอจะกล้าเป็นศัตรูกับตน? การตายของอะฉีเมื่อคืนวาน ในใจทุกคนล้วนมีการคิดคำนวณไว้ สาเหตุจากอะหลิงมีเท่าไร ชักนำความไม่พอใจของใครกี่คน อะหลิงก็น่าจะรู้เช่นกัน เวลานี้คงไม่เป็นศัตรูกับตนอีกคน เพื่อถังจื่อโม่คนนอกคนนี้หรอกนะ?

“แล้วถ้าฉันไม่ยอมล่ะ?” อะหลิงยิ้มเย็น อะฝู คิดว่าทุกคนต้องยอมให้เธอหรือ? หรือคิดว่าตัวเองอยากได้อะไร ก็ต้องได้สิ่งนั้น? แต่วันนี้ ถังจื่อโม่ถูกอะฝูจับจ้องแล้ว ไม่มีทางผ่านไปได้อย่างง่ายดายแน่นอน ไม่สู้...

อะหลิงอกสั่นขวัญแขวนอยู่เล็กน้อย เธอมองอะฝู คาดคะเนว่าฝีมือระหว่างพวกเธอต่างกันเท่าไร มีทางโจมตีครั้งเดียวถึงชีวิตหรือไม่ อะหลิงรู้สึกว่าเลือดของตนเดือดพล่านขึ้นในชั่วเวลานี้ หมาป่าที่อยู่ด้านข้างมองเธออย่างน่ากลัว จับจ้องเหยื่อไม่ยอมปล่อย ถ้าถูกอะฝูล่วงรู้เป้าหมายของตน...

“ไม่ยอมเหรอ อย่างนั้น เธอก็หายไปจากเกาะซื่อหลีได้แล้ว” สีหน้าบนใบหน้าของอะฝูหายวับไปในพริบตา เย็นยะเยือก แฝงไปด้วยจิตสังหาร ถังจื่อโม่รู้ อะฝูไม่ใช่แค่พูด เธอจะฆ่าอะหลิงจริงๆ นี่มันคนอะไรกัน ไม่เห็นด้วยก็จะฆ่าจะแกงกันแล้ว ถังจื่อโม่มองสัตว์ที่อยู่รอบๆ มองดูระยะห่างระหว่างอะหลิงกับอะฝู กังวลใจเล็กน้อย ถ้าอะฝูมีใจสังหารจริงๆ หากมองข้ามหมาป่าพวกนี้ไป แล้วฆ่าอะฝูเสีย อัตราการหนีรอดของเขาจะมีสักเท่าไหร่? ถังจื่อโม่รู้สึกว่า ตนเองไม่เคยมีความคิดเช่นนี้มาก่อน แต่เล็กจนโต เขาไม่เคยคิดมาก่อน ว่าตนจะมีวันที่คิดฆ่าคน แต่ว่าตอนนี้...เขารู้สึกว่า ตนปล่อยคนที่อยู่ข้างหน้าไปไม่ได้จริงๆ อยากจะ...ฆ่าเธอขึ้นมาเล็กน้อย

“เธอกล้าฆ่าฉันเหรอ?” สีตาอะหลิงเข้มลึก ท่าทีของอะฝู แสดงถึงท่าทีของผู้อาวุโสเหล่านั้นในระดับที่แน่นอน ดังนั้นคนเหล่านี้ หมดความอดทนต่อตนแล้วงั้นหรือ? หรือว่า ผู้อาวุโสใหญ่พูดอะไรกับพวกเขาไปแล้ว? อะหลิงกระวนกระวายอยู่ในใจ

“ฉันย่อมไม่กล้าฆ่าเธออย่างโจ่งแจ้งอยู่แล้ว แต่ว่า ตายอยู่ในมือของสัตว์เหล่านี้ จะมีใครสงสัยล่ะ?” อะฝูลำพองใจอย่างยิ่ง ที่นี่ เป็นสถานที่ที่ดีอย่างแท้จริง ถ้าหากวันนี้เธอไม่ได้มากับเด็กๆพวกนี้ จะพบสมบัติที่แท้จริงได้อย่างไร? เสียงของถังจื่อโม่ นับเป็นเสียงที่เธอชอบที่สุดในเวลานี้ เขายังโตได้อีก เสียงยังเปลี่ยนได้ จะต้องน่าฟังขึ้นเรื่อยๆอย่างแน่นอน

ยังดีที่อะฉีตายแล้ว ไม่อย่างนั้นจะวนมาถึงตาตนเองได้อย่างไร? อะฝูรู้สึกว่าตนช่างโชคดีนัก ถ้าไม่ใช่อะหลิงร่วมกันฆ่าอะฉีด้วยกันกับคนอื่นไป เธอคงยังไม่กล้าชิงคนอย่างโจ่งแจ้ง

อะหลิงรู้ ตนจะต้องเลือก ทิ้งถังจื่อโม่ เธอทำไม่ได้ ดังนั้น ไม่สู้ฆ่าอะฝูเสีย? อะหลิงรู้สึกว่าจิตใจตนผ่อนคลายลง ดูเหมือนการตัดสินใจนี้ ไม่ได้ยากเย็นสำหรับเธอ การต่อสู้ดิ้นรนเหล่านั้น ชั่วพริบตานั้นที่เธอตัดสินใจ ก็สลายหายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

อะหลิงจับมือถังจื่อโม่เต็มแรง เป็นการปลอบใจเล็กน้อย จากนั้นก็คลายมือออก ท้อแท้ใจเล็กน้อย “ฉันเอาเขาให้เธอได้ แต่ว่า...ฉันมีอะไรบางอย่าง อยากคุยกับเธอตามลำพัง”